Οι…χαμένοι λαγοί!

Κείμενο: Λάζαρος Ευθυμιόπουλος

Πίνακες: Α. Μazzoli

Από τα πιο μεγάλα ΄΄κρίματα΄΄ στην κουλτούρα ενός λαγοκυνηγού, είναι ο λαγός που λαβώθηκε αλλά δεν βρέθηκε ποτέ από τα σκυλιά που είχαν ριχτεί στο κατόπι του… Ο λαγός δηλαδή που κάπου ΄΄ζάρωσε΄΄ και πέθανε αργότερα με τρόπο που δεν του ταίριαζε, ή περίμενε ανήμπορος να έρθει η νύχτα και… η ώρα της αλεπούς!

Οι βετεράνοι του είδους έχουν πάντως να λένε ότι, όταν ΄΄πέφτει΄΄ ο λαγός <<αλλάζει μυρωδιά>>!

Δεν πρέπει να έχουν άδικο, γιατί το έχουμε δει να γίνεται πολλές φορές και εμείς οι νεότεροι, με λαγούς που έπεσαν ΄΄κερευνοβολημένοι΄΄ από μια τουφεκιά

Κι όμως, μπορεί τα σκυλιά κυριολεκτικά να τον πατήσουν χωρίς να τον αντιληφθούν, μέσα στη μανία τους να ξετυλίξουν τη συνέχεια των ιχνών και να συνεχίσουν την καταδίωξη…

Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τον ήχο της τουφεκιάς μέχρι να φτάσουν οι ιχνηλάτες σε εκείνο το σημείο, είναι καθοριστικό τις πιο πολλές φορές για το αποτέλεσμα.

Μέχρι εκείνη τη ΄΄λυτρωτική΄΄ στιγμή που θα ακουστεί το χαρακτηριστικό ΄΄σύνθημα΄΄ κάθε παρέας από εκείνον που τουφέκισε , τίποτε δεν έχει τελειώσει .

Το κάθε έμπειρο λαγόσκυλο ξέρει φυσικά ότι κάθε τουφεκιά δεν αποτελεί και ένα… τετελεσμένο γεγονός! Ξέρει κι αυτό – όπως ξέρουμε και εμείς – ότι, κάποιες φορές τα σκάγια ή δεν τον βρήκαν καθόλου, ή όσα πήγαν επάνω του δεν ήταν ικανά να τον καταβάλουν άμεσα….

Αν ο λαγός ΄΄πέσει΄΄ τελικά αφού έχει καταφέρει να χαθεί μερικά μέτρα από το οπτικό μας πεδίο, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ δύσκολα, ειδικά αν ο τόπος είναι ΄΄ντυμένος΄΄.

Η τουφεκιά που έφυγε από την κάνη μεταφέρει μαζί με τα σκάγια και μπαρούτη, που μπορεί να καλύψει με την αψιά μυρωδιά της τα ίχνη του λαγού. Τα σκυλιά φέρμας που δουλεύουν με τον αέρα εκμεταλλεύονται τα μόρια της μπαρούτης, αλλά για τα λαγόσκυλα που δουλεύουν με τη μύτη κολλημένη στο χώμα, κάθε βαριά μυρωδιά είναι ένα ντεσαβαντάζ…

Μια σοβαρή ένδειξη για το σημείο που πιθανόν ΄΄έπεσε΄΄ ο λαγός, είναι όταν τα σκυλιά σταματούν την αναζήτηση και αρχίζουν ανήσυχα να κάνουν κύκλους.

Ο λαγός, όταν νιώσει οτι δεν έχει άλλες δυνάμεις, συνηθίζει να παίρνει ένα κατηφορικό μονοπάτι, ή να σαλτάρει μέσα σε ένα πυκνό θάμνο, με τον ίδιο τρόπο που μπαίνει στο γιατάκι του.

Αν δεν πάνε εκεί τα σκυλιά να τον πιάσουν, δεν πρόκειται να φύγει! Θα μείνει εκεί ακίνητος και ασάλευτος να πεθάνει, χωρίς να βρεθεί ποτέ…

Στους βραχότοπους μάλιστα, συνηθίζει να μπαίνει σε σχισμές μέσα στα βράχια, και μόνο από τύχη θα τον βρούμε ή θα καταφέρουμε να τον ανασύρουμε.

Αν πάντως υπάρχει αμφιβολία για το εάν ο λαγός χτυπήθηκε ή όχι, σκεφθείτε την πορεία που πήρε στη διαφυγή του. Αν ΄΄έφυγε΄΄ σε ανηφορικό μονοπάτι, τότε μάλλον είναι τελείως αλώβητος, ή απλά ελάχιστα ΄΄καψαλισμένος΄΄.

Για να βρεθεί ένας ΄΄πεσμένος΄΄ λαγός η έρευνα πρέπει να είναι μεθοδική , ίδια με το ΄΄σύστημα΄΄ που χρησιμοποιεί ο σκύλος για να βρει το γιατάκι όταν ιχνηλατεί το πρωί.

Πρέπει να περάσουμε διαδοχικά από όλα τα σημεία , ακόμα και από εκείνα που θεωρούμε απίθυανο να έχει καταφύγει…

Τούφες από μαλλιά στην περιοχή της τουφεκιάς, δεν σημαίνουν…. σχεδόν τίποτε αν δεν συνεκτιμηθούν και άλλοι παράμετροι.

Αν ο λαγός δεν βρεθεί, οι όποιες αμφιβολίες για τον αν τελικά είχε ΄΄πέσει΄΄ ή όχι, θα λυθούν σε μεταγενέστερο χρόνο…

Αν μετά από ημέρες ελέγξουμε την περιοχή, δυο πιθανότητες υπάρχουν:

Είτε θα ξαναβρούμε και πάλι τις νέες βερβελιές του, είτε θα βρούμε τούφες και μαλλιά στα κόπρανα κάποιας αλεπούς, οπότε θα ξέρουμε ότι… γι΄ αυτήν δουλέψαμε!

ΔΕΙΤΕ: http://www.andreamazzoli.it