Πολλά τα κυνηγόσκυλα… Λίγα τα μπεκατσόσκυλα!

Κείμενο: Ν. Φωτακόπουλος

Πίνακες : Α. Mazzoli

Θεωρητικά όλα τα σκυλιά μπορούν να βρίσκουν μπεκάτσες και να χαρακτηρίζονται μπεκατσόσκυλα. Όμως τα πραγματικά μπεκατσόσκυλα είναι πολύ λίγα και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι η σπανιότητα της μπεκάτσας. Η ίδια η μπεκάτσα είναι που φτιάχνει τα καλά μπεκατσόσκυλα. Και όσο πιο συχνές οι έξοδοι και οι συναντήσεις μαζί της, τόσο μεγαλύτερες και οι εμπειρίες.

Οι συχνές εξορμήσεις λοιπόν και οι πολλές συναντήσεις είναι που κάνουν τα καλά μπεκατσόσκυλα, ανεξαρτήτως ράτσας και ανεξαρτήτως φύλλου. Και λέμε ανεξαρτήτως ράτσας γιατί όποιος υποστηρίζει πώς κάποια φυλή υπερτερεί έναντι των υπολοίπων σε αποτελεσματικότητα στο μπεκατσοκυνήγι, προφανώς δεν θα έχει εμπειρίες από σκυλιά διαφορετικών φυλών… Καλά μπεκατσόσκυλα λοιπόν υπάρχουν σε όλες τις γνωστές φυλές φέρμας, ειδικά σε αυτές που είναι διαδεδομένες στην Ελλάδα και για τις οποίες «δικαιούμεθα δια να ομιλούμε». Επανιέλ Μπρετόν Κούρτσχααρ, Ντράτχααρ, Σέττερ, Πόιντερ και ελάχιστα Βίζσλα, είναι τα σκυλιά που χρησιμοποιούνται για το κυνήγι της μπεκάτσας. Θεωρητικά θα έπρεπε να προτιμώνται τα μακρύτριχα ή σκληρότριχα σκυλιά για το κυνήγι στο «ντούσκο», το δάσος και το πουρνάρι, αλλά η ανάγκη του Έλληνα κυνηγού να κυνηγάει όλο το χρόνο και όλα τα θηράματα με τον ίδιο σκύλο, έχει βάλει στο παιχνίδι και πιο «ευαίσθητα» σκυλιά, όπως το πόιντερ.

Αν και ο γράφων είναι ιδιοκτήτης και χρήστης αγγλικών φυλών, για το κυνήγι της μπεκάτσας συνιστά εκπρόσωπο κάποιας ηπειρωτικής φυλής. Το Επανιέλ Μπρετόν (στη μπεκατσομάνα Γαλλία θεωρείται το Νο. 1 μπεκατσόσκυλο) και τα Γερμανικά Ντράτχααρ και Κούρτσχααρ λόγω τρόπου εργασίας και σωματικής κατασκευής, θεωρούνται εξαιρετικά σκυλιά για το πρακτικό κυνήγι της μπεκάτσας. Στα υπέρ των ηπειρωτικών φυλών, πέρα από όλα τα άλλα προσόντα τους, θα πρέπει να συνυπολογίσετε πώς θα γλιτώσετε και από την δαπάνη του αντιαισθητικού μπίπερ που χρησιμοποιείται πλέον κατά κόρον από τους ιδιοκτήτες των Αγγλικών Σέττερ και Πόιντερ (και ειδικά αυτών που προέρχονται από την «Μεγάλη Έρευνα»). Τα ηπειρωτικά σκυλιά λοιπόν ερευνούν, στις συνθήκες του μπεκατσοκυνηγίου, σχετικά κοντά στον κυνηγό με τον οποίο έχουν συνεχή επικοινωνία. Επίσης, έχουν σταθερή φέρμα και φυσικό απόρτ. Στα υπέρ τους καταλογίζεται και ο υψηλός δείκτης εκπαιδευσιμότητας (ισορροπημένοι χαρακτήρες), όπως και το μέγα κυνηγετικό πάθος.

Εκτός από το Αγγλικό Σέττερ και το Πόιντερ, υπάρχουν και τα «ηπειρωτικά» των Βρετανών που είναι το Γκόρντον (Σκωτσέζικο) και το Ιρλανδικό Σέττερ. Δυστυχώς αυτές οι υπέροχες φυλές έχουν ατυχήσει στην χώρα μας, μιας και ελάχιστοι κυνηγοί έχουν τέτοια σκυλιά, ενώ ο σχετικός Ομιλος ουσιαστικά δεν ασχολείται μαζί τους, αφού και οι όποιες προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν ελάχιστα απέδωσαν. Χαρακτηριστικό είναι πώς ουδείς επαγγελματίας ασχολείται πλέον με την εκτροφή αυτών των φυλών…

Στις Βρετανικές φυλές όμως περιλαμβάνονται και οι …αγγλικές φυλές Πόιντερ και Αγγλικό Σέττερ (όχι Λάβερακ όπως το αποκαλούν λανθασμένα κάποιοι). Τα πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ λοιπόν δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα για την κυνηγετική αξία τους. Και στο κυνήγι της μπεκάτσας αναμφισβήτητα διαπρέπουν, όπως και στα άλλα κυνήγια. Ίσως, το ότι τα πιο πολλά κυνηγόσκυλα στην πατρίδα μας ανήκουν σε αυτές τις φυλές, να έχει την σημασία του. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί κυνηγοί μένουν κολλημένοι για όλοι την κυνηγετική τους ζωή σε αυτές τις φυλές.

Στο κυνήγι της μπεκάτσας λοιπόν τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ παρουσιάζονται σε τρεις εκδοχές! Αυτά που κυνηγάνε έξω από τα εργασιακά πρότυπα της φυλής, μέσα στα πόδια του κυνηγού, αυτά που κυνηγάνε σαν γνήσιοι βρετανικοί δείκτες προσαρμόζοντας την έρευνά τους και «παίρνοντας» έδαφος όταν τους επιτρέπεται από την μορφολογία του εδάφους χωρίς όμως να χάνουν την επαφή με τον κυναγωγό, και τέλος οι σκύλοι που στο αίμα τους κυλάει το «αγωνιστικό αίμα» της μεγάλης έρευνας και που κατά την γνώμη του γράφοντος (και πολλών άλλων) δεν μπορεί να είναι χρήσιμα ως μπεκατσόσκυλα, έστω και με την χρήση του μπίπερ. Μην ξεχνάμε πώς η μπεκάτσα είναι ένα πολύ «ευάλωτο και ευαίσθητο θήραμα». Ετσι οι θορυβώδεις καλπαστικοί σκύλοι ενίοτε κάνουν περισσότερη ζημιά με τον τρόπο εργασίας τους, από την όποια ωφελιμότητα θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κυνήγι…

Πολύ κουβέντα γίνεται για το καρτέρι της μπεκάτσας, που θεωρείται και η κυριότερη αιτία …σπατάλης αυτού του πολύτιμου θηράματος. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τις απόψεις περί (κυνηγετικής) ηθικής του καρτεριού της μπεκάτσας (διαβάστε σε άλλες σελίδες αυτού του τεύχους σχετική επιστολή), αλλά σε ότι αφορά την σπατάλη εξ αιτίας του, ουδείς αμφισβητεί πώς αφαιρεί πουλιά και ευκαιρίες από υποψήφια μπεκατσόσκυλα..

Δυστυχώς όμως σε αυτή την σπατάλη (καρτέρι) συμμετέχουν και πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων φέρμας, οι οποίοι μάλιστα γκρινιάζουν την άλλη μέρα επειδή δεν έχει ο τόπος πουλιά. Δεν είναι λίγες οι φορές που εθεάθησαν επώνυμοι κυνηγοί ή «κυναγωγοί» να κλειδώνουν τα σκυλιά τους στις μπαγκαζιέρες, και να τρέχουν να φυλάξουν …σκοπιά πρωί και βράδυ. Κάτι έχει ακουστεί και για κασετόφωνα-κράχτες, αλλά ας τ’ αφήσουμε προς το παρόν αυτό το ανατριχιαστικό θέμα…

Βέβαια δεν είναι μόνο το καρτέρι που συντελεί στην σπατάλη. Είναι και ο αριθμός των πουλιών που μπορεί να κτυπηθούν σε μια ημέρα, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Όλοι θα θυμούνται τι έγινε πριν λίγα χρόνια στην Κόνιτσα…

Μήπως όμως είναι και υπερβολικός ο επιτρεπόμενος αριθμός των δώδεκα πουλιών ανά ημέρα; Προσωπικά, δεν ασπάζομαι την άποψη που λέει πώς «τώρα που τις βρήκα…».

ΔΕΙΤΕ: http://www.andreamazzoli.it andrea.mazzoli.334@facebook.com