Published on 12 Νοεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

Αγριόχοιροι στο χιόνι!

Κείμενο Laslo Torma Απόδοση: Πάνος Παπαδημητρίου

Φωτο: Περικλής Μπίρτσας

Η ομορφιά στο κυνήγι του μονιά, βρίσκεται στο απόλυτο λευκό… Το ιδανικό είναι το κυνήγι να πλαισιώνεται από πραγματικό, κρύο χειμώνα με πολύ χιόνι. Αυτά βέβαια ισχύουν για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από την Ελλάδα, όπου το κυνήγι αγριόχοιρου απαγορεύεται με τέτοιες συνθήκες.

Τα αγριογούρουνα αποφεύγουν να βγουν από τα καταφύγιά τους αμέσως μετά το πρώτο χιόνι. Παλιοί κυνηγοί λένε πως τα αγριογούρουνα φοβούνται το λευκό χρώμα και κρύβονται μέχρι να το συνηθίσουν και φυσικά μέχρι να τους εξαναγκάσει η πείνα να ψάξουν για τροφή.

Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί περιμένουμε την ολονύκτια χιονόπτωση που παύει πριν το πρωί. Τα ίχνη φανερώνουν πού πήγαν τα αγριογούρουνα κατά τη διάρκεια της νύχτας και πού τελικά κατέληξαν. Ο κυνηγός πρέπει να βρει αυτά τα μέρη, εντοπίζοντας τα μέρη που κρύβονται την ημέρα οι χοίροι.

Κατά την ιχνηλασία μέσα στο πυκνό, πολύ συχνά τυχαίνει να συναντήσουμε τα αγριογούρουνα. Η τροφή ποτέ δεν τους αρκεί. Το κρύο τα κάνει να κάψουν περισσότερες θερμίδες και για να τις αναπληρώσουν, ειδικά τις χειμερινές, κρύες, ομιχλώδεις μέρες δεν γυρίζουν στα καταφύγιά τους με το πρώτο φως της ημέρας. Συχνά τα συναντάμε να θορυβούν γρυλίζοντας. Η όραση δεν είναι ένα από τα ατού τους. Έτσι, αν ο κυνηγός έχει τον αέρα στο πρόσωπο, μπορεί να πλησιάσει έχοντας αρκετές πιθανότητες μιας εύστοχης βολής.

Στην βολή μας θέλει προσοχή γιατί το αγριογούρουνο είναι σκληρό θήραμα. Δύσκολα αιμορραγεί αν είναι καλοταϊσμένο και ιδιαίτερα δύσκολα θα μπορέσουμε να το ξαναβρούμε. Το καλύτερο μέρος στόχευσης, αν το γουρούνι προσφέρεται, είναι ψηλά στην ωμοπλάτη. Μια εύστοχη βολή σ’ αυτό το σημείο εξασφαλίζει τον τραυματισμό και των δύο ωμοπλατών και συνήθως της σπονδυλικής στήλης, αφήνοντας το θήραμα στον τόπο.

Εμείς φυσικά δεν ψάχνουμε το κοπάδι και τα γουρουνάκια. Εμείς ψάχνουμε το ίχνος του μονιά. Ανιχνεύουμε με επιμέλεια τις φυσικές ποτίστρες, τις καλαμιές, τις συστάδες κωνοφόρων και όπου αλλού γνωρίζουμε ότι τα αγριογούρουνα κάνουν συχνές επισκέψεις. Ολοι οι κυνηγότοποι έχουν τον τεράστιο μονιά τους, κι αυτό δεν είναι μόνο φήμη. Το αγριογούρουνο είναι κινητικό ζώο και εύκολα μπορεί να μετοικήσει σε άλλον τόπο διαμονής, ιδιαίτερα ο μονιάς. Αν ενοχληθεί περισσότερες φορές ή πυροβολήσουν χωρίς να τον πετύχουν είναι σε θέση να μετακομίσει σε άλλα μέρη πολλές δεκάδες χιλιόμετρα μακρύτερα.

Ο γέρος μονιάς, ο έμπειρος, είναι εδώ. Βλέπουμε τα ίχνη του, πολλές φορές και τον ίδιο, αλλά συνήθως όχι οι κυνηγοί! Δύσκολα πέφτει σε ενέδρα. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν και τέτοια κοπρόδοντα. Μονάχα το χειμώνα με το χιόνι Δε μπορεί να κρύψει τα ίχνη του. Γι’ αυτό στο χιόνι πρέπει να ψάξουμε το μεγάλο ίχνος και αν το βρείτε μην το αφήνετε με τίποτα!

Το ίχνος του μεγάλου αγριόχοιρου πρέπει να το ακολουθούμε αργά, όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, προσεκτικά και με επιμονή.

Ακόμη και η ιχνηλασία του κυνηγού από μόνη της είναι συναρπαστική εμπειρία. Τα όπλο πρέπει να είναι πάντα έτοιμο για βολή. Προσοχή!

Κλείστε καλά τα ρούχα σας, για να μη γεμίσουν με χιόνι από τα κλαδιά και αμέσως ξοπίσω του.

Συχνά συναντάμε το μονιά να είναι απασχολημένος με το ανακάτεμα της παγωμένης γης, χωρίς να έχει διαισθανθεί τον κυνηγό που πλησιάζει. Αλλες φορές μπορεί να τον συναντήσουμε να κοιμάται στη φωλιά του. Είναι γνωστό πως ο αγριόχοιρος κοιμάται βαθύτερα τις πρωϊνές ώρες. Τότε σίγουρα αποτελεί ευκολότερο στόχο.

Τις περισσότερες φορές βέβαια ακούμε το σπάσιμο του θάμνου ή των χαμηλών κλαδιών στην πορεία του κάπρου που διαφεύγει. Αλλες φορές δραπετεύει αθόρυβα αφήνοντάς μας να συναντήσουμε μονάχα το σκαμμένο σημείο που ξάπλωνε και που ακόμα αχνίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ή βγαίνει από το δάσος πυκνό και πηγαίνει σε άλλο ή κάνει παραπλανητικό κύκλο ξαναγυρίζοντας στην ίδια περιοχή. Το βέβαιο είναι ότι δεν προτιμά να απομακρυνθεί. Ο κυνηγός δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει να ιχνηλατεί μέσα στο πυκνό, στα αγκάθια και στα βάτα που σκαλώνουν πληγιάζοντας.

Το γουρούνι τώρα είναι ιδιαίτερα προσεκτικό μια και ξέρει ότι το καταδιώκουν. Επίτηδες κάνει στροφές για παραπλάνηση του διώκτη. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που επιβάλλει ησυχία. Κατά διαστήματα χρειάζεται να σταματάμε και να αφουγκραζόμαστε. Πριν από κάθε μας έξοδο σε ξέφωτο πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, έχοντας τα μάτια μας ορθάνοιχτα. Το γουρούνι ξέρει να κρύβεται Σα λαγός και να πηδά μπρος στα πόδια μας. Μέχρι εμείς να το συνειδητοποιήσουμε, αυτός βρίσκεται ήδη στο πυκνό.

Το ίχνος το ακολουθούμε έως ότου πέσει: α) ο κάπρος, β) η νύχτα ή γ) εμείς! Ο,τι πέσει πρώτο…

Προσωπικά είχα μια ιδιάζουσα μέθοδο να ακολουθώ τα ίχνη με μεγάλη επιτυχία. Χρησιμοποιούσα έναν θηλυκό Κούρτσχααρ. Εψαχνε μπρος μου στο πυκνό και όποτε έπιανε το ντορό του κάπρου φέρμαρε σταθερά. Μόνο που η τρίχα της στο ακρώμιο σηκώνονταν εντελώς όρθια. (Κατά τ’ άλλα θα μπορούσε με τέτοια φέρμα να διαπρέψει σε αγώνες.) Στη συνέχεια προσπαθούσα να ακολουθήσω την πορεία του βλέμματός της και συνήθως διέκρινα το γουρούνι να στέκεται κοιτώντας το σκύλο χωρίς ίχνος φόβου. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα.

Μετά από χρόνια, όταν η σκύλα είχε πια αποδημήσει στους αιώνιους κυνηγότοπους, διαβάζοντας κάποια βιβλία σχετικά με τα κούρτσχααρ και το κυνήγι αγριογούρουνου, έμαθα ότι αυτό δεν είναι παράξενο ούτε σπάνιο.

Οι Γερμανοί κυνηγούν με σκύλους αυτής της φυλής, τόσο μικρά όσο και μεγάλα τριχωτά θηράματα. Οι σκύλοι αυτοί που κυνηγούν αγριόχοιρους πρέπει να διαθέτουν σταθερή φέρμα και ονομάζονται κοντότριχοι γερμανικοί (vorstehund). Ο όρος «δείκτης» έχει αφαιρεθεί άσχετα αν η φέρμα είναι απαραίτητη.

Οπως και να διεξάγεται το κυνήγι, με σκύλο ή όχι, θέλει προσοχή το όπλο για να μη γεμίσει η κάνη με χιόνι. Στην αρχή χρησιμοποιούσα δερμάτινο προστατευτικό. Τις πρώτες δύο φορές επάνω στον ενθουσιασμό μου ξέχασα να το βγάλω και πυροβόλησα (ευτυχώς χωρίς δυσάρεστα για μένα αποτελέσματα). Έκτοτε, δεν το ξαναχρησιμοποίησα.

Όταν πλέον θηρευτεί ο κάπρος, ανοίξτε τον αμέσως και αφαιρέστε τα εντόσθια. Όσο περιμένετε να κρυώσει κάντε ένα διάλειμμα, καπνίστε ένα τσιγάρο, πιείτε λίγο από το ποτό που έχετε στο σακίδιο και ξαναζήστε στιγμή προς στιγμή την εμπειρία. Πιστεύω πως δεν υπάρχουν ωραιότερες στιγμές στο κυνήγι. Ίσως μόνο στο κυνήγι ελαφιού…

Αλλά εμείς οι «θνητοί» κυνηγοί ποτέ δεν θα έχουμε την ευκαιρία να κυνηγήσουμε ελάφι – τρόπαιο. Οσον αφορά το μονιά, όλοι λίγο πολύ έχουμε πιθανότητες να τον θηρεύσουμε. Αρκεί να ακολουθήσουμε με επιμονή τα ίχνη.