Οι …κακαράτζες είναι μαρτυριάρες!

Κείμενο: Λάζαρος Ευθυμιόπουλος

Στο ψάξιμο του λαγού, η παρατήρηση και… η παρατηρητικότητα είναι το ήμισυ του παντός…

Για του… γραπτού το αληθές, ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τις δύο φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στην ίδια λάκκα, σε σημεία πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Στην πρώτη φωτογραφία, ο θηλυκός λαγός άφησε τις «βιρβιλιές» του συγκεντρωμένες σε ένα σημείο ταυτόχρονα με την αναζήτηση τροφής και όχι διάσπαρτες στη λάκκα ή στην άκρη του δρόμου.

Αυτό σημαίνει ότι για κάποιο λόγο έμεινε περισσότερο από ό,τι υπολόγιζε στο γιατάκι του. Προφανώς αισθάνθηκε ότι κινδύνευε. Μπορεί να άκουσε κάποιους άγνωστους θορύβους, ίσως κάτι να οσμίστηκε στον αέρα, μπορεί και κάποια αλεπού να τον περιτριγύριζε όσο βρισκόταν γιατακιασμένος…

Όταν πέρασε ο κίνδυνος, βγήκε από το γιατάκι για να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, η πράσινη αγριάδα που υπάρχει γύρω από τις «βιρβιλιές» του είναι απείραχτη, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι εκείνη τη στιγμή προτεραιότητα ήταν η «τουαλέτα» του!

Το ίδιο συμβαίνει και στη δεύτερη φωτογραφία, που τραβήχτηκε λίγα μέτρα πιο πέρα. Το χώμα διατηρεί νωπό ακόμα τον λεκέ των ούρων του, οι «βιρβιλιές» του είναι βέβαια πιο λίγες, αλλά τα βλασταράκια της αγριάδας πάλι ανέπαφα…

Σε τέτοιες περιπτώσεις, το γιατάκι του λαγού είναι πολύ κοντά! Κατά κανόνα σε ακτίνα περίπου 100 μέτρων από τα σημεία που άφησε τα «σημάδια» του.

Αν επρόκειτο για αρσενικό λαγό θα διατηρούσα κάποια επιφύλαξη, αλλά κατά κανόνα οι θηλυκές φωλιάζουν πολύ πιο κοντά από τέτοια ίχνη… καθυστερημένης αφόδευσης, ή θα έλεγα καλύτερα ότι έχουν μικρότερη ακτίνα δράσης.

Για να «διαβάσει» κάποιος περισσότερες πληροφορίες για έναν λαγό που ψάχνει σε κάποιον συγκεκριμένο κυνηγότοπο, υπάρχουν ειδικά σημεία που θα τις αναζητήσει. Η μικρότερη ελιά μέσα σε έναν ελαιώνα – αυτή δηλαδή που έχει τον μικρότερο ίσκιο – θα έχει στη βάση της «βιρβιλιές», αν βέβαια υπάρχει λαγός στη γύρω περιοχή!

Το ίδιο και σε μια λάκκα με γκορτσιές… Η μικρότερη από όλες – δηλαδή περίπου σε ένα ύψος 30 έως 50 εκατοστά εκατοστών με πολλά παρακλάδια στη ρίζα της – θα έχει γύρω της «βιρβιλιές». Μπορεί, αντί για γκορτσιά ή ελιά να είναι και μια πεσμένη κλάρα με μικρή μάζα (αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο), ή μια πέτρα στον ίδιο όγκο περίπου.

Σε κάθε περίπτωση, ο λαγός θα χρησιμοποιήσει μια κάλυψη λίγο μεγαλύτερη του ύψους του για να κάνει την ανάγκη του, προσέχοντας να μπορεί να τη διαπεράσουν τα μάτια του ή να μπορεί να «σαρώσει» εύκολα τη λάκκα αν σηκωθεί στα πίσω πόδια του.

Ενας δεύτερος λόγος που επιλέγει κάλυψη τέτοιου μεγέθους, είναι για να προφυλαχτεί από την επίθεση της… μπουφογερακίνας! Αν το αρπακτικό επιτεθεί στον λαγό, αυτός θα σκύψει απότομα δίπλα στην πέτρα ή την κλάρα για να αποφύγει το εναέριο «πλήγμα»… Μετά, θα προσπαθήσει να βάλει το «εμπόδιο» ανάμεσα στον άρπαγα και το σώμα του, ώστε να κερδίσει πολύτιμο χρόνο στη διαφυγή του.

Παρεμβάσεις…

Αν σε μια λάκκα ή σε ένα όργωμα δεν υπάρχει τίποτα που να του προσφέρει κάλυψη και σε εμάς… πληροφορίες, κάποιοι βετεράνοι λαγοκυνηγοί κάνουν ειδικές «παρεμβάσεις». Κόβουν π.χ. ένα ξερό κλαδί και το τοποθετούν στο όργωμα ή στη λάκκα, στο 1/3 περίπου της απόστασης ανάμεσα στο «ανοιχτό» και στο «ντυμένο».

Την επομένη ημέρα εκεί ακριβώς θα πάνε πρώτα για να… συλλέξουν πληροφορίες. Μια πολύ βασική – και ίσως η πιο χρήσιμη πληροφορία – είναι η ύπαρξη λαγού ή λαγών στην περιοχή.

Οι θηλυκοί λαγοί που κινούνται σε αυτές τις μικρές λάκκες κοντά στα χωριά, πρέπει να μένουν ανενόχλητοι από τον σκύλο μας, όσο γίνεται για περισσότερα χρόνια. Αν μάλιστα στην περιοχή δεν υπάρχουν κοπάδια κτηνοτροφικών ζώων, λίγα ρεβίθια και φακές μπορούν εύκολα να σπαρθούν στο χώμα με ένα μικρό σκαλιστήρι!

Πάνω από τη «σπορά» σας απιθώστε και μια μεγάλη ξερή κλάρα… Να είστε σίγουροι ότι θα βοηθήσει και θα «γλυκάνει» τον λαγό να προτιμά το μέρος.