«Ενοπλος»…τιs μέρεs του Πολυτεχνείου. Aναδρομή στο 1973!

Κείμενο: Νίκος Φωτακόπουλος
Φωτο: Αρχείο Αλέξανδρου Ντουντούκαλη

Στις δυο φωτογραφίες εκείνης της εποχής, εικονίζονται ο Νίκος Φωτακόπουλος με το Αγγλικό Σέττερ Εστερ και ο Αλέκος Ντουντούκαλης.

Ήταν μια τέτοια μέρα πριν από σχεδόν ….μισό αιώνα, όταν στην Ελλάδα όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»… Εκεί, το 1973, τις μέρες του Πολυτεχνείου!

Πιτσιρίκος τότε, κοντά στα 16 μου χρόνια… Το Πολυτεχνείο είχε ανάψει ένα φιτίλι εξέγερσης και ο κόσμος της Αθήνας ζούσε συγκλονιστικές στιγμές, ιδιαίτερα οι… διάγοντες την εφηβεία όπως και ο γράφων.

Μαθητής στο 11ο Νυχτερινό Γυμνάσιο “Αρρένων” του Περιστερίου και ταυτόχρονα εργαζόμενο με βρήκαν εκείνες οι μέρες… Ο κόσμος μουρμούριζε με σκυμμένο το κεφάλι σαν να περιμένει κάτι που θα αργούσε πολύ να φανεί. Όμως, πέρα από όλα αυτά υπήρχε πάντα το σαράκι που λεγόταν κυνήγι. Γνώση και πληροφόρηση για το κυνήγι δεν υπήρχε τότε, παρά μόνο κάποια «ψήγματα» από τα κυνηγετικά περιοδικά της εποχής.

Μπασουράκος και Συνοδινός μεσουρανούσαν τότε… Η βιτρίνα όμως του Καλκαντζάκου στην Αθηνάς, αλλά και ο πάγκος στο οπλουργείο του Φαρμάκη στη Ζήνωνος ή του Διανά στη Λιοσίων, ήταν ταξίδια σε νοερούς κυνηγετικούς παραδείσους.

Είχα και έναν φιλαράκο. Τον Αλέκο Ντουντούκαλη, μαθητή και… μπακαλόπαιδο τότε. Βαρεμένος και αυτός από τότε με τα… τσιροπούλια, ήταν ο μόνιμος σύντροφος στις εξορμήσεις μας στα… γύρω οικόπεδα της αραιοκατοικημένης, εκείνη την εποχή, Κηπούπολης, αλλά και στις αναβάσεις στο Ποικίλον Ορος.

Το πατρικά μας σπίτια στην Κηπούπολη, στο Περιστέρι, απείχαν μερικές εκατοντάδες μέτρα μεταξύ τους και… ένα- δύο τετράγωνα από τα κυνηγοτόπια μας! Με δυο-τρεις γρήγορες… πιλάλες βγαίναμε στο πουρναρωτό και το κυνήγι άρχιζε. Ξεκινούσαμε πάνω από το νταμάρι του Φοίνικα (αργότερα μπαζώθηκε και έγινε οικόπεδα για πολυκατοικίες) βγαίναμε στο «τέρμα» των λεωφορείων της Κηπούπολης, σκαρφαλώναμε σιγά σιγά το βουνό και φτάναμε μέχρι πίσω, πάνω από το Δαφνί και τον Σκαραμαγκά.

Τότε, το κυνήγι στο Ποικίλον Ορος επιτρεπόταν και ήταν ένας καλούτσικος κοντινός προορισμός για λαγάδες, ενώ στα περάσματα πέφτανε και κάποια ορτύκια ή τρυγόνια.

Εμείς -πιτσιρικάδες όντας- με… φλομπεράκια και φυσικά χωρίς κυνηγετική άδεια, λαχταρούσαμε κεφαλάδες, σιταρήθρες, κατσουλιέρηδες και καμιά καθιστή τσίχλα ή κοτσίφι. Και ήρθε μια μέρα του Νοέμβρη, που η νεανική τρέλα μας έσπρωξε να ξαναβγούμε κυνήγι.

Μια εβδομάδα πριν είχαν συμβεί τα ιστορικά γεγονότα του Πολυτεχνείου και όπως αποδείχθηκε η ελπίδα για ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, μέσα από την δήθεν λύση Μαρκεζίνη που ήθελε να επιβάλει η χούντα, ήταν μια ψευδαίσθηση. Ανυποψίαστοι εμείς, περάσαμε κυνηγώντας το (τότε) νταμάρι του Φοίνικα, πιάσαμε το τέρμα της Κηπούπολης και από εκεί σιγά σιγά σκαρφαλώσαμε το βουνό για να φτιάσουμε κυνηγώντας στη λάκα, με θέα τον Σκαραμαγκά και το Θριάσιο.

Η “Απογευματινή” ήταν μια από τις ελάχιστες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή..

Eν αγνοία

Η μέρα προχώρησε και κάποια στιγμή πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με… τα όπλα ανά χείρας! Αρχικά δεν παρατηρήσαμε τίποτε περίεργο, όσο όμως πλησιάζαμε στα σπίτια της πόλης, μας παραξένεψε το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή στους δρόμους.

Μόνο εμείς, τα δύο… λεβεντόπαιδα, με τα φλόμπερ παραμάσχαλα. Φτάνουμε στο σπίτι μου και ο Αλέκος συνεχίζει για το δικό του.

– «Πού ήσουν παιδάκι μου;» ουρλιάζει από θυμό η μάνα μου, αλλά εμφανώς ανακουφισμένη που με είδε… ζωντανό. Από κοντά και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου να μου ρίχνει μερικά… καντήλια, αν και ήταν ήπιος χαρακτήρας.

– «Τι έγινε ρε μάνα, πώς κάνετε έτσι; Πρώτη φορά πάω για κυνήγι;» ήταν η απορία, εμού του αφελούς. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι τη νύχτα είχε γίνει πραξικόπημα και είχε επιβληθεί… απαγόρευση της κυκλοφορίας! Και τότε κατάλαβα γιατί μας κοίταγε πίσω από κουρτίνες και παραθυρόφυλλα ο κόσμος, όταν μας έβλεπε να περνάμε καμαρωτοί και… λυγερόκορμοι, ντυμένοι στα χακί και με τα όπλα στο χέρι εν μέσω στρατιωτικού νόμου και πραξικοπήματος.. Χωρίς να το ξέρω δηλαδή, τριγυρνούσα «παράνομος» και ένοπλος, τη μέρα που ο Ιωαννίδης είχε ανατρέψει τον Παπαδόπουλο, επιβάλλοντας τη δικιά του, ακόμα πιο σκληρή, δικτατορία.