Το πόιντερ είναι…ένα μπράκ!

Αποσπάσματα από την ομιλία του Franco Zurlini στο Διεθνές Συνέδριο για το «Πόιντερ και το Κυνήγι» Βερόνα Ιταλίας, 27 Ιανουαρίου 2001

Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Το πόιντερ είναι ένα… μπράκ! Προέρχεται από ένα μπράκ του 1700, είναι γόνος εξαίρετων ηπειρωτικών μπράκ, είναι ένας σκύλος ικανός σε κάθε θήραμα, σε κάθε τόπο και σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες…

Του κληροδοτήθηκε η «κληρονομιά»« εξαιρετικών οσφραντικών ικανοτήτων και διορατικότητας που, δια μέσου των αιώνων, υπηρετούν απόλυτα το τουφέκι. Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί και Πορτογάλοι, διεκδικούν τις «ρίζες» του, όλοι με κάποια επιχειρήματα, αλλά κανείς δεν λέει όλη την αλήθεια….

Το πόιντερ είναι η εξύψωση του μπρακ! Είναι τέσσερα καταπληκτικά πόδια στην υπηρεσία μιας καταπληκτικής μύτης. Τίποτε παραπάνω από ένα μπρακ, τίποτε λιγότερο ή περισσότερο… Το δήλωνα ανέκαθεν και θα εξακολουθήσω να το δηλώνω μέχρι να πάψω να αναπνέω, όσο κι αν κάποιοι είναι αντίθετοι στα λεγόμενά μου, θεωρώντας ότι εμφανίζω το πόιντερ… σαν ένα «τέρας».

Τους απαντώ: αυτός που προσπαθεί να υποβιβάσει το πόιντερ, είναι πολύ δύσκολο να το υπηρετήσει. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν συμβάλει στο να μεταδίδεται μια λανθασμένη εικόνα της φυλής, συχνά εξαιτίας του σνομπισμού μιας υποτιθέμενης «ελίτ» στην οποία τοποθετούν και τον εαυτό τους!

«Είναι ένας σκύλος για εκλεκτούς και όχι για όλους, ή είναι ένας σκύλος που δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σε οποιοδήποτε είδος κυνηγετικού εδάφους» λένε κάποιοι λάτρεις του πόιντερ, τρομάζοντας με την ιδέα ότι μπορεί να κυνηγάει μέσα στις χαράδρες, στα βουνά, στα έλη ή στα πυκνά.

Διαφωνίες με μύθους

Τα ίδια υποστήριξε και ο Σολάρο όταν έγραφε ότι «είναι ο ιδανικός κυνηγετικός σκύλος για τα πολύ εκτενή εδάφη στα οποία μπορεί να αναπτύξει τον καλπασμό του ,ενώ μέσα στο δάσος δεν μπορεί να αναπτύξει την ορμητικότητά του και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να προσαρμοσθεί στα πυκνά». Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον μεγάλο δάσκαλο, αλλά ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω την άποψή του αυτή παράλογη! Σαν να λέμε δηλαδή, ότι αυτός που είναι ικανός να πάει γρήγορα, δεν μπορεί να πάει …πιο σιγά. Ή ότι το πόιντερ έχει μεν την ικανότητα να ερευνά ανοιχτά εδάφη, χωρίς όμως να έχει την ικανότητα να ανταποκρίνεται το ίδιο σε δύσβατα εδάφη, πολύ δε περισσότερο στα πυκνά…

Αποκλείεται να συμφωνήσω ποτέ με αυτούς που διαδίδουν και ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν αυτόν τον σκύλο μόνο στα εκτενή εδάφη, διότι δεν είναι ικανός να μετριάσει την ταχύτητά του και να συμπεριφερθεί ανάλογα μέσα στα πυκνά και στο δάσος! Όλες αυτές οι ηλιθιότητες έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι αν στο πραγματικό κυνήγι ένα πόιντερ ελαττώσει την ταχύτητά του και προσαρμόσει την έρευνά του στις συνθήκες του εδάφους, τότε… δεν είναι πόιντερ.

Πόιντερ όμως δεν είναι, μόνο όταν δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με το πρότυπο της φυλής του και όχι όταν κόβει ταχύτητα για να προσαρμόσει την έρευνά του. Αυτό το κάνει… γιατί δεν είναι βλάκας!

Η Μεγάλη Έρευνα είναι ένας τύπος αγώνα, όπου το επίθετο υποδηλώνει την ουσία. Εάν η Μεγάλη Έρευνα δεν υπήρχε, θα ήταν απαραίτητο να την ανακαλύψουμε. Και αυτό διότι είναι ένας αγώνας που αναδεικνύει σκύλους μεγάλης κλάσης, μέσα από έναν αυστηρότατο έλεγχο των φυσικών τους προσόντων.

Hugo και Άγγελος Γονιδάκης, ιδ.Βασίλης Σακαντάνης

Αυτός ο τύπος αγώνα έχει σαν σκοπό να αναδείξει τους αναπαραγωγούς σκύλους υψηλής κλάσης, ώστε να είναι ικανοί να αναπαράγουν νέους ικανούς «αγωνομάχους», αλλά και κυνηγετικούς σκύλους πρώτης κατηγορίας. Το πόιντερ δεν είναι ένας σκύλος Μεγάλης Έρευνας. Είναι ένας κυνηγετικός σκύλος .Και οι αγώνες Μεγάλης Ερευνάς χρησιμεύουν για να υποδεικνύουν άξιους γεννήτορες κυνηγετικών σκύλων. Πολλοί κυνηγοί όμως δεν θέλουν πόιντερ, από φόβο μήπως πέσει στα χέρια τους… ένας σκύλος Μεγάλης Ερευνάς.

Υπάρχει όμως και το χειρότερο: Στους αγώνες πρακτικού κυνηγίου συχνά παρουσιάζονται σκύλοι εκτός επιπέδου αγώνα, που κάνουν Μεγάλη Έρευνα… Είναι ένα οικτρό θέαμα, ανεκτό μόνο από κάποιους που τους λείπει η αίσθηση του γελοίου, αποδεικνύοντας ότι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να χρησιμοποιείς ένα πόιντερ στο κυνήγι.

Galeniko & Taygetos of Mathiopoulos με τον Θοδωρή Μαυρίδη

Κυνηγετικός σκύλος…

Το πόιντερ, πάνω απ’ όλα είναι ένας κυνηγετικός σκύλος! Πολλά ακόμα έχουν γραφεί ή ειπωθεί για τα πόιντερ: ότι είναι δύσκολα ζώα, ότι δεν απορτάρουν εύκολα, ότι αποφεύγουν το νερό, ή ότι δυσκολεύονται να κυνηγήσουν στα πυκνά… Ολα αυτά όμως θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά, μόνο από κάποιον που δεν σκέφτεται να βγει για κυνήγι… αν δεν έχει λιακάδα και μόνο για καμιά ώρα σε κανένα κομμένο τριφυλλάκι ή σε κάποια θερισμένη σταριά (και σίγουρα ποτέ μετά τις 30 Σεπτεμβρίου)!

Φαίνεται ότι κανείς δεν θυμάται ότι το πόιντερ γεννήθηκε -όπως και το σέττερ – στην Αγγλία, αλλά γαλουχήθηκε στη Σκωτία. Και χρησιμοποιήθηκε για να κυνηγά σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος, με το γνωστό κλίμα, όλα τα θηράματα: από τα γκράους και τις πέρδικες, μέχρι τις μπεκάτσες και τα μπεκατσίνια…

Το ίδιο και στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αφρική και στον Καναδά. Στη Νορβηγία το χρησιμοποιούν πολλές φορές για να τραβήξει το έλκηθρο μέχρι τον τόπο του κυνηγίου, ενώ στη Γερμανία υπόκειται στο πιο αυστηρό σύστημα εκπαίδευσης .

Δεν εκπλήσσομαι για όποιον πιστεύει και γράφει ακόμη ότι το πόιντερ δεν κυνηγά παντού και όλα τα θηράματα… Εκπλήσσομαι όμως γι’ αυτόν που τα διαβάζει και… δεν τον στέλνει στον διάβολο! Το πόιντερ λοιπόν είναι ένα εκπληκτικό μπρακ, γεννημένο για να υπηρετεί το τουφέκι. Και δεν θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης όταν δεν θα μπορεί να το κάνει, ή όταν δεν θα υπάρχει τουφέκι να υπηρετήσει…