Published on 3 Ιανουαρίου, 2015 | by Kynoclub

Ο άνεμος και ο πρωταθλητής…

Κείμενο: Rodolfo Grassi

Απόδοση-φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ευνοϊκός ή αντίξοος άνεμος; Σωστή ή λάθος έρευνα; Λάθος του σκύλου ή του κυναγωγού;

Ποια είναι τα λάθη που γίνονται στους αγώνες και στο κυνήγι και πώς θα τα κατανοήσουμε. .

Όποιος λέει ότι έχει τέλειο σκύλο είναι ένας ψεύτης γιατί κανένας σκύλος στους αγώνες και στο κυνήγι, δεν είναι τόσο τέλειος που να μην κάνει λάθη. Αντίθετα μπορεί να γίνει προσπάθεια ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες για να κάνει λάθος, και αυτό είναι ήδη μία επιτυχία. Όμως όταν γίνει το λάθος δεν πρέπει να μπερδεύουμε τις αιτίες με τα ψέματα. Και προπαντός πριν τιμωρήσουμε τον βοηθό μας να είμαστε βέβαιοι ότι το φταίξιμο είναι μόνο δικό του . Τα παραδείγματα είναι πολλά και εύκολο να αναφέρουμε μερικά από αυτά. Και για να το αντιληφθούμε θα αναφέρουμε μερικές εκτιμήσεις, κάποιες συμβουλές και κάποια γραφικά σχέδια .

Μια ολόκληρη σεζόν κυνηγιού ή αγώνων με σκύλο ήδη καλά εκπαιδευμένο θα μας επιτρέψει να ανακαλύψουμε τα σοβαρά λάθη ή κάποια μικρά αμαρτήματα, από αυτά που διορθώνονται με μεγαλύτερη προσοχή στην εκπαίδευση. Συχνά όμως παρουσιάζονται καινούργια λάθη που παίρνουν τη θέση των προηγούμενων, όμως δεν υπάρχει λόγος να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Κυρίως όταν έχουμε την πρόθεση να συμμετάσχουμε σε κάποιους αγώνες .

Το πιο σημαντικό προσόν ενός κυναγωγού είναι να ξέρει πως η εκπαίδευση δεν τελειώνει ποτέ, και με τον όρο κυναγωγός πρέπει να εννοούμε και τον κυνηγό που είναι πραγματικός κυνόφιλος. Η εκπαίδευση είναι ένα “σοβαρό παιχνίδι” και αν την βλέπετε έτσι θα κάνετε ακόμη πιο όμορφες τις κυνηγετικές ημέρες. Τα λάθη επάνω στα θηράματα είναι πολλά και οι παραλείψεις στην έρευνα από τα πιο σοβαρά.

Ο σκύλος που δεν ψάχνει σωστά παρά τον ευνοϊκό άνεμο δεν μπορεί να πιάσει την αναθυμίαση.

«Τότε μιλάμε για ακανόνιστη έρευνα ή παραλείψεις στην έρευνα», έγραφε ο Enrico Oddo, ένας Ιταλός κριτής από τους πιο εκτιμητέους στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα το θήραμα να μένει έξω από την οσφρητική ακτίνα του σκύλου.

Είναι σαφές ότι θα συμφωνήσουμε στα προαναφερθέντα. Μα από την θεωρία μέχρι την πράξη τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί στο έδαφος μπορεί να έχουν συνωμοτήσει διάφοροι συντελεστές, από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου μέχρι και την κατεύθυνση ή την δύναμη του ανέμου .

Ένα παράδειγμα το έχουμε στους αγώνες αλλά και στο κυνήγι όταν τα σκυλιά δουλεύουν σε ζευγάρι και όπως βλέπουμε στο σχήμα 1 οι δύο συναγωνιστές κάνουν την ίδια διαδρομή και το σφάλμα το κάνει ο σκύλος Α. Εάν είχε αρχίσει την έρευνα (λασέ) από αριστερά και ερευνώντας έπειτα σωστά θα βρισκόταν επάνω στο θήραμα.

ΣΧΗΜΑ 1 .

Στο γραφικό παράδειγμα υπάρχει μια ατελής έρευνα και είναι ένα σοβαρό λάθος αν ο σκύλος Α δεν αναγκάστηκε στην λάθος έρευνα από ιδιαίτερες δυσκολίες του εδάφους ή άλλη αιτία.

ΣΧΗΜΑ 2.

Το προσπέρασμα είναι ένα ακόμα πιο σοβαρό λάθος από την ατελή έρευνα. Το προσπέρασμα πολλές φορές είναι συνέπεια οσφρητικής ανεπάρκειας η οποία γίνεται ακόμα πιο σοβαρή εάν το θήραμα βρίσκεται σε ευνοϊκές συνθήκες του ανέμου για το σκύλο.

ΣΧΗΜΑ 3.

Δεν πρέπει να σταματήσουμε σε ένα μοναδικό αγώνα ή κάποιες προπονήσεις για να καταδικάσουμε ένα σκύλο σαν ανεπαρκή. Υπάρχουν ιδιαίτερες περιπτώσεις που μπορούν να τον δικαιολογήσουν πλήρως . Στο σχεδιάγραμμα βλέπουμε μια απόδειξη όσων λέμε. Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε για το ξεπέρασμα θηράματος και πρέπει να υπολογίσουμε, για να κατανοήσουμε τον σκύλο, την κατεύθυνση του ανέμου, την θέση του σκύλου και του θηράματος όπως στο παράδειγμα του σχήματος 3.

ΣΧΗΜΑ 4.

Εάν το θήραμα βρίσκεται στην θέση Α ή Β ο σκύλος δικαιούται να το αφήσει πίσω υπολογίζοντας την κατεύθυνση του ανέμου. Αντιθέτως δεν πρέπει να αφήσει πίσω το θήραμα Γ γιατί οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Δεν θα πρέπει ποτέ να αγνοήσουμε στην κρίση μας το είδος του θηράματος. Στα ορτύκια “το ξεπέρασμα” δεν θα έπρεπε να υπάρχει σαν ποινή εξαιτίας της ευθραυστότητας της αναθυμίασης και κυρίως σε ορισμένες ώρες, που το θήραμα κινείται ελάχιστα. Βέβαια μένουν σαν γεγονός και στερούν τον σκύλο από μία εξαίρετη αξιολόγηση στον αγώνα και είναι πάντα πολύ σοβαρά λάθη στο κυνήγι .

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως στους αγώνες δεν θα πρέπει να ξεχωρίζουμε την κρίση μας από αυτήν που θα είχαμε στο κανονικό κυνήγι. Εάν το κυνήγι γίνεται σε βουνίσια πέρδικα ή σε μπεκάτσες στο δάσος, ένα σφάλμα ίσως προδικάσει και το αποτέλεσμα μιας κυνηγετικής μέρας.

Το ξεπέταγμα έρχεται ξαφνικά ενώ ο σκύλος- μαθητής ψάχνει και τότε μένει κατάπληκτος. Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί έγκαιρα την παρουσία του θηράματος και αυτό μπορεί να είναι ένα ατύχημα ή να οφείλεται σε ελλιπή συγκέντρωση του σκύλου, ή στην μη εκμετάλλευση του ανέμου ή στην λανθασμένη συμπεριφορά του κυναγωγού που κατευθύνει τον σκύλο λάθος. Ότι και να συμβαίνει ο κυναγωγός είναι αυτός που πρέπει να εξακριβώσει τις συνθήκες που οδήγησαν στο ανεπιθύμητο ξεπέταγμα.

Εάν ξεπετάχτηκε το θήραμα με “ευνοϊκό άνεμο” και σε έδαφος χωρίς εμπόδια τότε πρέπει να αρχίσουμε να έχουμε αμφιβολίες για τις ικανότητες του μαθητή . Εάν αντιθέτως ο σκύλος ήταν απασχολημένος στην έρευνα ή τέλος πάντων ήταν αφηρημένος όταν έγινε το ξεπέταγμα και δεν φερμάρισε, είναι μια μικρή αμαρτία και δεν ρέπει να κάνουμε δράματα ούτε όμως και να τον συγχωρήσουμε.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι κατά κανόνα τα πιο γρήγορα σκυλιά κάνουν λάθη από τα λιγότερο γρήγορα και πιο προσεχτικά. Και πρέπει να είναι αυτονόητη η επιβεβαίωση του Felice Delfino ενός από τους μεγαλύτερους Ιταλούς εκπαιδευτές: Χρειάζεται να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κάθε σκύλο να προσαρμόζει την ταχύτητά του σύμφωνα με τις οσφρητικές του ικανότητες.

Πάντα μετά από ένα λάθος ξεπέταγμα πρέπει να βάζουμε τον σκύλο στη θέση κάτω για να καταλάβει τη σοβαρότητα του λάθους τους.

www.specialanimalfoods.gr

Οι Λευκές φέρμες δεν είναι τίποτα άλλο από ψεύτικοι συναγερμοί, βαρετοί για τον κυνηγό και μερικές φορές επιζήμιοι για το σακίδιο γιατί μπορεί να συμβεί όταν ο σκύλος θα φερμάρει πραγματικό θήραμα να μην τον πιστεύουμε οπότε δεν έχουμε και την απαραίτητη συγκέντρωση για την τουφεκιά. Υπάρχουν κάποιοι που αποδίδουν τις λευκές φέρμες σε ένδειξη ελλιπούς όσφρησης ή ανασφάλειας ή κακής επιλογής. Όμως δεν τις καταδικάζουν όλοι.

Ο Alberto Chelini σε ένα δοκίμιό του εκφράζει την πεποίθηση πως παρά την αρνητική κρίση της λευκής φέρμας δεν πρέπει να καταδικάζουμε τον σκύλο που τις κάνει. Υποστήριζε ότι στα σκυλιά δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο και πολλές φορές πρέπει να προτιμήσουμε έναν σκύλο μεγάλης αξίας που κάνει κάποια φέρμα στο κενό από κάποιον άλλο που δεν κάνει αυτό το λάθος, είναι όμως μακριά από τα συνολικά προσόντα του πρώτου.

Τέλος το κράτημα του κεφαλιού πρέπει να είναι πάντα τέτοιο ώστε να ευνοείται η είσοδος της αναθυμίασης του θηράματος στην οσφρητική ακτίνα έρευνας του σκύλου αφού λαμβάνουμε πάντα υπόψη μας πως ο άνεμος είναι ο καλύτερος συνεργός.