Το μπεκατσίνι σου στέλνει ένα φιλί…
Μεγάλα σκυλιά και αληθινοί κυνηγοί, για ένα άγριο θήραμα που συνεχίζει να γοητεύει
Κείμενο:: Rodolfo Grassi
Πίνακες: Andrea Mazzoli
Έχει γοητευτικές ιστορίες ζωής, με χορούς αγάπης στον ουρανό και
παιχνίδια μέσα στην λάσπη με τους συντρόφους του.
Η αξία της σιωπής, σ΄ ένα κυνήγι για ειδικούς
Μοιάζει πραγματικά αστείο πουλί, εξ αιτίας του μεγάλου ράμφους του που το κάνει να μοιάζει σαν… Πινόκιο με φτερά και πούπουλα!
Και όμως, ανάμεσα στους κατοίκους των υγρών λιβαδιών και των βάλτων είναι ο πιο γοητευτικός. Τόσο που σου γεννιέται η απορία γιατί να το βάζουν περισσότερο στα βιβλία παρά στο σακίδιο του κυνηγού. Του έχουν αφιερώσει, από το 1929, και έναν όμιλο στο Μιλάνο ενώ υπάρχουν δεκάδες σύλλογοι που έχουν την μορφή του σαν οικόσημο, σαν να είναι ένας προστάτης άγιος…
Έχει μια φωνή που δε σε ξεγελάει. Όταν πετάγεται από τη λάσπη ακούγεται ένα πλατάγισμα που μερικοί το ερμηνεύουν σαν φιλί αποχαιρετισμού προς τον κυνηγό. Αντίθετα στον καιρό των ερώτων του, βγάζει ένα “πιπίνισμα” που μοιάζει με βέλασμα και γι’ αυτό ονομάστηκε “capella”: παρμένο από τα λατινικά, ακούγεται σαν ιερόσυλη έκφραση. “Κατσικάκι” του ουρανού…
Για το Μπεκατσίνι υπάρχουν θαυμάσιες ιστορίες ζωής και γεγονότα που αποκαλύπτουν ξανά την αντιφατική και ανεκπλήρωτη αγάπη του κάθε αληθινού κυνηγού προς αυτό.
Γιατί είναι δύσκολο, αφού το έχεις γνωρίσει, να μην αντέξεις στο κάλεσμά του έστω και αν πρέπει να σηκώνεσαι την αυγή, για να πας να το συναντήσεις. Όπως μια κρυφή αγάπη!
Και ανατριχιάζεις αν σκεφθείς πόσο απαλά είναι τα πούπουλά του και όταν ανακαλύπτεις τα θαυμάσια εκείνα τα χρώματα, που θυμίζουν το μίσχο του σιταριού και λίγο τα κιτρινωπά χόρτα στα όρια του ποτιστικού λιβαδιού. Και είναι καταπληκτικό εκείνο το μεγάλο ράμφος, που το κάνει να μοιάζει, -δεν ξέρεις καλά καλά- στον Πινόκιο ή στο Συρανό, που και οι δύο περάσαν στη ιστορία για τη μακριά τους μύτη…
Η ζωή του περνάει λαμπερή από τον έναν βάλτο στον άλλο: ψάχνει σκουλήκια, σαλιγκάρια ή κάποιο χόρτο, βολιδοσκοπώντας τη γη με το ράμφος, τόσο ευλύγιστο στην άκρη του κορυφή που μοιάζει πραγματικά σαν μία πρωτότυπη λαβίδα.
Το βλέπεις να παίζει με τους συντρόφους του και λυπάσαι να τουφεκίσεις.
Αν είναι ξαστεριά, η λάσπη λάμπει τόσο που καθρεφτίζεται πάνω της το γαλάζιο, έτσι ώστε δυσκολεύεσαι να καταλάβεις που βρίσκεται ο ουρανός. Τότε τα μπεκατσίνια γίνονται χαρούμενα και ανακαλύπτεις ότι είναι μεγάλοι “φαρσέρ”.
Ένα απ΄ αυτά κρατάει ένα μεγάλο σκουλήκι και καμαρώνει μπροστά στα άλλα, σχεδόν για να τα κάνει να ζηλέψουν. Όταν το ακολουθούν επιταχύνει το βήμα, γυρνώντας προς τα πίσω για να προκαλέσει όποιο είναι πίσω από την πλάτη του, να μην το βάλει κάτω!
Κάποιο φεύγει και κάποιο προσποιείται σα να θέλει να πιάσει κάποιο άλλο, παίζει πράγματι μία παντομίμα, ένα τρυφερότατο παιχνίδι μέσα στις ακτίνες του ήλιου που τα φωτίζει μέσα στα λασπόνερα σαν μπουμπούκια.
Μήπως δεν είναι σπάνιο να το δεις να κατεβαίνει από τον ουρανό και να κάθεται ξαφνικά στην πλάτη του συντρόφου, του που αναπηδάει, και έπειτα να φεύγει μακριά, σαν αλητάκι, χαρούμενο γιατί κατάφερε να τον φοβίσει;
Παρατηρώντας αυτές τις μικρογραφίες της οικογενειακής τους ζωής σου έρχεται να χρησιμοποιήσεις το όπλο με περισσότερη φειδώ και δισταγμούς.
Και όταν το καταφέρνεις αισθάνεσαι – να το παράδοξο του αληθινού κυνηγού – ακόμη πιο πλούσιος, ακόμη πιο ταυτισμένος με την φύση. Και τα μπεκατσίνια που θα φέρεις μαζί σου, αφού τα έχεις πάρει από τον ουρανό, σου φαίνονται ακόμη πιο πολύτιμα γιατί προορίζονται για να μείνουν αιώνιες αναμνήσεις.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα πουλί που έχει τα πόδια του στο βάλτο είναι ένας αυθεντικός ακροβάτης του αέρα. Κι όμως…
Ξεπετάγεται από το έδαφος κάνοντας ι μέχρι και τούμπες όταν είναι ερωτευμένο. Ανεβαίνει στα σύννεφα και φαίνεται κρεμασμένο από μια ακτίνα φωτός, έπειτα φαρδαίνει την ουρά και κατεβαίνει και θα ΄λεγες ότι θέλει να φιλήσει τη γη. Κοντά στο χόρτο κάνει ξαφνικά στροφή για να γυρίσει πάλι ψηλά και η σύντροφός του κοιτάει και ανοίγει διάπλατα το μεγάλο ράμφος και του στέλνει ένα ψιθύρισμα. Και αυτός απαντάει μ΄ ένα συνεχές κελάρυσμα, που μοιάζει πραγματικά με βέλασμα.
Μα αυτό είναι το κάλεσμα της αγάπης. Πολύ διαφορετικό από εκείνο τον ήχο που πλαταγίζει στον αέρα σαν μαστίγιο, όταν το σκυλί του ορμάει και ο κυνηγός είναι έτοιμος να πυροβολήσει.
Τότε φαίνεται σα να σχεδιάζει στον αέρα ένα σύνολο μπερδεμένων και αλλόκοτων γραμμών, αραβουργήματα που γι’ αυτόν είναι σχεδόν πάντα ο δρόμος της σωτηρίας. Εκείνος ο δρόμος που η φύση δίδαξε στο είδος, γεμίζοντας τη διαδρομή του με στροφές, μια διαδρομή που -παράδοξα- καταλήγει σε μια νοητή ευθεία γραμμή.
Αλλά αυτά είναι τα μπεκατσίνια του χειμώνα, που σε λίγους δίνεται το προνόμιο και η ευκαιρία να τα ξεκρεμάσουν από τον ουρανό. Και όταν αυτό συμβαίνει σου φαίνεται σα να έχεις έναν πολύτιμο καρπό. Και το σφίγγεις, του χαϊδεύεις εκείνα τα πούπουλα που τα σκάγια και το σκυλί έχουν λίγο ανακατέψει…
Και ορκίζεσαι μέσα από την καρδιά σου ότι το κυνήγι είναι ωραίο και μπορεί ακόμα και να σου έρθει να κλάψεις. Γιατί συμβαίνει κι αυτό στον κυνηγό που αισθάνεται ένα δεσμό με ολόκληρο το σύμπαν.
Τα μπεκατσίνια του Αυγούστου είναι αντιθέτως τόσο ήρεμα που θα έλεγες ότι ανήκουν σε άλλο είδος.
Όταν τα τουφεκάς γυρνάνε στο συνηθισμένο μέρος “μουλαρώνοντας”, σαν να είναι εκείνη η μοναδική όαση νερού πάνω στη γη.
Για το “agostano” (το αυγουστιάτικο) έγραψε με τη συνηθισμένη μαεστρία ο Gin Bardelli, ένας από τους πιο γνωστούς Ιταλούς συγγραφείς: “Είναι εκείνο το πουλί που μοιάζει τελείως στο μπεκατσίνι, μα που το πιάνεις στον αέρα όπως με μια παπαρούνα μέσα στα ψηλά χόρτα”.
Ψάχνοντας τους δρόμους του αέρα που του ανακατεύουν τα φτερά…
Είναι νευρικά και ορμητικά πουλιά, που στα περάσματα πετάγονται στο πρώτο σήμα συναγερμού. Είναι ο καιρός του κυνηγιού για ειδικούς: μεγάλα όπλα, μεγάλα σκυλιά.
Περπατώντας πρέπει να προχωρήσετε, με τον αέρα που παγώνει τον αυχένα και ξυλιάζει την πλάτη: το σκυλί θα ωφεληθεί και το μπεκατσίνι θα έχει την τάση να έρθει προς το μέρος σας.
Μα προσοχή στην απάτη, γιατί ο άνεμος είναι συνεργός του και το μπεκατσίνι τον αφήνει να του ανακατεύει τα πούπουλα αλλά και να τον παίρνει μακριά σαν να ήταν λεπίδα φωτός: περνάει σαν αστραπή στον αέρα και εμφανίζεται ξανά πιο πέρα. Το σκυλί πρέπει να ξέρει να φερμάρει από μακριά, να “διαισθάνεται” όπως έλεγαν κάποτε, σα μια κρυφή γνώση.
Εάν είναι ικανό το σκυλί, το μπεκατσίνι “χαρίζει” το δίπλωμα στους Πρωταθλητές αλλά δεν διαλέγει τις φυλές. Το σκυλί πρέπει να προσέχει να μη το κάνει να πετάξει: Ένα βήμα μετά το άλλο προσεκτικά, χωρίς παφλασμούς του νερού.
Εξερεύνηση γρήγορη και προσεκτική χωρίς να παραμελεί τις ακτές, χωρίς “ντορολογήματα”.
Απόλυτη προσοχή του σκύλου μα και απόλυτη ησυχία και του κυνηγού: αν λείπει και το ένα και το άλλο, η μέρα είναι ανεπανόρθωτα χαμένη. Είναι καλύτερα, πολύ καλύτερα, αν απουσιάζει έστω και μία από αυτές τις συνθήκες, να πηγαίνεις για νερόκοτες…
Αν έχει καταιγίδα, το μπεκατσίνι βρίσκεται στα λίγα καταφύγια που του προσφέρουν οι ακτές.
Αν ο ουρανός προσφέρει το ασύγκριτο θέαμα του γαλάζιου που φαίνεται σαν εικόνα που καθρεφτίζεται σε μία λίμνη, πρέπει να περπατάτε με προσοχή στους ανοιχτούς χώρους, σ΄ εκείνα τα λιβάδια τα καλυμμένα από ένα λεπτό στρώμα νερού, στα μέρη όπου η παγωνιά έχει αφήσει κάποια λακκούβα με λάσπη και νερό.
Πρέπει να προχωρήσετε αργά χωρίς να παφλάζετε το νερό, κρατώντας μάλλον το όπλο πάνω στην καρδιά παρά το δάχτυλο πάνω στη σκανδάλη: το πέταγμά του θα είναι πολύ γρήγορο, γιατί το μπεκατσίνι δεν “ποδαρώνει”.
Το όπλο μετράει λίγο, σχεδόν τίποτε. Ακούστε τι σκέφτεται ο Gin Bardelli: “Και για τα μπεκατσίνια, ακόμα και για τα μπεκατσίνια, το όπλο μετράει πολύ λίγο, όταν έχουμε κατακτήσει από καιρό εκείνη την καλότυχη αλαζονεία, που δίνει η υψηλή κυνηγετική νοοτροπία και αντίληψη…”.
Δείτε: http://www.andreamazzoli.it
