Published on 13 Ιανουαρίου, 2015 | by Kynoclub

Το κουβάλημα του αγριόχοιρου!

Κείμενο: Ηλίας Γκαυφίλιας

Φώτο: Περικλής Μπίρτσας

Έχουμε πει ότι το κυνήγι του αγριογούρουνου, εκτός από τα άλλα, είναι και πολύ κουραστικό.

Πράγματι είναι κουραστικό, και οι περισσότεροι που δοκίμασαν αυτό το κυνήγι και δεν ξαναπάτησαν, δεν το έκαναν τόσο από την κούραση της πορείας και της παγάνας, όσο από την κούραση του κουβαλήματος ενός σκοτωμένου αγριογούρουνου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταλαιπωρία, από το να σέρνει κάποιος ένα σκοτωμένο αγριογούρουνο μέσα στα βουνά. Βέβαια η επιτυχία δίνει δύναμη και κουράγιο, συμφωνώ, αλλά αν έχει να σείρει κάποιος έναν όγκο εκατό κιλών σε απόσταση 5-6 χιλιομέτρων με δέντρα, πέτρες, κατηφόρες, ανηφόρες, ρεματιές, βράχια, κ.λ.π., στο τέλος καταλαβαίνει τη διαφορά του αγριογούρουνου με την… αγριόπαπια!

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το αγριογούρουνο έχει χτυπηθεί κοντά στο αυτοκίνητο ή είναι μικρότερο ή υπάρχουν πολλά άτομα. Ε, τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Φυσικά το πιο εύκολο είναι όταν δεν υπάρχει αγριογούρουνο! Τότε ούτε καθάρισμα, ούτε κουβάλημα, ούτε μοίρασμα υπάρχει στη μέση, αλλά σκέτος… ποδαρόδρομος!

Λέμε όμως και παίρνουμε την περίπτωση της επιτυχίας και αφού έχουμε τακτοποιήσει το θέμα του καθαρίσματος, μας μένει η επόμενη φάση που είναι το κουβάλημα. Αν ο κυνηγός είναι μόνος του αλλά η μορφολογία του εδάφους σχετικά καλή, η απόσταση που θα διανυθεί τόση που δεν θα τον αναγκάσει να νυχτωθεί στο βουνό, και το αγριογούρουνο γύρω στα 40-50 κιλά, τότε μπορείμ δύσκολα μεν, αλλά μπορεί και μόνος του να το σείρει ή και να το βάλει στην πλάτη του.

Σ’ αυτή την περίπτωση δένει το σχοινί στο κάτω σαγόνι του αγριογούρουνου, πίσω από τους χαυλιόδοντες. Με ένα σπάγγο δένει το στόμα του σε θέση κλειστή, για να μην σκαλώνει στα κλαδιά και στις ρίζες. Για τον ίδιο λόγο, πάλι με σπάγγο, δένει τα πόδια του, τα μπροστινά μεταξύ τους και τα πίσω επίσης μεταξύ τους.

Στην άκρη του σχοινιού, που σημειωτέον το έχει διπλό αν είναι λεπτό για να μη σπάσει, δένει ένα κομμάτι ξύλου, μήκους τριάντα περίπου εκατοστών, στη μέση του οποίου έχει κάνει μια αυλακιά για να μη γλιστράει, και αρχίζει το σύρσιμο. Είτε σύρσιμο το πούμε, είτε σουρμάλισμα ή σβάρνισμα, δεν αλλάζει τίποτα. Η δυσκολία είναι ίδια.

Αν προς τα εκεί που θα πάμε υπάρχει τρόπος να βαδίσουμε πάνω σε μονοπάτι, το κάνουμε. Αν υπάρχει τρόπος να πάρουμε κατηφόρα είναι φυσικά προτιμότερο. Εκείνο που πρέπει να αποφεύγουμε, αν γίνεται, είναι οι πλαγιές. Στην πλαγιά το σβάρνισμα γίνεται πολύ δύσκολα και δυσκολεύουν περισσότερο τα πράγματα αν υπάρχει πυκνή και κοντή βλάστηση.

Καλά είναι σ’ αυτή την περίπτωση, να αφήνει που και που το αγριογούρουνο και προχωρόντας μόνος του τα 50-100 μέτρα, να κάνει μια αναγνώριση του εδάφους, ώστε να χαράζει την πορεία του για να μην εγκλωβισθεί κάπου που δεν θα μπορεί να το πάει πουθενά από κει και πέρα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν μένει παρά να το μεταφέρει κομμάτι-κομμάτι.

Ξαναγυρίζουμε όμως στο μέρος όπου είναι καθαρισμένο, ραμμένο και έτοιμο για μεταφορά το αγριογούρουνο, το οποίο, ναι μεν είναι βολικό στο βάρος, αλλά κοντεύει να νυχτώσει. Τότε δεν μένει παρά να το αφήσουμε και να έλθουμε την επόμενη μέρα για τη μεταφορά. Το να το αφήσουμε βέβαια είναι μια κουβέντα, γιατί υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην το βρούμε την επομένη, ή να βρούμε κάτι υπολλείματα από αυτό. Γι’ αυτό πρέπει ή να το κρεμάσουμε σε ψηλό μέρος, ή να το ρίξουμε σε νερό, ή να το πλακώσουμε με μεγάλες πέτρες και κούτσουρα.
Αν τώρα έχουμε να κάνουμε με κάποιο αγριογούρουνο “τέρας” 150 ή 200 κιλά, δεν χωράει αμφιβολία πως θα μείνει εκεί, αφού ένα μόνο άτομο δεν μπορεί καλά-καλά να το κουνήσει. Σ’ αυτή την περίπτωση το γυρίζουμε μπρούμυτα, το πλακώνουμε με πέτρες και επιστρέφουμε με 3-4 άστομα ακόμη για τη μεταφορά. Ειδικά και μόνο σε τέτοια περίπτωση ενός μεγάλου αγριογούρουνου, δεν είναι απαραίτητο να σκεπαστεί ολόκληρο γιατί και να φαίνεται η ράχη του, δεν πειράζει. Είναι τόσο χοντρό και σκληρό το δέρμα της ράχης, που δεν μπορούν να το χαλάσουν ούτε λύκοι, που φημίζονται για τα γερά σαγόνια τους. Από τέτοια δέρματα οι αρχαίοι Ελληνες έφτιαχναν τις ασπίδες τους.

Ολα τα μέχρι τώρα που είπαμε περί μεταφοράς γίνονται ευκολότερα αν υπάρχουν πολλά άτομα. Παρόλα αυτά όμως και πολά άτομα να υπάρχουν, μπορεί να χτυπηθεί το αγριογούρουνο σε τόσο δύσκολο μέρος που να μη μπορεί να γίνει η μεταφορά του. Τότε δεν μένει παρά να κομματιαστεί επιτόπου και κομμάτι-κομμάτι να πάει εκεί που θα πήγαινε ολόκληρο. Βέβαια το κομμάτιασμα θα φάει λίγο χρόνο, αλλά αν δεν γίνεται διαφορετικά, είναι ο μόνος τρόπος.

Μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το σβάρνισμα

Το σβάρνισμα γίνεται με δεμένο το αγριογούρουνο από το κάτω σαγόνι. Ετσι η κατεύθυνση των τριχών του δέρματός του, που είναι απο το κεφάλι προς τα πίσω, βοηθάει. Αντίθετο δέσιμο και σβάρνισμα γίνεται πολύ δύσκολο γιατί κοντράρουν οι τρίχες.
Επίσης το σβάρνισμα γίνεται πολύ πιο εύκολο πάνω σε χιόνι, ενώ σε ξερό χώμα όπου φυσικά θα υπάρχουν πέτρες, ξύλα και κλαδιά, εκτός που γίνεται πιο δύσκολο, αυτά ακριβώς τα μικροεμπόδια μετά από 1-2 χιλιόμετρα το “ξυρίζουν” και στο τέλος, τα σημεία που έρχονται σε επαφή μαζί τους μένουν χωρίς τρίχες και φαίνεται σαν “ψωριασμένο”.
Οταν υπάρχουν αρκετά άτομα, μπορεί το σβάρνισμα να γίνεται από 2-3 ή και 4 άτομα από το ίδιο σχοινί. Σ’ αυτή την περίπτωση δένουμε απλά κάθε ένα ή ενάμιση μέτρο και ένα ξύλο. Αν πάλι υπάρχει και κάποιος “περίσσευμα”, μπορεί να πάρει τα όπλα αυτών που σέρνουν το αγριογούρουνο, γιατί εμποδίζουν πολύ κατά το σβάρνισμα. Ετσι τους απαλάσσει από έναν μπελά.
Σε άλλες χώρες οι κυνηγοί χρησιμοποιούν μεγάλους σάκους από καραβόπανο μέσα στους οποίους βάζουν τα προς μεταφορά ζώα και έτσι, ούτε λερώνονται, ούτε σκαλώνουν τα πόδια τους στα διάφορα χαμόκλαδα και ρίζες. Βέβαια αυτός ο τρόπος είναι καλός αλλά μόνο για επίπεδα εδάφη και κυρίως για πρασινάδα ή φύλλα. Γνώμη μου είναι ότι αν χρησιμοποιήσουμε σάκο στα δικά μας βουνά, μετά 500 μέτρα δεν θα υπάρχει σάκος. Θα έχει γίνει κομμάτια.
Αλλος ένας τρόπος, πάλι για ομαλά εδάφη όμως, και μπορώ να πω μόνο για δρόμο, που εφαρμόζουν οι κυνηγοί άλλων χώρων, είναι το “καροτσάκι”. Είναι ένα ελαφρό πτυσσόμενο καρότσι, αλλά θέλει δρόμο, γιατί άντε τώρα να κάνει κάποιος πως χρησιμοποιεί καρότσι στα βουνά. Σε κάποια φάση θα πάνε καρότσι και αγριογούρουνο σε κάποια χαράδρα και άντε να το βγάλεις από εκεί μέσα.
Αλλος ένας τρόπος μεταφοράς είναι με ξύλο. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, πρέπει να είναι τουλάχιστον δυο οι κυνηγοί και το βάρος του αγριογούρουνου να μην ξεπερνάει τα 70-80 κιλά, η δε απόσταση που θα μεταφερθεί να μην είναι μεγάλη γιατί μετά από 1-2 χιλιόμετρα, θα νομίζουν ότι οι ώμοι τους έχουν κατέβει στις…φτέρνες!

Οπως και αν το κάνουμε όμως, όποιο τρόπο και αν χρησιμοποιήσουμε για τη μεταφορά, δεν παύει να είναι μια πάρα πολύ δύσκολη φάση και γίνεται δυσκολότερη όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση. Γι’ αυτό πολλοί προτιμούν να κάνουν παγάνες κοντά σε δρόμους, βατούς από αυτοκίνητο, ώστε στην περίπτωση επιτυχίας να μη δυσκολευτούν με τη μεταφορά.