Published on 22 Ιανουαρίου, 2015 | by Kynoclub

Πόιντερ & Σέττερ: “Λύσεις” από τα κυνηγετικά σκυλιά!

Κείμενο: Ισίδωρος Θεοδωράκης

Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Η ποιότητα των σκύλων μεγάλης έρευνας, δηλ. των αγγλικών δεικτών, είναι άθροισμα και συνδυασμός πολλών κυνηγετικών προσόντων και αρετών, μεταξύ τους ισοδύναμων.

Το κυνηγετικό πάθος, το εργασιακό στυλ, η οσφρητική και νοητική δύναμη, η μορφολογία και η αποτελεσματικότητα, συνιστούν ίσως τα σημαντικότερα επιμέρους στοιχεία στην αξιολόγηση ενός τέτοιου κυνηγόσκυλου.

Θεωρητικά, όλα αυτά μαζί τα «χαρακτηριστικά» είναι εκ των προτέρων καθορισμένα στα «στάνταρ» των φυλών, και το «άθροισμά» τους αποτελεί το «ιδεατό» που αναζητούν οι λάτρεις των πόιντερ και σέττερ. Ο μεγαλύτερος όμως αριθμός των Ελλήνων κυνηγών και κυνόφιλων ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για την κυνηγετική απόδοση…

Κάποιοι μάλιστα αντιμετωπίζουν την «κυνηγετική απόδοση» του σκύλου ως αποκλειστικό στοιχείο αξιολόγησης και όλα τα άλλα τα λαμβάνουν υπόψη τους από ελάχιστα ως καθόλου.

Άλλοι πάλι- ευτυχώς μετρημένοι στα δάχτυλα στη χώρα μας- επιμένουν να αναζητούν μόνο την ποιότητα της μορφολογίας και της καλαισθησίας. Για άλλους, τέλος, η δύναμη της όσφρησης και ο τρόπος εργασίας που εναρμονίζεται με τις παρακαταθήκες της φυλής, αποτελούν τα πιο μεγάλα ζητούμενα…

Όσοι πάντως κυνηγούν, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η θεωρία και η πράξη πολλές φορές… δεν συναντώνται στους κυνηγότοπους! Άρχονται δηλαδή στιγμές που η κυνηγετική απόδοση και αποτελεσματικότητα, βρίσκονται σε «αντίθεση» με την αισθητική και το θέαμα που προσφέρει π.χ. ένα πόιντερ που καλπάζει στο κυνήγι του ντοπιάρικου ορτυκιού στα τέλη του Αυγούστου.

Το συγκεκριμένο θήραμα αναγκάζει ακόμα και ένα πόιντερ ποιότητας να στερείται μεγάλο μέρος του στυλ του, να κατεβάζει το κεφάλι του πριν και μετά τη φέρμα, να «σπάει» την αγαλματένια ακινησία του για να παρακολουθήσει ένα φευγαλέο ίχνος πάνω στη βλάστηση.

Σε όλους μας είναι γνωστό ότι οι αγγλικές φυλές δημιουργήθηκαν, καλλιεργήθηκαν και ολοκληρώθηκαν σε μια χώρα υγρών πεδιάδων.

Κατά συνέπεια, τα κυνηγετικά στοιχεία που καλλιεργήθηκαν και διαιωνίστηκαν στο γονότυπό τους, ήταν σχετικά με τα εδαφοκλιματικά δεδομένα του τόπου καταγωγής τους.

Θεαματικός και συνεχής καλπασμός δηλαδή στους χερσότοπους του γκράους, ανοιχτή έρευνα και φέρμα από απόσταση σε ένα θήραμα καχύποπτο από τη φύση του… Οι κυνηγοί «τιρέρ» παρατάσσονταν κατά μήκος των αγροτικών δρόμων που περικλείουν τα χωράφια, αναμένοντας να τους δοθεί η δυνατότητα να σκοπεύσουν ένα θήραμα που πετά σε ύψος, θυμίζοντας περισσότερο φάσσα ή τρυγόνι και λιγότερο πέρδικα. Τα γκράους, όταν ξεσηκωθούν παίρνουν ύψος και διανύουν πετώντας μεγάλες αποστάσεις.

Η συμπεριφορά τους μοιάζει με αυτή της πεδινής πέρδικας μόνο κατά την κίνηση στο έδαφος και το «μπλοκάρισμα» από το σκύλο, είναι όμως τελείως διαφορετικά πουλιά στον τρόπο που πετάνε ή τα σκοπεύει ένας κυνηγός. Τα πόιντερ και τα σέττερ του τόπου μας, όμως, πρωταγωνιστούν σε ένα τελείως διαφορετικό και πιο «πρακτικό» κυνήγι, αν και κατά μία έννοια προέρχονται από «γεννήτορες» που ο τρόπος εργασίας τους ήταν ξένος και σχεδόν ακατάλληλος για τα εδαφοκλιματικά δεδομένα και τα κυνηγοτόπια της πατρίδας μας…

Παγκόσμια προσαρμογή

Οι αγγλικοί δείκτες όμως- και αυτό είναι το καταπληκτικό- υπερπήδησαν όλα τα εμπόδια που όρθωνε.. τόσο η ιστορία όσο και η γεωγραφία, αντιπαραβάλλοντας το στοιχείο της «προσαρμογής» τους σε κάθε κυνηγότοπο. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο λόγος που τα πόιντερ και τα σέττερ είναι σήμερα τα πιο δημοφιλή κυνηγόσκυλα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου μας; Οσο και να μην μας αρέσει όμως, θα πρέπει να δεχτούμε ότι σε κάποιους από τους δικούς μας τόπους η «αισθητική» ποιότητα και η κυνηγετική «αποτελεσματικότητα», δεν εξυπηρετούν εξίσου τον ίδιο σκοπό. Ενας σκύλος πρακτικού κυνηγίου είναι αδύνατον να έχει υψηλό βαθμό αποτελέσματος, αν δεν χρησιμοποιεί στις δύσκολες καιρικές ή εδαφικές συνθήκες κάποιες πρακτικές, αλλά «αντιποιοτικές» μεθόδους…

Το χαμήλωμα του κεφαλιού, ο έλεγχος των αναθυμιάσεων και των ιχνών πάνω στο έδαφος, η πιο αργή και προσεκτική κίνηση μπορεί να καταλήγουν σε «αποτέλεσμα», ατυχώς όμως είναι ενέργειες αντίθετες με το εργασιακό στυλ και τα στάνταρ των συγκεκριμένων φυλών. Το απόλυτο ζητούμενο λοιπόν είναι σπάνιο και δύσκολο να επιτευχθεί.

Οι Ελληνες κυνηγοί και κυνόφιλοι ακόμα και πριν την ίδρυση των Ομίλων- και ιδιαίτερα του πρώτου «διδάξαντος» Ομίλου πόιντερ- σέττερ- έδιναν βέβαια σημασία στην ανοιχτή έρευνα και στη μορφολογία των σκύλων. Τη μεγαλύτερη βαρύτητα όμως απέδιδαν στην απόδοση και στην αποτελεσματικότητα των σκύλων… Με βάση αυτή την «αρχή», προσπαθούσαν να διαιωνίσουν τις κυνηγετικές «σειρές» και να διατηρήσουν το σπουδαιότερο χάρισμα των μεγάλων κυνηγόσκυλων: την «αίσθηση του θηράματος»!

Μήπως πράγματι σήμερα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η «αίσθηση του θηράματος» υπάρχει σε μικρό βαθμό σε αρκετούς σκύλους, κυρίως «αγωνιστικού» τύπου; Μήπως χρειάζεται μια αναγκαστική και «ελεγχόμενη» επιστροφή στο παρελθόν, ώστε οπλισμένοι με την πείρα και τη γνώση του σήμερα να προσθέσουμε στα σκυλιά μας στοιχεία που ίσως κάπου στο δρόμο να ατόνησαν;