πετροπερδικα

Published on 18 Μαρτίου, 2015 | by Kynoclub

0

Η ”τρέλα” του περδικόσκυλου!

Το καλό περδικόσκυλο, που θα πάει να βρει στην άκρη του γκρεμού το κοπάδι με τις πέρδικες, πρέπει να έχει μεγάλη «τρέλα»

Κείμενο-φωτο: Νίκος Φωτακόπουλος

-«Τα καλύτερα περδικόσκυλα είναι αυτά που όταν θα τα λύσεις θα εξαφανιστούν για κάνα δεκάλεπτο… ή και μισάωρο μέχρι να ξεδώσουν καταπίνοντας τα γύρω βουνά, και μετά θα στρωθούν στη δουλειά!»Αυτή την κουβέντα μου είχε πει πριν από 3-4 δεκαετίες ένας παλιός πέρδικας που δεν υπάρχει πια. Εκτοτε, αυτό το περίεργο κριτήριο είναι κολλημένο στο μυαλό μου… Στα χρόνια που πέρασαν πολλές φορές τον θυμήθηκα, μια και σχεδόν πάντα τα σκυλιά που απέδιδαν στις πέρδικες είχαν ένα είδος… «μούρλιας» όπως θα ΄λεγε και η μάνα μου.

-Με το που λύνονταν εξαφανιζόντουσαν μέσα στα κατσάβραχα, σαν να έκαναν ένα παρατεταμένο σπριντ για να «ζεσταθούν». Αχαλίνωτο πάθος για καλπασμό και μια ακατάβλητη δύναμη που έκανε τα αλπικά βουνά να μοιάζουν με λοφάκια!

Ήταν… άχρηστα κυνηγόσκυλα για τους περισσότερους κυνηγούς εκείνης της εποχής, που ήθελαν ο σκύλος να κυνηγάει μέσα στα πόδια τους. Δεν υπήρχε λόγος να έχουν ένα σκύλο που ψάχνει 200 ή 300 μέτρα μακριά , όταν τα θηράματα ήταν πολλά και… δίπλα τους (ειδικά όταν με τον ίδιο σκύλο κυνηγούσαν και ορτύκια ή μπεκάτσες). Άλλωστε, οι κατ’ αποκλειστικότητα περδικοκυνηγοί εκείνης της εποχής, ήταν ελάχιστοι…

Τα χρόνια και οι… δεκαετίες πέρασαν γρήγορα και κάποια στιγμή μπήκαν οι αγώνες στη ζωή μας. Το πρώτο πράμα που μας παρότρυναν οι Pilard, Zironi, Zurlini κ.λπ. ήταν να αφήνουμε τους σκύλους μας να παίρνουν τόπο. Μάλλον θα είχαν εκπλαγεί με τα Πόιντερ και τα Σέτερ εκείνης της εποχής που κυνηγούσαν… «εδώ τριγύρω». Σιγά σιγά μας έμαθαν να αφήνουμε τους σκύλους μας να ψάχνουν στις αποστάσεις που τους επέβαλλαν τα γονίδιά τους. Σαν καταλύτης εισέβαλαν και οι αγώνες Μεγάλης Έρευνας, που μπήκαν στη ζωή μας στις αρχές του 2000, θεοποιώντας τις αξίες της ταχύτητας και των μεγάλων αποστάσεων.

Σχεδόν πάντα τα σκυλιά που απέδιδαν στις πέρδικες είχαν αχαλίνωτο πάθος για καλπασμό και μια ακατάβλητη δύναμη που έκανε τα αλπικά βουνά να μοιάζουν με λοφάκια!

-«Αν ένας νεαρός σκύλος δεν βγει μερικές φορές εκτός ελέγχου τότε δεν κάνει για τη Μεγάλη Έρευνα» έλεγε σε κάποια πηγαδάκι ένας γνωστός κυναγωγός, για να συμπληρώσει ένας συνάδελφός του:

– «Ο σκύλος που δεν έχει τρέλα δεν κάνει για την Μεγάλη Ερευνα, όπως δεν κάνει και για το βουνό!».

Νάτη λοιπόν πάλι αυτή… η «τρέλα» που λέγαμε και στην αρχή του άρθρου…Πώς γίνεται όμως, διαφορετικοί άνθρωποι σε διαφορετικές εποχές να μιλάνε για «τρελαμένα» σκυλιά, και μάλιστα για διαφορετικά κυνηγετικά πεδία;

setter1

-TΟΥ ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗ….

Στα χρόνια που πέρασαν παρακολούθησα -και συνεχίζω να παρακολουθώ- ουκ ολίγα σκυλιά, που διαπρέπουν τόσο στη Μεγάλη Ερευνα όσο και στο βουνό, στους αγώνες της ορεινής πέρδικας. Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Την Ursina που είναι η περσινή  νικήτρια του βουνήσιου τροπαίου «Πολυκανδριώτης»; Ή μήπως την προπέρσινη τροπαιούχο Δανάη ή τον ομόσταυλό της Ορφέα που επίσης έχουν κερδίσει από ένα «Πολυκανδριώτη», πέρα από τους τίτλους των Πρωταθλητών της Μεγάλης Ερευνας;

Ολα αυτά τα σκυλιά έχουν διαπρέψει στη Μεγάλη Ερευνα, αλλά ταυτόχρονα έχουν κερδίσει και την ύψιστη ελληνική διάκριση για περδικόσκυλα, στο σιρκουί αγώνων βουνού που διοργανώνει ο Ομιλος Πόιντερ-Σέτερ.

Το καλό περδικόσκυλο, που θα πάει να βρει στην άκρη του γκρεμού το κοπάδι με τις πέρδικες, πρέπει να έχει μεγάλη «τρέλα»!

kourtsxaarΚαι δεν είναι μόνο αυτοί σκύλοι, που αγωνίζονταν και διακρίνονταν σε αγώνες ορεινής πέρδικας στο Βελούχι, αλλά και σε αγώνες πεδινής πέρδικας στον Λαγκαδά και τη Λιτή…. Ήταν επίσης ο Hellenic Βill και η Hellenic Serbia του βετεράνου Νίκου Κατσαρού,  και πολλών ακόμα κυναγωγών που, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, δεν έρχονται στην αδύναμη πια μνήμη μου…

Θα αναρωτηθείτε λοιπόν -και με το δίκιο σας- για ποιο λόγο γίνεται αυτός ο συνειρμός, ή αν θέλετε αυτή ή αυθαίρετη (;) εξίσωση, ανάμεσα στα περδικόσκυλα και τα σκυλιά της Μεγάλης Έρευνας;

Αυτά τα σκυλιά έχουν διαπρέψει στη Μεγάλη Έρευνα, αλλά ταυτόχρονα έχουν κερδίσει και την ύψιστη ελληνική διάκριση για περδικόσκυλα.

Είναι απλό: πιστεύω πως το καλό περδικόσκυλο, που θα πάει να βρει στην άκρη του γκρεμού το κοπάδι με τις πέρδικες, πρέπει να έχει μεγάλη «τρέλα»! Την «τρέλα» του σκύλου της Μεγάλης Ερευνας που, όπως λέγαμε κάποτε, μόνο ένας στους χίλιους σκύλους είναι κατάλληλος για αυτή…

Στα χρόνια που πέρασαν η εκτροφή έχει κάνει τεράστια άλματα. Πλέον γεννιούνται πολύ περισσότερα σκυλιά που είναι άξια για την Μεγάλη Ερευνα, και επομένως κατάλληλα για να γίνουν άξια περδικόσκυλα. Αρκεί να έχουν και την τύχη μαζί τους…


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας