πετροπερδικα

Published on 24 Μαρτίου, 2015 | by Kynoclub

0

Η «ποδαρωμένη» πέρδικα!

Κείμενο-φωτο:Ν. Φωτακόπουλος

Το πιο σημαντικό όπλο άμυνας για την πέρδικα, μετά το πέταγμα, είναι το «ποδάρωμα».  Οι περισσότεροι περδικοκυνηγοί  έχουν  δει μια πέρδικα ή ένα κοπάδι να φεύγει μπροστά από τα πόδια τους  εντελώς αθόρυβα και με ταχύτητα …σπρίντερ.  Αυτή λοιπόν η επιλογή της διαφυγής με τα πόδια και όχι με φτερούγισμα είναι που τρελαίνει τα περδικόσκυλα και  πολλές φορές τα αφοπλίζει…

Δεν σπαταλάει εύκολα την έσχατη επιλογή της, το πέταγμα, η πέρδικα. Το κρατάει για το τέλος. Πρώτα όμως θα προσπαθήσει να φύγει τρέχοντας χωρίς να δώσει καν την ευκαιρία της οπτικής επαφής με τον κυνηγό και τον σκύλο του..

Η πέρδικα έχει μεγαλύτερη  …αυτοεκτίμηση για τα πόδια της παρά για τα φτερά της. Τα φτερά την προδίδουν ενώ αντίθετα  τα πόδια την καλύπτουν. Η πέρδικα όμως ξέρει πότε πρέπει να αποδράσει από τον τόπο της. Δεν την ενοχλούν οι τσοπαναραίοι και τα γιδοπρόβατα. Μπορεί να συνυπάρχει με τα …τσελιγκάτα χωρίς κανένα πρόβλημα και μάλιστα να νοιώθει ασφάλεια κοντά τους. Μπορεί να κρίνει με πολλή γνώση και να ξεχωρίσει τους ενοχλητικούς από τους επικίνδυνους.

perdika2

Αν δεν υπήρχε το πρωινό λάλημα ή το …σουλάτσο από το βοσκοτόπι της στη πηγή  πολλοί τσοπάνηδες δεν θα ήξεραν καν ότι δίπλα τους βόσκουν πέρδικες. Αντίθετα οι κυνηγοί με την βοήθεια των σκύλων τους γνωρίζουν καλύτερα που υπάρχουν τα περδικοκοπάδια. Με μια δυο φορές που θα κυνηγήσουν καλά τα περδικοτόπια και θ‘ αναγκάσουν τα πουλιά να ξετιναχτούν, έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν τον αριθμό πουλιών και κοπαδιών.

«Στα καλά καθούμενα δεν πετάει η πέρδικα», έγραφε πριν από μισό αιώνα ο Άγγελος Ποιμενίδης. «Ζόρισμα θέλει. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δίχως ζόρισμα πετάει το κοπάδι και προδίδεται: Όταν το νερό είναι μακριά από το καταφύγιο της πέρδικας και είναι χαμηλά, στη ρεματιά, οι πέρδικες δεν κατεβαίνουν περπατητά στο νερό, παρά πετάει όλο το κοπάδι προς τη ρεματιά δίχως κρότους και φασαρίες. Ποιος δίνει το σύνθημα για την ταυτόχρονη και οργανωμένη αυτή κάθοδο είναι  άγνωστο.. Υπάρχει, λένε, αρχηγός υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους, έχουν γλώσσα τα ζώα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Όταν το περδικοτόπι είναι φτωχό σε τροφή και άβολο για περπάτημα ή όταν υπάρχει ένα μακρινό χωράφι, τριφύλλι, αμπέλι, από τον περδικότοπο, το κοπάδι, ορισμένη ώρα και θαρρείς τυποποιημένα, εξορμά πετούμενα προς το χώρο της βοσκής, προσγειώνεται και βόσκει βουβά και ζαρωμένα. Η επιστροφή όμως γίνεται συνήθως, περπατιστά, όταν υπάρχει χρόνος για σεργιάνι και για βοσκή άλλων φαγώσιμων. Αλλιώς πάλι το κοπάδι πετάει ομαδικά προς το καταφύγιο, κάνοντας και σταθμούς, γιατί οι πέρδικες προς την ανηφοριά μόνο σε μεγάλα ζόρια πετούν»..

Βέβαια όλα αυτά ο Ποιμενίδης τα έγραφε πριν από μισό και πλέον αιώνα τότε που τα πουλιά ήταν μάλλον περισσότερα, οι βουνοκορφές απάτητες ενώ  τότε τις πέρδικες τις κυνηγούσαν ακόμα και στον κάμπο ή στους πρόποδες των βουνών. Στις μέρες μας που πλέον  οι δρόμοι φτάνουν και στην πιο ψηλή κορφή όλοι γίναμε περδικοκυνηγοί. Λογικό είναι λοιπόν η πίεση στην πέρδικα να είναι πιο έντονη και τα πουλιά πιο πονηρεμένα και επιφυλακτικά και οι ικανότητες διαφυγής εξελιγμένες στο έπακρο.

perdika1

Το περπάτημα λοιπόν είναι η πρώτη επιλογή της πέρδικας για την διαφυγή της και η ίδια η σωτηρία της. Όμως αυτό το περπάτημα είναι που την κάνει ευάλωτη την ευαίσθητη εποχή της αναπαραγωγής. Θυμάμαι τα λόγια του φίλου μου του Βασίλη του Κοζαδίνου από την Κύθνο που μου περιέγραφε με πόνο ένα δράμα που είδε με τα μάτια του πριν από 2-3 χρόνια. «Δύο κοπάδια από περδικόπουλα την ώρα που πήγαιναν για την πηγή έγιναν αντιληπτά από τους γλάρους. Σε λιγότερο από μισή ώρα ξεκληρίστηκαν σχεδόν σαράντα περδικόπουλα. Κτύπαγαν και ξανακτύπαγαν οι γλάροι και συνέχεια ερχόντουσαν και άλλοι για να πάρουν μερτικό από τα κλωσόπουλα. Καταστροφή πραγματική». Ανάλογη είναι η διαπίστωση του θηροφύλακα του νησιού  Γιώργου Γονίδη για τον κίνδυνο που κρύβουν οι μετακινήσεις της κλώσας με τα πουλιά της  την εποχή της αναπαραγωγής. «Όσο πιο μακριά είναι ο βοσκότοπος της πέρδικας από το νερό τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος για τα ευάλωτα περδικόπουλα ,από τους γλάρους και τα άλλα αρπακτικά».

Όμως τελικά όσα πουλιά καταφέρνουν να επιβιώσουν στη νεαρή ηλικία από αυτές τις επικίνδυνες καταστάσεις είναι  και αυτά που ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι του …στρίβειν  δια του τροχάδην. Αποφεύγουν τις συναντήσεις με κυνηγούς και σκύλους και χρησιμοποιούν το πέταγμα ως έσχατο μέσο διαφυγής και μάλιστα 100 και 200 μέτρα μπροστά από τους σκύλους που χάνουν …τη μπάλα απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές αυτοάμυνας.

Όταν λοιπόν που θα βγείτε στα περδικοτόπια έχετε στο μυαλό σας ότι η πέρδικα πρώτα περπατάει και έπειτα πετάει. Και πετάει μόνο όταν δεν έχει πλέον την επιλογή του ποδαρόματος. Για αυτό και τα καλά περδικόσκυλα είναι πολύτιμα. Επειδή ακριβώς καταφέρνουν να μπλοκάρουν και να καθηλώσουν την πέρδικα για μερικά δευτερόλεπτα πριν αυτή πετάξει στα γκρέμια και στο χάος…

 


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας