Published on 20 Μαΐου, 2015 | by Kynoclub

Για λαγό με …πουλόσκυλα!

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ένας λαγός στο δισάκι του πραγματικού λαγοκυνηγού είναι κάτι το αναμενόμενο και το συνηθισμένο…

Όμως υπάρχουν και οι άλλοι: οι ευκαιριακοί λαγοκυνηγοί που από τύχη βάζουν κάποιον λαγό στην τσάντα, είτε επειδή έτυχε να πεταχτεί μπροστά τους είτε επειδή τον… υπέδειξε κάποιος σκύλος φέρμας. Έχω γνωρίσει κάποιους πουλοκυνηγούς που έβαζαν -και συνεχίζουν να κτυπούν αρκετούς όμως πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό δεν είναι πάντα συμπτωματικό. Γιατί σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση!

Οι περδικοκυνηγοί είναι αυτοί που χτυπάνε τους περισσότερους λαγούς από… τους άλλους και αυτό είναι λογικό. Ο βιότοπος της πέρδικας και του λαγού είναι ο ίδιος και έτσι ο κυνηγός του βουνού μπορεί σε μερικά λεπτά να ανιχνεύσει τις κακαράτζες και να διαπιστώσει αν υπάρχει λαγός, ή, πόσο πρόσφατα βόσκησε. Αν λοιπόν υπάρχει λαγός όλα είναι πιθανά. Μπορεί ο σκύλος να τον προγκήξει ή αν είναι έμπειρος και γνωρίζει την αναθυμίασή του, να τον φερμάρει.

Λέμε αναθυμίαση και όχι ίχνη, γιατί είναι αυτονόητο ότι ο σκύλος φέρμας δεν θα ψάξει για ίχνη αλλά για «ζεστό κρέας». Το καλό πουλόσκυλο λοιπόν μετά την πρώτη συνάντηση με τον λαγό, και ειδικότερα αν αυτός πέσει από την τουφεκιά, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την εμπειρία. Πέρασαν πολλά σκυλιά από τα χέρια μου που μετά τον πρώτο τους λαγό ανακάλυπταν με σχετική ευκολία τους «γιατακιασμένους», λαγούς που σχεδόν πάντα κατέληγαν στην τσάντα αφού συνήθως ένα φερμαρισμένος λαγός είναι καταδικασμένος.

Οι φυλές…

Έχω γνωρίσει και έχω ακούσει για σκυλιά από όλες σχεδόν τις ράτσες φέρμας που τα πήγαιναν πολύ καλά στον λαγό. Όμως, θεωρητικά, τα Κούρτσχααρ και τα Ντράτχααρ έχουν το προβάδισμα σε αυτό το… αντισυμβατικό κυνήγι. Όχι μόνο γιατί δεν ντρέπονται να βάλουν τη μουσούδα τους ακόμα και στο πιο πυκνό πουρνάρι όπου συνήθως «γιατακιάζει» ο λαγός, αλλά και γιατί μπορούν να ιχνηλατήσουν σε μεγάλες αποστάσεις έναν τραυματισμένο δραπέτη. Όμως οι στατιστικές είναι εις βάρος αυτών των υπέροχων φυλών, μια και η πληθυσμιακή τους αναλογία είναι πολύ μικρή μπροστά στα Αγγλικά Σέττερ και τα Πόιντερ, που συνήθως χρησιμοποιούνται στο κυνήγι της πέρδικας.

Για έναν ανεξήγητο λόγο, τα Αγγλικά Σέττερ είναι οι πιο αποδοτικοί σκύλοι φέρμας στο κυνήγι του λαγού. Τα ακολουθεί ένα… φωτοστέφανο δόξας και ικανότητας που ξεκινά από τις διηγήσεις των κυνηγών που τα χρησιμοποιούν. Ίσως έχουν κάποιο δίκιο, μια και η επιφυλακτική έρευνα και προσέγγιση του αγγλικού Σέττερ καθηλώνει αυτό το δειλό θήραμα, σε αντίθεση με την ορμή του Πόιντερ που άθελά του γίνεται «διώχτης»!

Η… αλαζονεία και η αδηφαγία του Πόιντερ για τα ανοικτά εδάφη πολλές φορές δεν του επιτρέπει να κοιτάξει δίπλα του, μέσα στο πουρνάρι, για την ανεπαίσθητη αναθυμίαση που διαχέεται από το σμουλομένο σώμα του λαγού.

Παρ΄ όλα αυτά ορισμένα Πόιντερ έχουν μεγαλουργήσει ως… λαγόσκυλα! Κάποτε το είδα και αυτό σε ένα κυνήγι στην Κρήτη όπου ένα Πόιντερ συναγωνιζόταν τους κρητικούς Λαγωνικούς. Και επειδή όλοι πια έχουμε γίνει «μονολιθικοί» με 3-4 φυλές, θα μου επιτρέψετε να σημειώσω την αποδοτικότητα των ξεχασμένων Βίζσλα όπως τα βίωσα σε κάποια κυνήγια λαγού στην Ουγγαρία, αλλά και δύο ιρλανδικών Σέττερ που πέρασαν από τα χέρια μου και τα θυμάμαι με πολλή αγάπη και συγκίνηση.

Δεν ήταν και τα καλύτερα σκυλιά της κυνηγετικής μου ζωής, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τις όμορφες στιγμές που βίωσα μαζί τους κυνηγώντας… λαγό στους περδικότοπους. Μπορεί πέρδικες να μην έβλεπα, αλλά λαγούς έβλεπα αρκετούς. Ίσως η… χρυσή μετριότητα να είναι αυτό που κάνει έναν σκύλο φέρμας αποδοτικό στον λαγό.

Το… πισωπάτημα!

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι λαγοί φεύγουν πίσω μας. Αρκετές φορές στα σαράντα χρόνια που κυνηγάω γύρισα ξαφνιασμένος το κεφάλι προς τα πίσω, ακούγοντας το χαρακτηριστικό «σούρσιμο» που κάνει ο λαγός ανάμεσα στα κλαδιά προσπαθώντας να φύγει στα κρυφά. Είναι αυτή η ανεξήγητη (;) μέθοδος διαφυγής του λαγού που αφήνει να τον προσπεράσουν άνθρωποι και σκύλοι, και τότε αυτός την κάνει με… ελαφρά πηδηματάκια προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθαν οι διώκτες του!

Μια εξήγηση είναι ότι ο λαγός προσπαθεί να μπερδέψει τα ίχνη του, είτε πατώντας πάνω σε προηγούμενα δικά του είτε πατώντας πάνω στα ίχνη σκύλων και κυνηγών, ώστε να δυσκολέψει τους διώκτες του. Αυτή η επιλογή διαφυγής είναι πιο συχνή όταν τα σκυλιά έχουν πάρει χαμπάρι την παρουσία του αλλά δεν μπορούν να εντοπίσουν την ακριβή θέση, αφού αυτός έχει κάνει τα χαρακτηριστικά πηδήματα για να διακόψει την ακολουθία των ιχνών του.

Ο λαγός… δεν ξέρει ότι έχει να κάνει με πουλόσκυλα που δουλεύουν τη μύτη τους σαν ραντάρ, και όχι με ιχνηλάτες που τη χρησιμοποιούν ως μικροσκόπιο ψάχνοντας ίχνη στο έδαφος. Έτσι λοιπόν ένα καλό πουλόσκυλο που ξέρει να δουλεύει τη μύτη του, μπορεί να εντοπίσει έναν γιατακιασμένο λαγό από αρκετά μέτρα μακριά, αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Γι΄ αυτό ο λαγός μπορεί να επιλέξει να φύγει έγκαιρα μπροστά όταν κυνηγοί και σκύλοι είναι ακόμα μακριά ή να τους αφήσει να τον προσπεράσουν και να «σούρει» σιωπηρά και μουλωχτά.

Υπάρχει πάντα το όπλο της απόλυτης ακινησίας το οποίο όμως ουκ ολίγες φορές τον οδηγεί στην απόλυτη «παράδοση». Σπάνια συμβαίνει, αλλά δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που τα πουλόσκυλα καταφέρνουν να πιάσουν ζωντανούς τους γιατακιασμένους λαγούς, ή όταν πια αυτοί -πολύ αργά- αποφασίζουν να ξεπεταχτούν.

Τα Σπάνιελ

Θα ήταν παράλειψη όμως αν δεν αναφέραμε κάτι και για τα Σπάνιελ, ειδικότερα για τα Σπρίνγκερ… Θα αποδώσουν πολύ καλύτερα στο γενικό κυνήγι σε σχέση με έναν σκύλο φέρμας μια και δουλεύουν ως «σκούπα», σαρώνοντας ό,τι υπάρχει μπροστά τους. Θα ανακαλύψουν ή θα προγκήξουν τον λαγό και καθετί που θα βρεθεί στο διάβα τους. Την έλλειψη της φέρμας ορισμένοι τη θεωρούν ελάττωμα, όμως οι θιασώτες των Σπάνιελ τα επιλέγουν επειδή ακριβώς δεν φερμάρουν. Αυτό είναι το προσόν τους που, συνδυαστικά με την «έρευνα σκούπα», τα κάνουν πολύτιμα σε γενικά κυνήγια. Και ασφαλώς όταν μιλάμε για έναν λαγό στην τσάντα του πουλοκυνηγού μιλάμε για «γενικό κυνήγι».