Published on 24 Μαΐου, 2015 | by Kynoclub

Τα κατά ….Θωμά περδικόσκυλα!

Κείμενο: Θωμάς Πετρόχειλος

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Δεν λέω κάτι καινούργιο, αλλά και πάλι είναι χρήσιμο να ειπωθεί εξαρχής: οι βουνίσιες πέρδικες απαιτούν από τον κυνηγό και τον σκύλο του το μέγιστο των φυσικών και ψυχικών τους προσόντων.

Στο βουνό οι «μετριότητες» γελοιοποιούνται και εκμηδενίζονται, αφού μόνο σπάνια και μόνο από τύχη μπορούν να έχουν κάποια επιτυχία. Η πέρδικα είναι ένα θήραμα που τη μια στιγμή μπορεί να γεμίζει το βουνό με το «λάλο» της και την επόμενη στιγμή να εξαφανίζεται, να χάνεται κάθε ίχνος της παρουσίας της!

Ενα διήμερο στην αλπική ζώνη είναι αρκετό για να φτάσουν κυνηγός και σκύλος στα όρια της ψυχικής και σωματικής εξάντλησης, ωστόσο τα συναισθήματα που προκαλούνται εκεί ψηλά είναι τόσο έντονα που, το επόμενο Σαββατοκύριακο είναι και οι δυο πάλι έτοιμοι να υποστούν την ίδια ταλαιπωρία για να μοιραστούν μαζί της λίγη από τη «λεβεντιά» της …

Στην πέρδικα δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου πολλούς σκύλους. Ενα, το πολύ δύο σκυλιά είναι αρκετά. Και βέβαια, «εκεί πάνω» ούτε κουτάβια που δεν πρόκειται να αντέξουν έχουν θέση ούτε… ημιμαθή κυνηγόσκυλα που με την άτσαλη συμπεριφορά τους θα διώξουν τα πουλιά μακριά. Για την «αναμέτρηση» με τα κοπάδια της πετροπέρδικας διαλέγουμε πάντα τον «αφρό» των κυνηγόσκυλων μας!

Μόνο σκυλιά έμπειρα, καλά προπονημένα και πάνω στην ακμή τους ταιριάζουν στις προκλήσεις του βουνού και στις απαιτήσεις αυτού του θηράματος. Οταν μάλιστα η ορεινή πέρδικα έχει κυνηγηθεί, γίνεται ένα «αερικό»! Μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλές από δαύτες στην περιοχή της ανάβασης και της έρευνάς μας, ωστόσο ο κυνηγός να μην καταφέρει να δει ούτε μία… Τα ενοχλημένα και έμπειρα πουλιά διανύουν συχνά με το «πόδι» αποστάσεις 300, 400 και 500 μέτρων και, όταν περάσουν εκτός οπτικού πεδίου του κυνηγού από την πίσω μεριά της πλαγιάς, κάνουν «φτερό»…

Στα αλπικά ιδίως λιβάδια, με αυτήν την πρώτη πτήση τα πουλιά μπορεί να «στεφανώσουν» και 2 χιλιόμετρα μακριά! Δεν είναι, μάλιστα, καθόλου σπάνιο, αμέσως μετά να κάνουν και ένα δεύτερο πέταγμα, οπότε να εξαφανιστούν στην απεραντοσύνη του βουνού…

Οι αποστάσεις…

Για να μπορέσει κανείς να καλύψει τις αποστάσεις που θα κάνουν αυτές μέσα σε 2 μόλις λεπτά, θα χρειαζόταν να… περπατάει για 2 μέρες! Τα έμπειρα περδικόσκυλα ξέρουν να κατανέμουν τις δυνάμεις τους, όπως και οι έμπειροι «περδικάδες» ξέρουν την… αξία των συχνών στάσεων.

Ο κυνηγός και ο σκύλος πρέπει να βρίσκονται σε καλή κατάσταση όταν …επιτέλους- θα βρεθούν μπροστά στο θήραμα. Και η απόσταση από στάση σε στάση μπορεί -λόγω των δυσκολιών του βουνού και των καιρικών συνθηκών- να μην είναι μεγαλύτερη από 400 με 500 μέτρα, αφού είναι πολλές οι φορές που ενώ απομακρυνόμαστε από μια περιοχή που έχουμε ήδη ψάξει, ακούμε τις πέρδικες… να τα «λένε» πίσω μας!

Η πέρδικα απαιτεί κυνηγόσκυλα αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας, αντοχής, πάθους, εξυπνάδας και επιφυλακτικότητας… Τα καλά περδικόσκυλα, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, έχουν υποστεί μια πολυετή και επίμονη εκπαίδευση για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Οσες προσπάθειες κι αν έχουμε καταβάλει, δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις πραγματικού περδικόσκυλου από ένα ζώο που δεν είναι τουλάχιστον 3-4 ετών.

Και βέβαια αυτός ο σκύλος είναι ανεκτίμητος, δεν… πωλείται ούτε αγοράζεται! Για μένα, ωστόσο, ένα εξαιρετικό περδικόσκυλο πρέπει να είναι το ίδιο καλό και στην μπεκάτσα και στο ορτύκι…. Αυτό μου λέει ότι έχει την κρίση να μεταβάλλει την τακτική του κυνηγιού του και να την προσαρμόζει σε κάθε περίπτωση, σε διαφορετικό θήραμα ή έδαφος, ανεξάρτητα των κλιματικών μεταβολών. Ενας καλός κυνηγετικός σκύλος, με εμπειρία, κρίση και μεγάλη οσφραντική ικανότητα, μπορεί να καταλάβει τις αντιδράσεις του κάθε θηράματος ή πόσο θα του επιτρέψει αυτό να πλησιάσει…

Αναμνήσεις …

Ένα «κοντινό» κυνηγόσκυλο που ψάχνει σε μικρή ακτίνα γύρω γύρω από τον κυνηγό δεν μπορεί να είναι αρκετά αποτελεσματικό…

Ωστόσο, το αποτελεσματικό περδικόσκυλο θα ακολουθήσει το ίχνος αυτών των πουλιών, θα αλλάξει την πορεία του κυνηγού και θα τον οδηγήσει εκεί που πρέπει, έστω κι αν το κοπάδι βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα μακριά…

Ανάμεσα στα πολλά σκυλιά με τα οποία έχω κυνηγήσει πέρδικες, είχα την τύχη να κυνηγήσω με ορισμένα πράγματι «ταλαντούχα» που τα θυμάμαι ακόμα. Ενα από αυτά, η αγαπημένη μου Νίντα, που πήρε το όνομά της από το οροπέδιο του Ψηλορείτη Νίδα. Αυτή η σκύλα είχε έναν εργασιακό ρυθμό αρκετά γρήγορο, τον οποίο μπορούσε να διατηρεί για πολλές μέρες, χωρίς αυτό να την καταβάλλει ή να περιορίζεται η οσφραντική της ικανότητα από την κούραση και την ξηρασία.

Μπορούσε να ακολουθεί το ίχνος από τις πέρδικες χωρίς να πλησιάζει τη μύτη στο έδαφος και πολλές φορές αυτό γινόταν και για 20 λεπτά της ώρας σε κοπάδι που ανέβαινε τρέχοντας στο βουνό… Ταυτόχρονα γύριζε και κοιτούσε προς εμένα, ώστε να διαμορφώνει την ταχύτητα και την απόστασή της με τρόπο που θα ήταν χρήσιμος για τη στιγμή της τουφεκιάς.

Θυμάμαι επίσης τον Kardamili’s Ver να κυνηγάει με μεγάλη ταχύτητα μέσα στα γκρέμια και στους χαλιάδες όλη μέρα χωρίς να κουράζεται και χωρίς να πληγώνει ούτε στο παραμικρό τα πέλματά του… Τέτοιους σκύλους θα αναζητούσαμε με τον τύπο των αγώνων που έχω προτείνει, δυστυχώς όμως οι προσπάθειές μου δεν έχουν ακόμα ευοδωθεί!

Αυτό το ξέρετε:

Ανάμεσα στους μεγάλους βράχους ενός χαλιά, υπάρχουν πάντα τρύπες και ανοίγματα που μπορεί να βρουν καταφύγιο και δροσιά τα πουλιά ενός κοπαδιού, χωρίς μάλιστα να διαταραχτεί η συνοχή τους.

Σε αυτά τα μικρά ανοίγματα των βράχων που έχουν κατρακυλήσει από ψηλότερα και έχουν εναποτεθεί όλοι μαζί δημιουργώντας έναν «χαλιά», συνηθίζουν να καταφεύγουν τα πουλιά μετά το πρώτο ή δεύτερο «σήκωμα» από τον σκύλο ή τον κυνηγό.

Αν σας συμβεί πάντως κάτι τέτοιο, αλλάξτε τα 6άρια σας με 7άρια ή 8άρια όσο θα περιμένετε. Το ξεπέταγμα θα γίνει δίπλα σας σχεδόν και οι βολές θα είναι περισσότερο κοντινές απ’ όσο θα περιμένατε.