Οι λαγοί των βάτων!

Κείμενο: Λάζαρος Ευθυμιόπουλος

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Όσοι λιώνουμε άρβυλα κυνηγώντας πάνω στο βουνό, τον… βάτο φυσικά τον ξέρουμε. Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε απλώσει το χέρι μας και κόψαμε άγρια βατόμουρα για να νοστιμίσουμε το στόμα μας ή τα μαζέψαμε για να τα πάμε «πεσκέσι» στην κυρά στο σπίτι που τα περίμενε για την κουζίνα της.

www.diamanco.gr

Ε, λοιπόν, αυτός ο αγκαθωτός θάμνος με τα μικρά οδοντωτά φύλλα αποτελεί συχνά το… αγαπημένο γιατάκι του λαγού! Το κίνητρο του αυτιά να «γιατακιάζει» μέσα στον βάτο είναι ευεξήγητο: η ασφάλεια είναι που τον παρακινεί, αφού τα αγκάθια εκτός από κάλυψη, καθυστερούν και εγκλωβίζουν τον διώκτη του για έναν χρήσιμο χρόνο, είτε για σκύλο πρόκειται είτε για αλεπού…

Η βατομουριά φυτρώνει σε όλη την Ελλάδα, τόσο στα βουνά όσο και στους κάμπους. Οταν μάλιστα φυτρώσει μέσα στα καλλιεργημένα χωράφια αποτελεί «πληγή» για τον αγρότη. Οι παραφυάδες του βάτου είναι τόσο πολλές, που δύσκολα καταστρέφονται! Πολλές φορές μου έχει τύχει πάντως τα τελευταία πατήματα του λαγού να τελειώνουν μπροστά από κάποιον αγκαθωτό βάτο ύψους ενός περίπου μέτρου, αλλά με μεγαλύτερη διάμετρο (δυο-τρία μέτρα)…

Οι δυσκολίες…

Η τακτική του λαγού είναι να προσπερνάει τον βάτο για αρκετά μέτρα σχεδόν ακουμπώντας τον, και μετά να κάνει… τα διπλά βήματα. Στο τέλος, αφού βρεθεί στο κέντρο των διπλών βημάτων του, διαλέγει να μπει μέσα στον βάτο από σημείο που η κοιλιά του δεν θα ακουμπήσει κάτω, περπατώντας σαν τη γάτα… Πολύ σπάνια θα διακρίνουμε μερικές τρίχες του λαγού σε αυτό το σημείο «εισόδου» του, γιατί απέναντι στον βάτο ο λαγός φροντίζει να φέρεται πολύ «ντελικάτα».

Οσο, μάλιστα, και να τον πιέσει το λαγόσκυλο σε αυτήν τη φωλιά του, ο αυτιάς δεν θα σηκωθεί εύκολα όπως θα έκανε σε κάποιο άλλο γιατάκι του, πιο ανοιχτό και πιο εκτεθειμένο…

Ο λαγός εντάσσει τον βάτο σε μια συγκεκριμένη στρατηγική απόδρασής του: ξέρει ότι πρώτα πρέπει να «παγιδεύσει» τον σκύλο κερδίζοντας χρόνο, και μετά να φύγει. Γι’ αυτό μάλιστα μπορεί να κάνει και μερικά προκλητικά βήματα μέσα στην ασφάλεια του βάτου, ώστε να πιάσει καλύτερα…. η «παγίδα» που στήνει για τον σκύλο!

Οι παραφυάδες του βάτου, όταν βγαίνουν πάνω στη γη, σχηματίζουν μεγάλους βλαστούς -με μεγάλα και μυτερά αγκάθια- που είτε έρπουν είτε ανεβαίνουν πάνω σε άλλους θάμνους και δέντρα … Σε αυτήν τη μικρή «ζούγκλα» των αγκαθιών, τα πρώτα βήματα του λαγόσκυλου να εισχωρήσει μέσα της, είναι πολύ επώδυνα! Με καθαρές φωνές ή πνιχτά κλαφουνίσματα μπαινοβγαίνει στην «περιφέρεια» καθυστερώντας, ενώ αντιθέτως ο λαγός μπορεί να κινείται ανάμεσα στις πυκνές ρίζες του βάτου με άνεση.

Σε αυτήν τη φάση, είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν να επιλέξει το σημείο… εξόδου και απόδρασής του κατά πώς τον βολεύει! Και να θυμάστε πάντα κάτι: μεταξύ των όμοιων βάτων μέσα σε ένα χωράφι ή σε μια πλαγιά του βουνού, ο λαγός θα επιλέξει για γιατάκι εκείνον που έχει μπλεγμένο μέσα του και ένα μεγάλο ξερό κλωνάρι!

Ίσως γιατί το κλωνάρι κάνει πιο… ασφαλή τον βάτο, στην περίπτωση της εναέριας επιδρομής από κάποιο γεράκι…