Μην βιάζεσαι στα ορτύκια!

Κείμενο-Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Είναι πολύ συνηθισμένο στο κυνήγι του ορτυκιού τα πουλιά να ξεπετάγονται όχι μπροστά μας όπως είναι το λογικό αλλά από πίσω μας. Προφανώς η ιδιαίτερη συμπεριφορά αυτού του μικρού θηράματος σε συνδυασμό με την δική μας βιασύνη και την ταχύτητα του σκύλου που βιάζεται να …σκανάρει όσο πιο πολύ τόπο γίνεται έχει σαν αποτέλεσμα να προσπερνάμε αρκετά πουλιά και ίσως πολύ περισσότερα από όσα βγαίνουν μπροστά μας.

Αν μπορούσαν λοιπόν να απαντήσουν τα ορτύκια ποια φυλή σκύλου θάθελαν για αντίπαλο είναι βέβαιο πώς θα προτιμούσαν τα γρήγορα Πόιντερ και Αγγλικά Σέτττερ. Και λέμε φυλή και όχι άτομο γιατί σ΄ αυτή την ερώτηση η απάντηση τους θα ήταν διαφορετική…

-Είναι μια πραγματικότητα πώς ένας (πολύ) γρήγορος σκύλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλήρως σ ΄αυτό το δύσκολο θήραμα. Και όταν λέμε δύσκολο εννοούμε για τον σκύλο και όχι για τον κυνηγό.

Το μικρό σμουλωμένο κορμάκι του ορτυκιού δεν αφήνει την αναθυμίαση να απλωθεί και η ταχύτητα με την οποία διαγράφει ΄΄οκτάρια΄΄ μέσα στα τριφύλλια κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα για τον ταχυκίνητο σκύλο που κυνηγάει (μόνο) με την μύτη στον αέρα.

-Σ ΄αυτό το είδος κυνηγίου δεν έχουν θέση οι θεωρίες περί ..αριστοκρατίας και ανωτερότητας των βρετανικών δεικτών. Στο κυνήγι του ορτυκιού θα πρέπει να ξεχάσουμε τις επιρροές που οι περισσότεροι έχουμε δεχτεί-την τελευταία δεκαετία- από τούς αγώνες που γίνονται κατά κανόνα σε καμπίσιες πέρδικες. Και αν στις καμπίσιες πέρδικες και στους σχετικούς αγώνες μετράνε οι …χρονοβόρες αγαλματένιες φέρμες και η έρευνα με την μύτη στα σύννεφα, στο κυνήγι του ορτυκιού όλα αυτά είναι συνήθως ζημιογόνα. Αρκούν, κατά κανόνα, μερικά δευτερόλεπτα φέρμας στο τρυφιλοχώραφο για να δώσουν την ευκαιρία στο ορτύκι να εξαφανιστεί ποδαρώνοντας. Και ας επιμένει ο σκύλος να φερμάρει την ΄΄ζεστή΄΄ και εγκαταλελειμμένη θέση. Όταν καταλαβαίνει κάποτε πώς το ορτύκι δεν είναι πια στην σωστή θέση είναι πλέον πολύ αργά.

Όλα αυτά συμβαίνουν συνήθως στα τριφύλλια και πολύ λιγότερο στα θερισμένα σταροχώραφα όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα….

Προσαρμοσμένη έρευνα

Η ισορροπημένη (μη) ταχύτητα λοιπόν είναι ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας, σε συνδυασμό με την οσφρητική δύναμη και την εμπειρία, για να είναι αποδοτικός ένας σκύλος στο κυνήγι του ορτυκιού.

Με τον όρο ισορροπημένη ταχύτητα έρευνας εννοούμε την ικανότητα του σκύλου να μπορεί και να θέλει να προσαρμοστεί στις συγκεκριμένες ανάγκες κυνηγίου. Και πιστέψτε με πώς δεν μπορούν να το κάνουν αυτό όλοι οι σκύλοι. Μια επίσκεψη στην Κωπαΐδα Κυριακή πρωί θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο για του λόγου το αληθές. Φωνές, σφυρίγματα και ουρλιαχτά για τους ανυπάκουους Τζάκ, που καταπίνουν τα στρέμματα με το τριφύλλι σε δευτερόλεπτα με ταχύτητες φόρμουλα 1. Οι συνέπειες των αγώνων της μεγάλης έρευνας….

Και επειδή στη συνείδηση όλων μας η ταχύτητα είναι συνυφασμένη με τα πόιντερ και τα σέττερ και τους αγώνες τους, θα πρέπει να πούμε πώς λίγο πολύ όλες οι φυλές είναι επηρεασμένες από τους αγώνες και φυσικά και οι ηπειρωτικές ενώ στην πράξη πάμπολλα Κούρτσχααρ, Ντράτχααρ και Επανιέλ Μπρετόν είναι ταχύτερα από πολλά Πόιντερ και Σέττερ.

Σπεύδε βραδέως

Όχι βιασύνη λοιπόν στο κυνήγι του ορτυκιού αν θέλουμε να είμαστε βέβαιοι πώς ψάξαμε σωστά το κυνηγοτόπι. Άλλωστε αυτό το κυνήγι προσφέρεται για πολύ περισσότερες εξόδους σε σχέση με την μπεκάτσα και την πέρδικα που οι περιορισμένες ευκαιρίες συνάντησης μαζί τους είναι λογικό να δημιουργούν άγχος και το σύνδρομο του ΄΄ότι προλάβουμε΄΄………..