Τα κίνητρα της επαφής κυνηγού και κυνηγόσκυλου!

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ένα σημαντικό προσόν του σκύλου πέρα από την καλή όσφρηση το πάθος και την ικανότητα του στο κυνήγι είναι η επαφή με τον κυνηγό. Η επαφή με τον κυνηγό ανά τακτά διαστήματα και ανάλογα με τις συνθήκες του κυνηγίου ,δεν είναι η «υπακοή» όπως λογικά θα υπέθετε κανείς, αλλά μια ενστικτώδης συμπεριφορά που έχει σαν αφετηρία της την συντροφικότητα με τον κυνηγό και το προαιώνιο αγελαίο ένστικτο του λύκου, από τον οποίο κατάγεται και ο σκύλος.

Η επαφή λοιπόν είναι η επιστροφή του σκύλου, την ώρα της έρευνας, για να επιβεβαιώσει την θέση του κυνηγού. Αυτή η συμπεριφορά πρέπει να υπάρχει τόσο στην πεδιάδα, όσο και στο δάσος ή το βουνό. Βέβαια τα δεδομένα σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετικά και άλλες είναι οι αποστάσεις που κυνηγάει ένας σκύλος στο κοντοπούρναρο στο δάσος και άλλη η απόσταση στον επίπεδο γυμνό κάμπο, οπότε διαφορετική είναι και η επιβεβαίωση της θέσης του κυνηγού από τον σκύλο σε κάθε περίπτωση.

Δεν υπάρχει κυνηγός που να μην θέλει ο σκύλος του να είναι σε τακτική επαφή μαζί του. Ακόμα και οι λάτρεις της …απέραντης έρευνας θέλουν να έχουν με τους σκύλους τους επαφή και ανά τακτά διαστήματα να περνούν από μπροστά τους. Διαφορετικά η συνεργασία, με ένα σκύλο που δεν δίνει σημασία στον κυνηγό, απλά δεν υφίσταται. Όμως τότε μιλάμε για ένα σκύλο επιζήμιο για την τσάντα. Μπορεί να δίνει θέαμα, αλλά ένας σκύλος που τρέχει για την πάρτι του, πολλές φορές τρέχει για να …τρέχει. Βέβαια η εκπαίδευση μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η καταναγκαστική επαφή δεν είναι το ζητούμενο. Είναι προτιμότερο να εκμεταλλευτούμε την φυσική ανάγκη του σκύλου για επαφή μαζί μας, παρά να πάμε σε λύσεις που θα αναχαιτίζουν την πρωτοβουλία του. Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αρκεί μια …στιγμή για να καταστρέψουμε ένα σκύλο, αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος και μέθοδος για να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Πως επιτυγχάνεται όμως η επαφή του σκύλου με τον κυνηγό ή τον κυναγωγό;

«Ξεκινάμε πολύ νωρίς από την ηλικία του απογαλακτισμού και όταν ακόμα τα κουτάβια ζουν με την μητέρα και τα αδέρφια τους. Κάποια κουτάβια είναι δειλά και ντροπαλά, ενώ άλλα πιο θαρραλέα με τάσεις να εξερευνούν το περιβάλλον. Όταν είναι όλα μαζί θα τρέξουν ομαδικά για να φτάσουν στο φράκτη ή στη φωνή μας που τα καλεί. Μια λιχουδιά θα είναι η πρώτη ανταμοιβή και η πρώτη θετική ανάμνηση-συσχετισμός με το κουτάβι. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί και σταδιακά θα ξεχωρίσουμε πια κουτάβια είναι τα πλέον εξωστρεφή και τα πλέον έξυπνα, αυτά δηλαδή που μπορούν και θέλουν να «κτίσουν» ενστικτωδώς την σχέση τους με τον κυναγωγό.

Δεν πρέπει να παρασυρθούμε σε βιαστικά συμπεράσματα. Κάποιο κουτάβι θα είναι συνεχώς μέσα στα πόδια μας, και κάποιο άλλο θα απομακρύνεται και θα αργεί να επιστρέψει. Το δεύτερο ίσως γίνει ανεξάρτητο, ενώ αντίθετα το πρώτο εσωστρεφές και προσκολλημένο πάνω μας. Όλα αυτά μπορεί στην ηλικία των δύο τριών μηνών να είναι ενδείξεις της μελλοντικής εξέλιξης των κουταβιών… Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε με βεβαιότητα για μελλοντικούς χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα κουτάβια σε αυτή την ηλικία αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Αρκεί ένα δικό μας λάθος για πάει την εξέλιξη πίσω ή ακόμα και να καταστρέψει ένα σκύλο. Χρειάζεται υπομονή και πάλι υπομονή για να μεγαλώσουν σωστά τα κουτάβια και να χτίσουν την σχέση τους μαζί μας. Αυτό που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι το κουτάβι θα πρέπει να νοιώθει όμορφα όταν έρχεται κοντά μας.

Όταν έχουμε βάλει τις βάσεις, τα πράγματα είναι πιο εύκολα για την συνέχεια. Ο νεαρός σκύλος θα πρέπει να επιστρέφει και αυτός ανά τακτά διαστήματα κοντά μας, έστω και αν η βόλτα στον κυνηγότοπο είναι μεθυστική και …ερεθιστική. Ποτέ δεν πρέπει να τον μαλώσουμε όταν θα αργήσει να επιστρέψει, ενώ αντίθετα θα πρέπει να δείξουμε μεγάλη χαρά (έστω και αν τα νεύρα μας είναι σμπαράλια). Αν δεν έχουμε κέφια, τότε καλύτερα είναι να μαζέψουμε τον μαθητή και να πάμε στο σπίτι μας. Ο σκύλος αντιλαμβάνεται ποτέ είμαστε θυμωμένοι, έστω και αν δεν του το δείχνουμε. Πολλοί εκπαιδευτές και κυναγωγοί Αγώνων προτιμούν να μην παρουσιάζουν τους σκύλους τους τις ημέρες που οι ίδιοι δεν νοιώθουν να είναι καλά. Και όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος επαγγελματίας της Μεγάλης Έρευνας «αν δεν είμαι εγώ καλά δεν θα είναι και οι σκύλοι μου καλά». Η υπομονή και η καλή διάθεση λοιπόν είναι η μοναδική συμβουλή για να προχωρήσουμε στο χτίσιμο της σχέσης μας με τον βοηθό μας.

Και επειδή μπορεί να γίνει σύγχυση, δεν πρέπει να μπερδεύουμε την επαφή με τον κυναγωγό που είναι μια φυσική συμπεριφορά έστω και αν κτίζεται, με την εντολή «έλα» που είναι μια διαταγή. Απλά σε νεαρή ηλικία χρησιμοποιούμε την εντολή «έλα» για να δώσουμε στον μαθητή την αίσθηση της ευχαρίστησης, όταν έρχεται σε επαφή μαζί μας….