Trailer Ο μεγάλος κυνηγός!

Κείμενο: Sandro Pacioni

Φωτο: Ν Φωτακόπουλος

Δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στους αγώνες και το πραγματικό κυνήγι.

Μόνο από την πραγματική επαφή με το θήραμα μπορούν να γεννιούνται γνήσιοι πρωταθλητές.

Εάν από μια πλευρά είναι αλήθεια ότι κάθε μέρα απαιτούμε πάντα περισσότερα από τον trailer σαν αθλητή, από την άλλη πλευρά είναι πεπεισμένος ότι ένας παράγοντας, που είναι και απαραίτητος είναι “η ικανότητα και η κυνηγετική εξυπνάδα”.

Θεωρώ δεδομένο το στυλ για το οποίο θα ήθελα σκόπιμα να μην κάνω συζήτηση χωρίς να διακινδυνεύω συγκρίσεις. Νομίζω ότι οι trailer του παρελθόντος δεν είναι βέβαια συγκρινόμενοι με τους σημερινούς, κυρίως όσον αφορά την αθλητική πλευρά. Πράγματι, αν και είμαι πεπεισμένος ότι ένα μεγάλο σκυλί είναι πάντα σε θέση να προσαρμόζεται σε κάθε είδους έδαφος, πρέπει όμως να σημειώσω ότι τα υπέροχα εδάφη που κάποτε είχαν την τύχη να περάσουν οι μεγαλύτεροι trailer της ιστορίας, δεν θα ήταν και τόσο κατάλληλα για τους σημερινούς trailers. Κατά τη γνώμη μου τα πράγματα αλλάζουν όταν αναφερόμαστε ειδικά στην κυνηγετική δραστηριότητα και την επαφή με το θήραμα. Αρκεί να θυμηθούμε τις διηγήσεις των μεγάλων δασκάλων μας, Roncalli, Saladini, Pilastri, Ammannati, Sorichetti και άλλων ακόμη, αυθεντικών κορυφών της κυνοφιλίας και πραγματικών έμπειρων της κυνηγετικής τέχνης, που στις θερμές περιγραφές ενός μεγάλου σκύλου της εποχής τους, συγκέντρωναν τη μεγαλύτερη προσοχή στην αίσθηση του θηράματος, στο ανέβασμα στην αναθυμίαση, στην φέρμα και στην έκφρασή της, στο ποντάρισμα, θεωρώντας το θήραμα πάντα εκεί κοντά σαν απαραίτητο σε ρόλο πρώτου ηθοποιού.

Τώρα αντιθέτως, οι συζητήσεις μας σαν ευαισθητοποιημένοι πια στους κανόνες της μοντέρνας εποχής, είναι βασισμένες δυστυχώς, σχεδόν μοναδικά ή κυρίως στην αξιολόγηση των όμορφων ανοιγμάτων, των ρυθμών των γεωμετρικών λασέ, μερικές φορές τόσο τέλειων που αφαιρούν από το σκύλο και την παραμικρή φαντασία. Όταν οι συζητήσεις και οι αναμνήσεις του κάποτε θα καταφέρουν να διασταυρωθούν και να αναμειχθούν με τις μοντέρνες ιδέες τότε θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε στο πλαίσιο μιας σωστής κυνηγετικής κυνοφιλίας, με τελικό σκοπό πάντα την αναζήτηση των μεγάλων γεννητόρων.

Χωρίς αμφιβολία, ορισμένες σκέψεις και ανάγκες κάποιων απαιτήσεων εμφανίζονται κυρίως όταν είμαστε μπροστά σε αφθονία θηράματος.

Όταν μαζί με το φίλο μου και δάσκαλο Oscar Monaco, που είχε στο αυτοκίνητο και τον Pepe, κοντά στην Jerez della Frontera, μπόρεσα να θαυμάσω εκείνο τον επίγειο παράδεισο κατοικημένο από χιλιάδες καμπίσιες που βρίσκονταν παντού, μου φάνηκε πραγματικά να ονειρεύομαι!!! Αισθάνθηκα να τινάζεται μέσα μου η όρεξη για την τυπική λαχτάρα του κυνόφιλου κυνηγού, να δώ τους trailers, τουλάχιστον για μια φορά, μπροστά σε μια τόσο μεγάλη αφθονία και ποικιλία θηράματος. Έχοντας συνείδηση ότι η αφθονία μερικές φορές, είναι πολύ επικίνδυνη και ιδιαίτερα επιλεκτική για το σκύλο που δεν έχει ξεχωριστά κυνηγετικά προσόντα. Να φερμάρει στη μέση του εδάφους, όπου δεν υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι, ξέρουμε πολύ καλά πως είναι κάτι εύκολο. Να χτίσεις στην δυσκολία της αφθονίας και να διατηρηθεί το κτίσμα μέχρι το τέλος του αγώνα δεν είναι κάτι τόσο απλό: το σφάλμα είναι πάντα πίσω από τη γωνία. Και να η επιβεβαίωση! Ο Girandola βγάζει έξω ένα υπέροχο πόιντερ, τον Maito del Groppo, κυνηγετικά τέλειο, που τον πήρε σχεδόν με τη βία από τον φίλο Angelo Mocchi, που “εγωιστικά” τον χαιρόταν εδώ και δύο χρόνια στο κυνήγι.

Με ένα καλπασμό ελαφρά κατώτερο από εκείνο των γνωστών αδελφών του (Milord, Mia, Milady), όταν τον παρουσίασαν για πρώτη φορά, κατάφερε να διακριθεί με μια σειρά υψηλές βαθμολογίες. Όλα αυτά χάρη στην κυνηγετική του εμπειρία, που τον έκανε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που συνάντησε. Φαίνεται ο σκύλους που απέκτησε την εμπειρία στο κυνήγι, ο σκύλος που κυνηγάει πραγματικά. Εδώ δεν φάνηκε μόνο το χέρι του ικανού Girandola αλλά κυρίως το χέρι ενός μεγάλου περδικοκυνηγού και άλλων θηραμάτων όπως ο Angelo Mocchi.

Τα προτερήματα

Δεν είναι θέαμα μόνο το τρέξιμο, ο καλπασμός αλλά και η φαντασία, η έρευνα, το αποτέλεσμα. Το να φερμάρει ο σκύλος το θήραμα που φεύγει ποδαρόνοντας μπροστά με πολύ ευκολία, και να καταφέρνει να διατηρεί την επαφή με σιγουριά, είναι μοναδικά προτερήματα ενός σκύλου που έχει ένα έντονο κυνηγετικό ταλέντο και κυρίως είναι προικισμένος με μεγάλη κυνηγετική εμπειρία.

Μια άλλη αποκάλυψη, στους κυνηγετικούς αγώνες ήταν ο Mutinensis Frac. Είδα τον πολύ καλό Pezzotta να τρέχει χωρίς σταμάτημα πίσω από τις πολωνέζικες πέρδικες, όπως μπορεί να κάνει ο πιο φουριόζος λαθροθήρας για να μπορέσει ο υποσχόμενος νέος σκύλος του να τις πιάνει στο στόμα του. Μπορώ να πω επίσης ότι κάνει μια άριστη επαναφορά. Τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς φανερώνονται θετικά μέρα με την ημέρα, και όταν ήρθαν οι πρώτοι αγώνες ο Frac έκανε συλλογή από CACIT. Ωστόσο, όταν με το στυλ συνδιάζονται και άλλοι παράγοντες, πέρα από την κυνηγετική εμπειρία, τότε δεν υπάρχουν δυσκολίες και τα καλά αποτελέσματα αργά ή γρήγορα θα έρθουν. .

“Ο σκύλος έχει ανάγκη να πιάνει στο στόμα του θήραμα”! λέει συνέχεια ο φίλος μου Adriano, ο σύντροφός μου σε τόσα πολλά κυνήγια.

Εγώ προσωπικά, προέρχομαι από μια οικογένεια κυνηγών που για πολλές γενιές έχει παντρέψει την κυνοφιλία με το κυνήγι. Ο trailer σαν σκύλος των αγώνων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μεγάλος σκύλος για το κυνήγι, εξαίρετος σε όλα τα προσόντα του που υποστηρίζονται από μια “ανώτερη” σωματική δύναμη.