Published on 12 Οκτωβρίου, 2015 | by Kynoclub

Κυνηγόσκυλα: Η κατανόηση των ενστίκτων τους…

Κείμενο- Φωτό: Νίκος Φωτακόπουλος (Κριτής Μορφολογίας & Κυνηγετικών Aγώνων)

Αναμφίβολα στις μέρες μας έχουμε καλύτερους σκύλους από αυτούς που είχαμε πριν από είκοσι ή σαράντα χρόνια, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κυνηγετικά τους προσόντα. Σήμερα θεωρούμε αυτονόητο ότι ένα Πόιντερ θα φερμάρει ή ότι ένα Σπρίνγκερ θα έχει κυνηγετικό πάθος και θα απορτάρει. Όμως αν και στους νεότερους όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα δεν σημαίνει ότι ήταν πάντα έτσι). Όμως, κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα! Η δειλία, η ανθρωποφοβία και οι αδύνατοι χαρακτήρες είναι κάποια ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά που τα συναντάμε στους σημερινούς σκύλους, και τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα είναι επίκτητα και όχι κληρονομικά… Τα αίτια μπορεί να είναι πολλά, αλλά συνήθως έχουν την ίδια αφετηρία:την ανατροφή, την έλλειψη κοινωνικοποίησης, την έλλειψη χρόνου του ιδιοκτήτητη-κυνοτρόφου αλλά και τις συνθήκες … «σταυλισμού» των σημερινών σκύλων… Ο σκύλος είναι ένα αγελαίο σαρκοφάγο ζώο που στα γονίδιά του κουβαλάει την ανάγκη εξασφάλισης τροφής μέσω του κυνηγίου. Και αυτό το κυνήγι το έκανε με τους ομοίους του, επομένως είχει ανάγκη από συνύπαρξη, ενώ έπρεπε να είναι σε καλή φυσική κατάσταση για να μπορεί να περιπλανηθεί για να αναζητήσει την τροφή του και τέλος να την κυνηγήσει και να την σκοτώσει για να επιβιώσει. Πόσα από όλα αυτά κάνουν οι σημερινοί σκύλοι; Μάλλον ελάχιστα…

Έλλειμμα κοινωνικοποίησης

Κάποτε ένας φίλος αγόρασε ένα χρονιάρη σκύλο – υποτίθεται ξεκινημένο – από κάποιον κυνοτρόφο . Ο σκύλος όπως αποδείχθηκε δεν σκάμπαζε γρυ από …ξεκίνημα όμως το χειρότερο ήταν τα προβλήματα που κουβαλούσε. Ήταν επιφυλακτικός έως δειλός με τους θορύβους, τους ανθρώπους και οτιδήποτε βρισκόταν γύρω του. Το μόνο ενδιαφέρον του ήταν τα μικρόπουλα τα οποία γαύγιζε μετά μανίας. Το περίεργο μάλιστα ήταν ότι τα έψαχνε με το μάτι πάνω στα δέντρα. Όπως καταλάβαμε εκ των υστέρων, ο φουκαράς ο σκύλος είχε περάσει τους πρώτους μήνες της ζωής του σε ένα κλουβί, βλέποντας μόνο κάποια κλαδιά με φόντο τον ουρανό. Τα σπουργίτια λοιπόν που καθόντουσαν πάνω στα κλαδιά ήταν το μόνο ενδιαφέρον του, κάτι που με την πάροδο του χρόνου του έγινε εμμονή. Παρά τις προσπάθειες ο σκύλος δεν …ανένηψε, και έμεινε κολλημένος στις φοβίες του και στην εμμονή του να κυνηγάει σπουργίτια και γαλιάντρες με το μάτι. Ποια ήταν τα λάθη του κυνοτρόφου; Μα πρώτα απ όλα ή έλλειψη ενδιαφέροντος για το …σκυλί του. Μάλλον δεν το χάιδεψε ποτέ ως κουτάβι, και μάλλον ποτέ δεν το έβγαλε από το τέσσερα τετραγωνικά της κλούβας του. Και φυσικά ποτέ δεν θα ενδιαφέρθηκε για τον προβληματικό χαρακτήρα που διαμόρφωνε μέρα με την μέρα αυτός ο σκύλος, αλλά και όλοι οι σκύλοι που ανατρέφονταν μαζί με αυτόν της ιστορίας μας.

Αρνητικοί και θετικοί συσχετισμοί

Παρόμοιες ιστορίες ίσως θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετές, όμως δεν έχει νόημα. Αξίζει όμως να αναφέρει ο γράφων μια προσωπική του εμπειρία. Παίζοντας κάποτε με τα κουτάβια μου ηλικίας 2-3 μηνών πάτησα (λίγο) ένα από αυτά, κατά λάθος φυσικά. Το κουτάβι πανικοβλήθηκε και για 3-4 μέρες ήταν πολύ επιφυλακτικό στο να έρθει κοντά μου. Χρειάστηκε κάποια προσπάθεια για να πειστεί ότι δεν θα ξαναπατηθεί… Ίσως αυτό το μικρό περιστατικό σας φαίνεται απλό. Δεν είναι όμως. Τα κουτάβια σε αυτή την ηλικία καταγράφουν εμπειρίες θετικές και αρνητικές που θα καθορίσουν τον μετέπειτα χαρακτήρα τους. Και το πάτημα ήταν μια αρνητική εμπειρία που στο μυαλό του κουταβιού ταυτίστηκε με την δική μου παρουσία. Σκεφτείτε λοιπόν ένα αγχωμένο αλλοδαπό εργάτη που η δουλειά του είναι να καθαρίζει όλη μέρα και φυσικά δεν σκαμπάζει τίποτα από ψυχολογία των σκύλων. Μπορεί με μια …σκουπιά που θα ρίξει στο κουτάβι που θέλει να παίξει με την σκούπα, να το καταστρέψει ανεπανόρθωτα…

Φυσικά το χτίσιμο του σκύλου γίνεται τους πρώτους κρίσιμους μήνες της ζωής του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μετά μπορούμε να …αράξουμε αδιαφορώντας για τις ανάγκες και την καλοπέρασή του. Η ενασχόληση μαζί του πρέπει να είναι καθημερινή και αδιάλειπτη. Ένας σκύλος που είναι συνεχώς αλυσοδεμένος ή ζει απομονωμένος σε κάποια ταράτσα δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και φυσιολογικός. Όλοι έχουμε δει είτε σε ζωολογικούς κήπους είτε σε ντοκυμαντέρ, κάποια λιοντάρια στο κλουβί με μια αέναη κίνηση πέρα δώθε. Αυτά τα δύστυχα ζώα δεν έχουν καμία ευκαιρία για εκτόνωση και ο μακροχρόνιος εγκλεισμός τους στο τέλος τα τρελαίνει. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους σκύλους που δεν μπορούν να εκτονωθούν….

Και δεν είναι μόνο η σωματική εκτόνωση που είναι μια διαρκής ανάγκη για τον σκύλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ένα σαρκοφάγο ζώο με σαγόνια φτιαγμένα να σκίζουν σάρκες. Όταν λοιπόν καταδικάζουμε ένα σαρκοφάγο να τρώει συνεχώς ξηρά τροφή ή μαγειρευτό φαγητό, μπορεί να του παρέχουμε τα απαραίτητα διατροφικά στοιχεία, όμως του στερούμε την δυνατότητα να δουλέψει τα σαγόνια και τους κυνόδοντές του. Για αυτό καλό θα είναι μια φορά τουλάχιστον την βδομάδα να δίνουμε στα σκυλιά μας κάποια μεγάλα κόκαλά για να ασχολούνται. Δεν είναι μόνο η «γυμναστική» των …σαγονιών. Είναι και η αντιστρεσογόνος ιδιότητα που έχουν τα κόκαλα για τα σκυλιά. Ασχολούνται μια- δυο ώρες με ένα μεγάλο κόκαλο και μετά …ξεραίνονται αποκαμωμένα. Ο γράφων χρησιμοποιεί τα καπνιστά γουρουνίσια αυτιά και τα συνιστά ανεπιφύλακτα. Είναι λίγο ακριβά (περίπου μισό ευρώ στην χονδρική), αλλά χτίζουν πέρα από μασέλες και …χαρακτήρες. Τα κουτάβια εκτονώνονται και μαθαίνουν να διεκδικούν το ‘’θήραμα’’, προετοιμαζόμενα για τα μετέπειτα επαγγελματικά τους καθήκοντα…

Όταν πηγαίνω για κυνήγι κουβαλάω πάντα μαζί μου 5-6 σκύλους τους οποίους εναλλάσσω στον κυνηγότοπο ανά ζεύγος. Τα σκυλιά λοιπόν που μένουν στα ..μετόπισθεν και στην μπαγκαζιέρα το ρίχνουν στο μάσημα των αυτιών, και δεν αρχίζουν τα συνηθισμένα παρακάλια (και γαυγίσματα) που μου κάνουν τα νεύρα τσατάλια. Έξυπνο έ;