Published on 11 Νοεμβρίου, 2015 | by Kynoclub

Oι ανήσυχες νύχτες της πέρδικας…

κείμενο Άγγελος Ποιμενίδης

πίνακες Αndrea Mazzoli

Τα κοπάδια της πέρδικας δεν διανυκτερεύουν στο χώρο που βοσκούν ή βόσκησαν. Αποτραβιούνται στα καταφύγιά τους, στους κοιτώνες τους. Κουρνιάστρες, βέβαια, σαν τις κότες, τους φασιανούς και άλλα πουλιά, δεν έχουν. Κοιμούνται- όσο τους επιτρέπει η αφυλαξιά τους- κάτω στο χώμα, στις πέτρες της γης και αυτό είναι εύκολο να το ανακαλύψει κανείς, όταν προσέξει τα κουμούλια, που σχημάτισαν οι αποβολές των εντέρων τους τη νύχτα.

Οι κουρνιάστρες της πέρδικας δεν είναι ορισμένες και σταθερές. Κάθε βράδυ έχουν αλλαγή κρεβατιού, δίχως σεντόνι. Είναι όμως χώροι διαλεγμένοι με σοφία, γιατί το κοπάδι συγκεντρωμένο θα διανυκτερεύσει εκεί ακίνητο, απροστάτευτο και παρακινδυνευμένα, εξαιτίας των αγριμιών, που ολονυκτίς γυροφέρνουν και αναζητούν τη λεία τους.

Το περδικοστάσι αυτό της διανυκτέρευσης, δεν είναι κάτι αμελητέο και πρόχειρο. Οι πέρδικες δεν αλητεύουν. Ό,τι πράττουν το κάνουν με λογαριασμό και στόχαση. Πρέπει να είναι τόπος πρώτα- πρώτα, δροσερός για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και ζεστός, απάνεμος, για το χειμώνα. Έπειτα να δίνει στην πέρδικα κάποια ασφάλεια για την ήσυχη διαμονή της σε περίπτωση παρουσίας του αγριμιού. Γι‘ αυτό η εκλογή του διαμονητηρίου της αυτού, είναι μυστηριώδης δυσκαθόριστη.

Καραούλι στις κορφές

Μπορεί να είναι η γυμνή κορφή ενός λόφου ή βουνού. Μπορεί να είναι η ράχη ή η λακκούβα, ή ένα ράφι ενός δυσανάβατου βράχου. Μπορεί να είναι το αλώνι ή η αυλή ή το περιβόλι ενός σπιτιού που δεν έχει κυνηγάρικα σκυλιά. Μπορεί να ‘ναι ένας χώρος κοντά στο μαντρί με τα γίδια, όπου δεν πλησιάζουν τα αγρίμια. Μπορεί να ‘ναι η πυκνότερη συστάδα και η θαμνωσιά του βουνού και η κρεμαστή πλαγιά του. Μπορεί να είναι ένα χαντάκι δίπλα στο δρόμο ή ένα ξεροντούβαρο, πάλι στον δρόμο, που η νύχτα τον νεκρώνει. Ακόμη μπορεί να διαλέξει για τον ύπνο της νύχτας ένα σταυροδρόμι ή μέσα στο δάσος, μιαν ανοιχτοσύνη ή τη ρίζα βράχων που της προφυλάγουν τον μισό τομέα του πιθανού χώρου που μπορεί να της επιτεθεί ο εχθρός, οπωσδήποτε όμως σπάνια κουρνιάζει τη νύχτα μέσα σε σφικτό θάμνο, που δεν της επιτρέπει το απευθείας από το κάθισμά της, ξετίναγμα για πέταγμα. Αυτό μπορεί να το κάνει στα μεγάλα ψύχη, όχι όμως τα καλοκαίρια, γιατί τα τέτοια σφικτά καταφύγια τα επισκέπτονται τη νύχτα τα κουνάβια, οι νυφίτσες και τα μεγάλα φίδια που είναι θανάσιμοι εχθροί της πέρδικας.

Σε τελευταία ανάλυση, της πέρδικας την ημερήσια ζωή μπορεί κάποιος να την μάθει, γιατί έχει κάποια τυπικότητα και στερεοτυπία -βοσκή, πότισμα, ανάπαυση- το νυκτερινό όμως στέκι της, δύσκολα είναι να καθορίσει ή να μαντέψει. Έχει η πέρδικα στην εκλογή της ανεξιχνίαστη φιλοσοφία. Και είναι φυσικό αυτό, γιατί τη νύχτα η πέρδικα είναι αφοπλισμένη από τα μέσα αμύνης και διαφυγής της. Μια αλεπού αν πέσει επάνω στο ζαρωμένο κοπάδι, του κάνει χαλάστρα. Το σκορπάει και οι σκόρπιες πέρδικες τη νύχτα μαζεύονται εύκολα από τον πανικό. Δεν απομακρύνονται πολύ από εκεί, εκτός αν η νύχτα έχει φεγγάρι. Το ότι της αλεπούς και άλλων αγριμιών τα μάτια φωσφορίζουν τη νύχτα και μουδιάζουν τα πουλιά από τη λάμψη τους, όπως από τους προβολείς των αυτοκινήτων τα αγρίμια και οι λαγοί, δεν το πιστεύω όπως άλλοι. Πιστεύω ότι τη νύχτα τα πουλιά δεν βλέπουν, ενώ τα αγρίμια και οι μπούφοι, έχουν την ικανότητα να βλέπουν και να μυρίζονται το θήραμα που κυνηγούν. Και τέτοιο κάλλιστο είναι η πέρδικα με νοστιμάδα κρέατος απαράμιλλη.

Ο μπούφος, είναι αλήθεια, ότι τη νύχτα δεν μπορεί να βρει την πέρδικα. Δεν ψάχνει. Λουφάζει και περιμένει το πέρασμα του θύματός του για να του χιμήξει και του μπήξει τα νύχια του. Το τσακάλι όμως και η αλεπού, γυροφέρνοντας ολονυκτίς, βρίσκουν τα περδικοστάσια αυτά της νύχτας, γιατί οι συγκεντρωμένες πέρδικες βγάζουν πολύ μυρωδιά ορνιθίλας και τις πλησιάζουν. Και κυνηγός ακόμα πρωί αν περάσει από τον τόπο, που κούρνιασαν τη νύχτα οι πέρδικες, το αντιλαμβάνεται. Είναι η φυσική τυποποίηση της ενέργειας των όντων και η ρουτινιάρικη ζωή τους είναι και ιδίωμά τους και μ‘ αυτό πορεύουν ευχαριστημένα από τη μοίρα τους, αρκεί να μην υπάρχουν εχθροί, πόλεμοι και αλληλοφαγώματα.

Αμμόλουτρα….

Οι πέρδικες θα είχαν στρώσει τη δουλειά τους σα ρολόι στα καταφύγιά τους, στο ξύπνημα και στον ύπνο τους, αν δεν παρέμβαιναν οι συχνοί και ανελέητοι επιδρομείς. Σ‘ έναν και καθορισμένο χώρο και ορισμένη ώρα, με αγγλικό ρολόγι, θα βοσκούσαν. Στο αυτό αυλάκι θα πήγαιναν για νερό και στις ίδιες κυλίστρες θα παίρναν το αμμόλουτρό τους. Τώρα τα κάνουν όλα με αλλοφροσύνη, εξαιτίας του τρομερού κατατρεγμού τους.

Τις κυλίστρες τους θα τις είχαν στα αναπεπταμένα και τα λίοκαφτα χωράφια για να κάνουν την τουαλέτα τους με ησυχία και τις επιδείξεις τους, όπως οι γυναίκες στα κέντρα, γιατί μόνο στις κυλίστρες η πέρδικα δείχνει την αυταρέσκειά της, κάνει το λούσο της, δηλώνει την άνεσή της, όπως εμείς στη βραδινή βόλτα του Ζαππείου. Οι άλλες ασχολίες της είναι για τον σκληρό βίο της και διαρκής αγωνία για την προφύλαξή της.

Κυλίστρες όμως -αν και τις θέλει μόνιμες- δεν έχει, γιατί από παντού προπηλακίζεται. Γι‘ αυτό κάνει πρόχειρες λακουβίτσες εκεί που βόσκει, αν υπάρχει ξηρό και τριμμένο χώμα και το αμμόλουτρό της βιαστικό. Το χτένισμά της, το σιάξιμο των φτερών της και την αποβολή των νεκρών πούπουλών της, θα τα κάνει στο καταφύγιό της για να διασκεδάσει κιόλας την αδράνειά της. Έτσι κάνουν και οι “υπηρεσίες” των μεγάλων σπιτιών για να αποφύγουν τα μάτια της κuρίας.

Όταν η γη είναι λασπερή από τις βροχές, επειδή το αμμόλουτρο στην πέρδικα είναι αναγκαίο όπως και το φαγητό, καταφεύγει στις ρίζες των βράχων και στα θεμέλιά τους, που υπάρχουν ανάβαθες σπηλιές και ξηρό λεπτόχωμα, δημιουργεί τη μπανιέρα της. Όλες μαζί οι πέρδικες δεν κάνουν αμμόλουτρο. Άλλες φυλάγουν, άλλες ψευτοβόσκουν και άλλες τυλίγονται με τη σκόνη και ξετινάζονται. Και σ‘ αυτό υπάρχει μια ιεραρχία θαυμαστή. Δε μαλώνουν όπως καμιά φορά στα κουρεία οι πελάτες ή στα κομμωτήρια οι κοπέλες.

Ωστόσο οι κυλίστρες της πέρδικας είναι σε περιορισμένους τόπους και τις γνωρίζουν τα τσομπανάκια. Οι κυνηγοί δεν τις προσέχουν, ενώ είναι μέτρο της εμπειρίας τους κάπως χρήσιμο…

Δείτε: Η διαφυγή της πέρδικας…