Οι μπεκάτσες της ποταμιάς!

κείμενο: Αντώνης Γερολυμάτος

φωτο: Ν. Φωτακοπουλος

Από τα τέλη του Δεκέμβρη και ύστερα, τα περάσματα της μπεκάτσας στη χώρα μας σταματούν. Για πολλές συναντήσεις ή ΄΄ευκαιρίες΄΄ με τη βελουδομάτα, θα πρέπει πια ο καιρός να αγριέψει πολύ! Τα βουνά δηλαδή να κρατήσουν αρκετό χιόνι και η θερμοκρασία να πέσει χαμηλά ακόμα και στα μεσαία υψόμετρα…

Μέχρι τις 15 Ιανουαρίου οι΄΄ ευκαιρίες΄΄ θα διατηρηθούν στο ίδιο πάνω κάτω επίπεδο, αλλά από τις 15 Ιανουαρίου έως και τις 10 Φεβρουαρίου αρχίζει συνήθως μια περίοδο που τα πουλιά θα κάνουν…΄΄κοιλιά΄΄

Μετά τις 10 Φεβρουαρίου αρχίζουν τα λεγόμενα ΄΄επιστρόφια΄΄ (αδόκιμα ως όρος), αλλά και αυτά χρειάζονται τον κατάλληλο καιρό για να πραγματοποιηθούν.

Από τα τέλη του Δεκέμβρη μέχρι και τα μέσα του Γενάρη, οι μέρες που προσωπικά με ΄΄κινητοποιούν΄΄ είναι εκείνες με ξαστεριά, καθαρό ουρανό και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν!

Προτιμώμενοι και πάλι άνεμοι οι βόρειοι – βορειοανατολικοί, που η έντασή τους δεν ξεπερνάει τα 4 μποφόρ…

Τότε, αρχίζω να ψάχνω τις μπεκάτσες στις ακροποταμιές. Στην άκρη δηλαδή κάποιου ποταμού, ανάμεσα στις ιτιές, στα βάτα, στα γαύρα, στα πλατάνια και στα αλμυρίκια.

Τέτοια εποχή και με τέτοιους καιρούς η μπεκάτσα διαλέγει αυτά τα μέρη σαν κατάλυμα, γιατί εκεί δεν φοβάται τον πάγο! Εκεί και τροφή θα υπάρξει και δεν παγώνει το έδαφος ποτέ.

Όταν τα πρωινά με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες βλέπω …το ποτάμι να αχνίζει, αισθάνομαι μια σιγουριά ότι εγώ και τα σκυλιά μου θα έχουμε αρκετές συναντήσεις με τη βελουδομάτα.

Οι περισσότερες πιάνουν μέσα στα βάτα, κοντά στην άκρη του χείμαρου ή του ποταμού.

Είναι όμως ένα κυνήγι που δεν θα το συνιστούσα σε νέους κυνηγούς με άπειρους σκύλους, ιδίως αν αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν ακόμα μάθει να εργάζονται στα πυκνά…

Η δουλειά του μπεκατσόσκυλου

Σε τέτοια μέρη ο σκύλος έχει να αντιμετωπίσει το αδιαπέραστο πυκνό, αλλά και το παγωμένο νερό στο οποίο θέλοντας και μη πρέπει να τσαλαβουτήσει!

Ακόμα και η τουφεκιά είναι περισσότερο δύσκολη σε αυτά τα μέρη.

Εάν δεν πάρεις το πουλί με το πρώτο σήκωμα, δύσκολα βλέπεις που μπορεί να πάει για να ΄΄πιάσει΄΄.

Οι ακροποταμιές περιορίζουν και την ορατότητα αλλά και την έρευνα, από τη φύση τους και τη μορφολογία τους…

Τα πολύ ανοιχτά σκυλιά, δεν βρίσκονται στο στοιχείο τους σε αυτούς τους τόπους. Όχι γιατί δεν βρίσκουν μπεκάτσες, αλλά γιατί δύσκολα μπορείτε να πάτε κοντά τους όταν φερμάρουν μακριά μέσα σε αδιάβατους βάτους ή αναρριχόμενες αγριοτριανταφυλλιές.

Εάν μάλιστα ο τόπος είναι ιδιαίτερα ΄΄κλειστός΄΄ από κισσούς και αγριοτριανταφυλλιές, το πόιντερ δύσκολα θα σας ικανοποιήσει, εκτός αν έχει γεννηθεί και μάθει να κυνηγάει σε τέτοια μέρη.

Τα σέττερ και οι ηπειρωτικές φυλές θα τα καταφέρουν μάλλον καλύτερα, αλλά και αυτό χωράει αρκετή συζήτηση.

Ακόμα και το ντράτχααρ ή το κούρτσχααρ θα πρέπει να έχουν συμμετάσχει αρκετές φορές σε αυτό το ΄΄παιχνίδι΄΄, και να έχουν ξετρυπώσει αρκετά πουλιά σε τέτοια μέρη, για να μπορούν να αποδώσουν…

Όταν φυσάει Νοτιάς

Από την άλλη τώρα, αν ο καιρός είναι νοτιάς με υγρασία, ούτε καν τη σκέπτομαι την ακροποταμιά!

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι πρόκειται για χαμένο κόπο.

Με το νοτιά συμβαίνει αυτήν την εποχή ότι συνέβαινε και το προηγούμενο διάστημα.

Τη μπεκάτσα θα πρέπει να την ψάξει κανείς σε ψηλότερα μέρη, σε πουρνάρια, μέσα σε κυπαρισσώνες, στα ντούσκα, ακόμα και στη μαύρη πεύκη!

Και να θυμάστε πως όταν ο καιρός είναι βροχερός, οι μπεκάτσες που βρίσκονται στο πουρνάρι βγαίνουν πιο έξω στα ΄΄καθαρά΄΄, γιατί ενοχλούνται από τις σταγόνες που συνεχώς σταλάζουν τα φύλλα του πουρναριού.