Published on 18 Φεβρουαρίου, 2016 | by Kynoclub

Ένα άρθρο ύμνος σε ένα σπουδαίο Αγγλικό Σέττερ!

Μια μεγάλη Σέττερ – UMEA DU CAP D΄ANTIBES

Ένα άρθρο ύμνος σε ένα σπουδαίο Αγγλικό Σέττερ που αποδεικνύει με τρόπο αφοπλιστικό, την μεγαλοσύνη της Κυνοφιλίας. Ένας γνωστός Γάλλος Pointermen, ο Robert del Pia, μαγεύεται από την μεγαλειώδη καριέρα μιας Σέττερ, που ούτε του ανήκει, ούτε είναι θιασώτης της φυλής της. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να την υμνήσει, να την ανεβάσει στη θέση που δικαιωματικά κατακτούν οι Μεγάλοι Σκύλοι, ανεξάρτητα από ιδιοκτήτη και φυλή.

Αυτό το άρθρο αριστούργημα δημοσιεύτηκε πριν από 25 χρόνια στο περιοδικό ”Κυνήγι με Κυνηγόσκυλα” που εξέδιδε τότε ο Νίκος Φωτακόπουλος.

κείμενο: Robert DEL PIA

απόδοση Γιάννης Φουτρής

Saint Vallier de Thiey, είναι η ονομασία ενός μικρού χωριού, που πιθανότατα δεν σας λέει τίποτα, γι΄ αυτό ακολουθήστε τον ξεναγό…

Πρόκειται για ένα φιλόξενο και βουκολικό χωριουδάκι στην Προβηγκία (Provence) της Νότιας Γαλλίας, σκαρφαλωμένο στις Νότιες Προ-Άλπεις, περιτριγυρισμένο από πολύ πράσινο και δροσιά ακόμη και στα πιο ζεστά καλοκαίρια.

Σ΄’ αυτό το χωριό ζουν ο Rene Musso και τα ξακουστά του αγγλικά σέττερ “du Cap d΄Antibes”, δύο βήματα από τις μπεκάτσες, τα tetras (αγριοκόκοροι), τις λαγοπέδες και τις βουνίσιες πέρδικες των Άλπεων. Σας λέω, πραγματικός παράδεισος…

Τον Rene Musso δεν θα σας τον παρουσιάσω γιατί είναι πολύ γνωστός σε όσους ασχολούνται με τους αγώνες φηλντ-τράιαλς, μια και είναι γνωστή η ποιότητα των παρουσιάσεών του, αλλά και το ήθος του.

Πρώτα απ΄όλα είναι ένας παθιασμένος με τα σκυλιά φέρμας, για το κυνήγι και τα φηλντ-τράιαλς. Αλλά βασικά, είναι ένας εξαιρετικός εκτροφέας-επιλογέας, απ΄αυτούς που εξελίσουν τις φυλές προς την σωστή κατεύθυνση!

Και όπως κανείς δεν πετυχαίνει τίποτα το μεγάλο χωρίς πάθος, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι είναι ιδιοκτήτης (εκτός όλων των άλλων) μιας σκύλας, που διαθέτει αυτό ακριβώς το υπέρμετρο πάθος, θριαμβεύτρια στις πιο δύσκολες και ποικίλες δοκιμασίες σε όλες τις κατηγορίες των αγώνων για σκυλιά φέρμας, αλλά και πάνω απ΄όλα, ένα καταπληκτικό σκυλί κυνηγίου. Πρόκειται για την ξακουστή UMEA DU CAP D΄ANTIBES.

Βεβαίως υπάρχουν πολλά μεγάλα σκυλιά, ιδιαίτερα εξαιρετικοί trialers Μεγάλης Έρευνας, αλλά προσωπικά τοποθετώ την UMEA πάνω απ΄όλους αυτούς τους κυρίους και θα σας εξηγήσω τους λόγους.

Αλλά πρώτα, ας κοιτάξουμε τον καταπληκτικό κατάλογο με τους αγώνες που έχει κερδίσει αυτή η σκύλα και πιστέψτε με ότι αποτελούν μοναδικό κατάλογο για τα διεθνή δεδομένα:

–Πρωταθλήτρια Ευρώπης στα Σέττερ σε θήραμα βουνού (tetras).

-Δεύτερη Πρωταθλήτρια Γαλλίας στα Σέττερ σε μεγάλη έρευνα.

–Ασημένιο κουδουνάκι το 1989 στην μπεκάτσα.

–Πρωταθλήτρια Γαλλίας, σε αγώνα πρακτικού κυνηγίου σε ζευγάρι.

–Πρωταθλήτρια Γαλλίας σε αγώνα πρακτικού κυνηγίου σε σόλο.

–Πρωταθλήτρια Γαλλίας μεγάλης έρευνας στα Σέττερ 1990.

Έχω δει αυτή τη θηλυκιά σέττερ να κυνηγάει τον αγριοκόκορα, επιφυλακτική, σίγουρη, ακούραστη, με μια σπάνια και έξυπνη προσέγγιση στο άσχημο έδαφος του βουνού και με μια εντυπωσιακά μεγάλη και κανονική κάλυψη του εδάφους, και στο τέλος όλων αυτών, αφού έχει καλύψει δεκάδες εκτάρια χωρίς θήραμα, αλλά και χωρίς να χάνει το κουράγιο της κυνηγώντας συνέχεια με τον ίδιο ρυθμό, σας προσφέρει τον αγριοκόκορα στο “πιάτο”, βιδωμένο στο έδαφος με μεγάλη μαεστρία, δίνοντάς σας την δυνατότητα να τουφεκίσετε με τις καλύτερες συνθήκες. Και νομίζω ότι οι κυνηγοί του βουνού καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ!

Αλλά και στην μπεκάτσα είναι το ίδιο καλή, ίσως ακόμα περισσότερο. Η UMEA προσαρμόζει την έρευνά της στην ιδιομορφία του εδάφους, άλλοτε γρήγορη και ενεργητική στα χαμηλά δάση των Άλπεων περνάει σαν ηλεκτρική σκούπα, και άλλοτε πιο ήρεμη και με περισσότερη προσοχή και λεπτότητα μέσα στα δάση χαμηλού και μεσαίου υψόμετρου με την πυκνή βλάστηση, χωρίς να υπολογίζει τα κλαριά και τα αγκάθια, αλλά πάντοτε αυτοκρατορική! Και αυτό δεν αγοράζεται με τίποτα, ο σκύλος γεννιέται έτσι!

Και βέβαια δεν σας είπα το πιο σημαντικό!

Η UMEA είναι από εκείνα τα σπάνια σκυλιά που δεν ενοχλείται καθόλου από τις πονηριές και την συμπεριφορά των θηραμάτων που “ποδαρώνουν”, γιατί τα γνωρίζει πολύ καλά, και διαθέτει μια αυταρχικότητα και μια επιβολή στο θήραμα που κατορθώνει να το ακινητοποιεί “βιδώνοντάς” το, πριν μπορέσει αυτό να αντιδράσει. Και αυτή ακριβώς είναι η συμπεριφορά που κατατάσσει ένα σκυλί στην κατηγορία των ΜΕΓΑΛΩΝ του είδους, και που δυστυχώς είναι τόσοι λίγοι!!

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Αύγουστος 1989

Σε μια χαμένη γωνιά του χάρτη, στην περιοχή του Tessin στην Ελβετία, έχουν μαζευτεί τα τριάντα καλύτερα σκυλιά φέρμας (ηπειρωτικές και αγγλικές φυλές φέρμας) για να διεκδικήσουν τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης σε αγώνα με θήραμα το Copue de bruyere (κόκορας του ρεικιού) -latin: “tetras lyre”- με όλους τους γνωστούς σπεσιαλίστες του είδους, τον Francois Sage με τον Brick, τον A. Perracino με τον Attila, τον J.P. Millet με τον Snoopy, από τους πιο γνωστούς Γάλλους.

Το έδαφος εξαιρετικά τραχύ και δύσκολο, ορισμένα σημεία του σχεδόν αδύνατο να ψαχτούν, με μια βλάστηση από πυκνά ροδόδεντρα (πυκνός και παχύς θάμνος) αρκετά υψηλά και αδιαπέραστα.

Μόνο τα ακούραστα και πολύ δυνατά σκυλιά αλλά που συγχρόνως είναι προσεκτικά και άφοβα στην καταπόνηση από την βλάστηση και το έδαφος, θα μπορέσουν να φτάσουν στην άκρη του νήματος.

Το θήραμα, ο μαύρος κόκορας του ρεικιού, υπάρχει σε μια ικανοποιητική πυκνότητα, αλλά οι γνώστες ξέρουν πόσο δύσκολα καθηλώνεται.

Έτσι λοιπόν συγκεντρώθηκαν εδώ όλοι οι τενόροι του βουνού για να αγωνισθούν χωρίς έλεος, προσφέροντας στιγμές έντονες, γεμάτες καρδιοχτύπια, που προσφέρει αυτός ο αγώνας υψηλού επιπέδου.

Ο αγώνας ξεκίνησε στις 8 το πρωί και ως τις 11 δεν φάνηκε να ξεχωρίζει κανένας διαγωνιζόμενος, παίρνοντας κάποιο όμορφο και σημαντικό πόντο.

Πολλά σκυλιά προσπάθησαν χωρίς να ολοκληρώσουν όπως πρέπει, και άλλα εγκατέλειψαν νικημένα από τον ωκεανό της βλάστησης και το κακοτράχαλο έδαφος.

Ο Rene Musso περιμένει μαζί με τους υπόλοιπους, ήρεμος σε ένα μονοπάτι. Η Σέττερ του, ελαφρώς ανυπόμονη αλλά πάντα συγκρατημένη, και ο ίδιος ελαφρώς αγχωμένος βλέποντας τόσα σκυλιά να μη τα καταφέρνουν. Δώδεκα η ώρα. Παρά το υψόμετρο κάνει αρκετή ζέστη. Ξαφνικά ακούγεται στο Walkie-Talkie η φωνή των κριτών.

-Η Umea και ο Slay, παρακαλώ…

Οι δύο ομάδες παρουσιάζονται.

Ο Rene καθίζει ήρεμα την σκύλα και της περνάει στο λαιμό το κουδουνάκι.

-Ξεκινήστε! φωνάζει με περίεργη προφορά ο Ιταλός κριτής.

Η αλυσίδα που κρατάει τη σκύλα λύνεται…

Ένα τελευταίο χάδι από το χέρι του Rene, στο τόσο εκφραστικό και καλοφτιαγμένο κεφάλι της Umea.

-Άντε κούκλα μου… άντε! μουρμουράει, και συγχρόνως ξεκινάει για δεκαπέντα λεπτά αγώνα!

Η σκύλα μεταμορφώνεται, δεν είναι πια η χαριτωμένη, ντελικάτη και φίνα Umea που θαυμάζαμε προηγουμένως. Όχι. Η εξαιρετική ιδιότητα αυτής της σκύλας να προσαρμόζεται σε κάθε έδαφος, την έκανε να καταλάβει ότι πρέπει να μεταμορφωθεί σε “χειρονάκτη εργάτη” να “μετακομίζει” με δύναμη το σώμα της, χωρίς να δίνει σημασία στους πόνους από τις πατούσες και τα δάκτυλα.

Σαν οβίδα περνάει μέσα από τους αδιαπέραστους θάμνους, βρίσκοντας τα περάσματα, σπάζοντας τα κλαριά όταν πρέπει. Έτριζε το κλαρί και τρανταζόταν το φύλλωμα από τη δύναμη του πατήματός της.

Είναι θηριώδης, σαν μια συνεχόμενη γραμμή ενώνει τις κορυφές των βράχων με τις απότομες πλαγιές με ένα εκπληκτικό μπρίο, βοηθούμενη από τη μεγάλη της πείρα στο βουνό που την κάνει να ξεπερνάει κάθε είδους δυσκολία σ΄ αυτή την απάνθρωπη και ανελέητη, απότομη και άγρια πλευρά του βουνού.

Η Umea έχει βρει το ρυθμό της, προχωράει γρήγορα με έναν εύκολο καλπασμό, πετώντας προς τις κορυφές και έπειτα κατρακυλώντας στην πλαγιά με ένα ασύλληπτο ένστικτο και πάθος γι΄’ αυτού του είδους το κυνήγι.

Το βουνό “καίγεται”, ποδοπατιέται και βιάζεται από το ταμπεραμέντο αυτής της προβηγκιανής Σέττερ, που ζητάει να του πάρει με το καλό ή το άγριο τα μυθικά κοκόρια που κρύβει.

Όλος ο κόσμος αναρωτιέται:

-Είναι απίστευτο… ποιά είναι αυτή η σκύλα;… Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα!…

-Μπα! δεν θα κρατήσει πάνω από έξι-επτά λεπτά, θα “διπλώσει”, θα γυρίσει με τη γλώσσα στα γόνατα!…

Όχι κύριοι. Η Umea δεν “διπλώνει” ποτέ! Αντιμετωπίζει με αυτοπεποίθηση το ανελέητο βουνό και θα το κερδίσει μπροστά σε όλους σας!

Ενδέκατο λεπτό του αγώνα… Κανείς δεν την βλέπει, κανείς δεν την ακούει. Ούτε το κουδουνάκι, ούτε τη σκύλα.

Τελευταία φορά την είδαμε να κάνει ένα γρήγορο λασέ (ελιγμός, αλλαγή κατεύθυνσης) στην κορυφή, και μετά… τίποτα! Εκεί πάνω στην κορυφή έχει μικρά λιβάδια γεμάτα από θάμνους μυρτιάς. Και η σκύλα πήγε εκεί πάνω, μακριά, γιατί ξέρει ότι το πουλί αυτό τρελαίνεται για τους ζουμερούς καρπούς, και μετά… να την, ξανακλείνει το λασέ της και…

–Φέρμα! Φέρμα! ουρλιάζει ο κριτής. Εκεί πάνω, τριακόσια μέτρα περίπου από ΄δω, φωνάζει, δείχνοντας με το χέρι του την κατεύθυνση.

Στιγμή συγκινησιακής φόρτισης, η νίκη ίσως βρίσκεται στην ολοκλήρωση αυτής της ενέργειας!

Τώρα ο κυναγωγός πρέπει να κάνει γρήγορα.

Ξεκινάει, ανοίγοντας με τα χέρια και τα πόδια την πυκνή βλάστηση, σπάζοντας τα ανακατεμένα κλαριά, για να φτάσει κοντά της, όσο γίνεται πιο γρήγορα, βιάζεται, τρέχει προς την σκύλα… τριακόσια μέτρα… αν ξέρατε σ΄αυτό το υψόμετρο, σ΄’ αυτή την απότομη και ντυμένη πλαγιά πόσο μακριά είναι… εσείς, κυνηγοί του βουνού το ξέρετε καλά, έτσι δεν είναι;

Αλλά, ο Rene είναι σπεσιαλίστας, είναι πραγματικός βουνίσιος, και μόλις ξεπεράσει την πυκνή βλάστηση, θα πάει πιο γρήγορα προς τη σκύλα για να την σερβίρει!

Χαμηλά, όλος ο κόσμος έχει μαζευτεί γύρω από έναν διοργανωτή που έχει κιάλια, όλοι θέλουν να δουν την εξέλιξη αυτού του εκπληκτικού σεναρίου!

Παρατηρούν την Umea, εκεί μακριά, μια παράξενη άσπρη πιτσιλιά σε ένα ξέφωτο, δεκαπέντε μέτρα εμπρός από ένα ζαρωμένο ελατόμορφο θάμνο. Είναι μαρμαρωμένη, αυτοκρατορική, ελέγχοντας το θήραμα με το κεφάλι ψηλά, το πίσω μέρος του σώματος χαμηλωμένο, σαν πραγματική και καθαρόαιμη Σέττερ!

-E pecato… mai giungera in velta! (κρίμα… δεν θα προφτάσει) κάνει δίπλα μου ένας ντόπιος θεατής στον διπλανό του.

Μια δύσκολη παρτίδα που παίζεται με την αφιλόξενη φύση, που θέλει να μείνει αβίαστη, ποιός θα κερδίσει άραγε;

Πάνε πέντε λεπτά που ξεκίνησε την ανάβαση, η αναπνοή κοφτή, δύσκολη, ξεπερνάει επιτέλους τα πυκνά ροδόδεντρα… Αν υπάρχει ένας μεγάλος κόκορας πρέπει να είναι προς τα εκεί, σκέπτεται, και αμέσως γυρνάει στα αριστερά του.

Πενήντα μέτρα ακόμα, με όσες δυνάμεις του απομένουν… και νά, βλέπει τη σκύλα… επιτέλους…, παραμένει τεντωμένη σαν τόξο, φανταστική φέρμα με άψογο στυλ, σαν ένα κομμάτι μάρμαρο φτιαγμένο από τα χέρια μεγάλου τεχνίτη… μόνο οι φράντζες της ουράς κουνιούνται από το ελαφρό της τρέμουλο.

Φτάνοντας στο ύψος της σκύλας, της δίνει εντολή να ποντάρει, και αυτή σαν φίδι έρπει ανάμεσα στη βλάστηση και… ξανασταματάει, ξαναγίνεται άγαλμα, πέντε μέτρα μπροστά από τον ζαρωμένο ελατόμορφο θάμνο.

Και ξαφνικά μια μάζα από φτερά που χτυπιούνται βίαια, ο μαύρος κόκορας απογειώνεται, φανταστικός, δοξασμένος, με το φως να αντανακλάται πάνω στο φτέρωμά του, μια εντυπωσιακή σιλουέτα που σκίζει τον αγνό και απέραντο αλπικό ουρανό… και μπάμ! ο Rene σερβίρει με το πιστολάκι…

Η Umea δεν κουνήθηκε ούτε ένα εκατοστό του μέτρου! Μια φέρμα που πρέπει να μπει στην ανθολογία! Τώρα, κοιτάζει περήφανη το αφεντικό της, με τα όμορφα μάτια της, υγρά από ευτυχία, μοιάζουν να του λένε “Άργησες τόσο πολύ να έρθεις!”. Αυτός, την παίρνει στα χέρια του και την σφίγγει επάνω του.

–Ευχαριστώ κούκλα μου… Σ΄’ ευχαριστώ!

Το βράδυ, της αξέχαστης αυτής ημέρας, η Umea du Cap d΄Antibes, η βασίλισσα των κορυφών ονομάστηκε “Πρωταθλήτρια Ευρώπης του Βουνού”.

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΜΠΕΚΑΤΣΑΣ

10 Νοεμβρίου 1989, στο Faux la Montagne στην περιοχή της Creuse, υπέροχο μπεκατσότοπο, θα διαγωνισθούν οι αμετανόητοι της βελουδομάτας. Ζεστή υποδοχή από τους ντόπιους φίλους, ατμόσφαιρα συναδέλφωσης και θαλπωρής.

Ο Rene και η Umea βρίσκονται βεβαίως εδώ, στεφανωμένοι ήδη με τον Ευρωπαϊκό τίτλο του Πρωταθλητή βουνού (και κάποιους άλλους εν τω μεταξύ), θέλουν να λάμψουν και σ΄’ αυτή την διοργάνωση.

Πρόκειται για μια από τις υψηλότερες διοργανώσεις των φηλντ-τράιαλς, αυτή εδώ, όπου ο νικητής κερδίζει το έπαθλο “Ασημένιο Κουδουνάκι” που δεν κρίνεται σε έναν, αλλά σε αρκετούς αγώνες, κατά την διάρκεια του φθινοπώρου και νικητής αναδεικνύεται ο σκύλος που έχει κερδίσει με το σύνολο των σημείων του σε όλους τους αγώνες.

Ήδη η Umea ήταν νικήτρια στις πρώτες διαδρομές που έγιναν στην περιοχή των Landes κοντά στο Bordeaux, και τώρα θα συνεχίσει εδώ στην Creuse και στην συνέχεια θα πάει στην Βρετάνη, έχοντας να αντιμετωπίσει την πυκνή βλάστηση και τα ανήσυχα πουλιά του φετεινού φθινοπώρου.

Το βράδυ, πριν από τον αγώνα της επόμενης μέρας, δειπνούσαμε μαζί με ορισμένους φίλους, διασκεδάζοντας σε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, με το κοινό παθιασμένο πνεύμα για την αγάπη στα σκυλιά φέρμας και τους αγώνες υψηλού επιπέδου, όλοι μας αγνές καρδιές που ενδιαφέρονται για την πλούσια και ευγενή φύση, γι΄αυτή που στα σπλάχνα της εξελίσσουμε τους πολύτιμους συντρόφους και βοηθούς μας στο κυνήγι και τους αγώνες.

Κατά τις έντεκα το βράδυ, πριν χωρίσουμε για τον διορθωτικό ύπνο εν΄όψη της αυριανής ημέρας, ο Rene Musso μου λέει απλά:

-Πάω να πω καληνύχτα στην Umea!

Ίσως σε κάποιους άλλους, αυτή η φράση να ηχούσε κοινότυπη, χωρίς νόημα, αλλά στο αυτί του ευαίσθητου ποιητή που είμαι, αντήχησε σαν ένα ολόκληρο Σύμβολο!

Πέντε απλές λέξεις εκείνο το βράδυ, με έκαναν να καταλάβω πόση αγάπη, πόση συνεργασία, πόση συνεννόηση χρειάζεται να υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και το σκύλο, για να δημιουργήσουν μια ομάδα που να κερδίζει!

Την επομένη, μετά τον πολύ όμορφο και δύσκολο αγώνα, η Umea κερδίζει ένα από τα δύο C.A.C. που δόθηκαν εκείνη την ημέρα, όπου έπρεπε να είσαι πολύ μεγάλος μπεκατσάς, για να φανεί και μόνο στον βαθμολογικό πίνακα το όνομά σου.

Από εκείνη την ημέρα, τις 10 Νοεμβρίου του 1989, η Umea du Cap d΄ Antibes ξεκινάει μια ασταμάτητη πτήση προς ένα εύκολο θρίαμβο. Επικρατώντας των αντιπάλων της, μέχρι το τέλος της περιόδου κερδίζει το “Ασημένιο κουδουνάκι 1989” που την καθιέρωσε σαν “Βασίλισσα της Μπεκάτσας”.

ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ

Brioude, Μάρτιος 1990, αρχίζουν τα φηλντ-τράιαλς της άνοιξης. Η Umea, έχοντας κερδίσει σε όλες τις τελευταίες διοργανώσεις είναι πρακτικά Πρωταθλήτρια σε όλες τις ειδικότητες. Δεν απομένει πια, παρά η Μεγάλη Έρευνα, ειδικότητα των Μεγάλων Κυρίων, των ειδικών αυτού του ιδιαίτερου και υψηλού επιπέδου αγώνα.

Όλοι οι μεγάλοι τενόροι της Ευρώπης βρίσκονται εδώ, ανυπόμονοι, έτοιμοι να διεκδικήσουν βίαια τον τίτλο. Και αυτή, τολμάει να έρχεται εδώ για να τους αντιμετωπίσει!

Ξέρετε όλοι ασφαλώς, ότι για να λάβεις μέρος σ΄’ αυτόν τον αγώνα, πρέπει να είσαι “δρομέας” που διαθέτει όλες τις απαιτήσεις: στυλ, ταχύτητα, μύτη, φέρμα, αποφασιστικότητα, εκπαίδευση, και καμμιά φορά, όλα αυτά δεν φτάνουν…

Ο Rene και η Umea αποφάσισαν λοιπόν να αφήσουν τα “ραλλύ” με τις χωμάτινες ελικοειδείς στροφές και να περάσουν στα “μεγάλα κυβικά”, να πιάσουν για πρώτη φορά το τιμόνι της “φόρμουλα 1” σε ένα σιρκουΐ Grand Prix.

Η βασίλισσά μας, δεν εντυπωσιάζεται, μπορεί να είναι περήφανη με τους τίτλους που έχει ήδη κερδίσει, και πολλοί κύριοι του κάμπου θα ζήλευαν τη συλλογή της.

Ναι, αλλά… γιατί υπάρχει ένα “αλλά”. Η Umea έρχεται να μπει στα χωράφια των μεγάλων ειδικών του κάμπου. Τα χωράφια αυτά είναι αποκλειστικά δικά τους, αυτών των μεγάλων σκύλων που είναι ειδικά προετοιμασμένοι και εκπαιδευμένοι γι΄΄΄’ αυτό το πολύ υψηλού επιπέδου σπορ, και δείχνουν να μην την υπολογίζουν, υποσχόμενοι να ξαναστείλουν αυτή την μικρή-περήφανη πίσω στα αγριοκοκόρια και τις μπεκάτσες της.

Ο μεγάλος κάμπος της Brioude περιμένει ήρεμος να βγάλει την απόφαση. Η Umea δεν έχει να χάσει τίποτε, αλλά να κερδίσει πολλά, και αυτό φαίνεται στα ανυπόμονα μάτια της.

Η κλήρωση την φέρνει αντιμέτωπη με ένα Πόιντερ από την Ιταλία, γνωστό για την ποιότητα αλλά και την πονηριά του. Στα μάτια ορισμένων μαντεύεις ένα νεφελώδες ύφος ικανοποίησης, η μικρή Umea θα πάρει το μάθημα που της αξίζει, η Μεγάλη Έρευνα δεν είναι για οποιονδήποτε!

Ο Rene και ο αντίπαλός του παρουσιάζονται στους κριτές δίπλα-δίπλα, οι αλυσίδες στα χέρια, οι καρδιές χτυπάνε πιο γρήγορα τώρα!

-Η Umea δεξιά… εσείς αριστερά, λέει με εγκαρδιότητα ο κριτής του κέντρου, ξεκινάμε όποτε είσαστε έτοιμοι!

Και ξεκινάει η τρομερή διαδρομή, μπροστά, ο κάμπος είναι τεράστιος, το κοντό στάρι υποκλίνεται σε ανατριχιαστικά κύματα από το αεράκι που φυσάει σταθερά. Εάν υπάρχουν “καμπίσιες” θα παρακολουθήσουμε ένα πολύ όμορφο αγώνα… αλλά ο πονηρός Ιταλός φαίνεται λίγο ανήσυχος…

Τα δύο σκυλιά εξελίσσονται υπέροχα, κάνοντας σχεδόν τέλεια λασέ, συναντιόνται στην μέση του γηπέδου, ανυπόμονα, απότομα, ψάχνοντας την καλή μυρωδιά.

Αυτή τη στιγμή δεν αναγνωρίζω την Umea. Αυτή είναι η μπουλντόζα, αυτή είναι η δυναμική σκύλα που έσπαζε το κλαρί στο πέρασμά της;

Αυτή που βλέπω τώρα, γλιστράει μες το πράσινο χαλί με μια χάρη, με μια κομψότητα εκτυφλωτική, η γραμμή της πλάτης απολύτως άκαμπτη με το κεφάλι ψηλά στην προέκτασή της, δημιουργώντας την εντύπωση ότι δεν κουνιέται καθόλου, πάει τόσο γρήγορα όσο και το Πόιντερ, πραγματικά εντυπωσιακή!

Ο Ιταλός κατάλαβε ότι το παιχνίδι θα ήταν σκληρό και πολύ δύσκολα θα έβγαζε έξω την μικρή Σέττερ, και αυτός είναι έξυπνος και ειδικευμένος σ΄αυτή την ανελέητη ειδικότητα της Μεγάλης Έρευνας. Και γι’ ΄αυτό σκέφτεται δύο κόλπα που θα προσπαθήσει, για να βγάλει την Umea εκτός αγώνα. Πρώτα κάνει μια λευκή φέρμα και εάν η Umea δεν τον “τιμήσει” θα είναι έξω από τον αγώνα. Όμως στο ίδιο δευτερόλεπτο που το Πόιντερ “παγώνει”, η σκύλα, σαράντα μέτρα μακριά του, απαντάει με τιμητική φέρμα! Χαμένη η πρώτη προσπάθεια…

Τα σκυλιά ξαναξεκινάνε, κάτω από το παρατηρητικό βλέμμα των τριών κριτών και το Πόιντερ κατάλαβε γρήγορα ότι δεν βγαίνει εύκολα από την παρτίδα η μικρή Σέττερ. Τώρα το Πόιντερ θα προσπαθήσει κάτι άλλο: τρέχει παράλληλα με την σκύλα, κοντά της, προσπαθώντας να την φέρει σε θέση “εκτός ελέγχου” (από τον κυναγωγό), και αυτή το ακολουθεί γιατί έχει την διάθεση να επικρατήσει, να κατακτήσει αυτή το στόχο. Τα δυο σκυλιά τρέχουν πλάι-πλάι, αναστατώνοντας κυριολεκτικά τον κάμπο. Αυτός που θα πάει πιο γρήγορα και πιο μακριά έχει τις περισσότερες ελπίδες. Επικίνδυνο παιχνίδι!… Τριακόσια μέτρα, τετρακόσια μέτρα, πεντακόσια μέτρα τώρα, κάτω από τις γρήγορες πατούσες… το Πόιντερ ξαφνικά γυρίζει και επανέρχεται, είναι σίγουρο ότι η διαβολεμένη σκύλα έχει παρασυρθεί, έχει μεθύσει από την ταχύτητα και την διάθεση να επικρατήσει, θα βγει “εκτός ελέγχου” και αμέσως οι κριτές θα την αποκλείσουν ανελέητα από τον αγώνα…

Ο Rene σκέπτεται ότι το Πόιντερ είναι πράγματι τόσο έξυπνο όσο του το περιέγραψαν… αρχίζει να σφυράει με κοντά σφυρίγματα… σ΄αυτή την απόσταση χαμένος κόπος… αλλά, …θαύμα! Λες και η σκύλα ξύπνησε από το μεθύσι της ταχύτητας και της επικράτησης και επιστρέφει, με μεγάλη ταχύτητα… ούφ! την γλυτώσαμε…

-Πολύ μεγάλος αγώνας, ακούω κάποιον πίσω μου.

Εγώ, παρακαλάω τώρα μέσα μου, να πάρει πρώτη φέρμα, της αξίζει μετά από μια τόσο μεγάλη προσπάθεια, χωρίς το παραμικρό λάθος!

Και ο Ουρανός με άκουσε! Τετρακόσια μέτρα μακριά από τον Rene, η σκύλα αλλάζει ξαφνικά κατεύθυνση, μικραίνει τα λασέ της, ανεβαίνει… ανεβαίνει πενήντα μέτρα περίπου και “παγώνει”… Πιο πίσω το Πόιντερ την “τιμάει” άψογα!

Σαν παλαβός, ο Rene τρέχει στο “σημείο” και φτάνει χωρίς ανάσα. Μόνο… μόνο ας είναι στο ραντεβού με την Δόξα και οι πεδινές…

Και είναι! Ξεκολλάνε με θόρυβο οι δύο πέρδικες, και ο Rene σερβίρει με το ψεύτικο πιστολάκι! Όλοι χειροκροτούν! Ήταν πολύ όμορφα!

Το βράδυ, μετά την όμορφη νίκη της, η Umea παίρνει το C.A.C.I.T. Μεγάλης Έρευνας, την πιο υψηλή βράβευση, στην πιο δύσκολη ειδικότητα των φηλντ-τράιαλς… έτσι απλά!

Για την ιστορία, σας λέω ότι λίγες εβδομάδες αργότερα, στο Πρωτάθλημα Ευρώπης των Σέττερ στην Μεγάλη Έρευνα, η Umea κέρδισε την τρίτη θέση επιβεβαιώνοντας έτσι την κλάση της.

Όταν λοιπόν σας έλεγα στην αρχή ότι πρόκειται για μια εξαιρετική σκύλα… τώρα νομίζω με καταλαβαίνετε!

Υ.Σ.

Αγαπητή μου Umea, την μακρινή, ελπίζω, εκείνη ημέρα που θα ανυψωθείτε στον Παράδεισο των Σκύλων, που τόσο σας αξίζει, σκεφτείτε ότι αφήσατε σε όλους αυτούς που είχαν την τιμή να σας γνωρίσουν από κοντά, την άφθαρτη και εκθαμβωτική ανάμνηση μιας Μεγάλης Κυρίας.

Robert DEL PIA

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και ενώ το τεύχος του περιοδικού LA CHASSE πήγαινε στο τυπογραφείο μαζί με το άρθρο του κου DEL PIA, η Umea κέρδιζε ένα καινούργιο διεθνή τίτλο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μεγάλης Έρευνας 1991, που έγινε στους μεγάλους κάμπους της Ανδαλουσίας στην Ισπανία.