Πάρε σκύλο και στα τσιχλοκότσυφα!

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Στο κυνήγι της τσίχλας είναι πολύ πιθανόν οι απώλειες, των χτυπημένων και των τραυματισμένων πουλιών, να φτάνουν σε ποσοστά που ξεπερνάνε ακόμα και το 50%! Και αυτό συμβαίνει τόσο στο «περπατητό» όσο και στο κυνήγι καρτεριού.

Η μορφολογία του εδάφους από την μία και από την άλλη ο χρωματισμός και το μικρό μέγεθος της (δυσδιάκριτης) τσίχλας συντελούν στο να φτάνουμε σε υψηλά ποσοστά απωλειών θηραμάτων. Αν όμως αντιμετωπίζαμε το κυνήγι της τσίχλας με διαφορετικό τρόπο, τα πουλιά αυτά θα έμπαιναν στην τσάντα. Αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από την χρήση και την συντροφιά ενός θηραματοφόρου σκύλου. Είναι αλήθεια πώς στην κυνηγετική μας κουλτούρα, η χρησιμοποίηση σκύλου στο κυνήγι της τσίχλας θεωρείται περιττή και κυρίως …επιζήμια! Είναι και αυτός ένας από τους λανθασμένους μύθους πού κουβαλάει η κυνηγετική μας τεχνική που, όπως και τόσοι άλλοι, θα πρέπει κάποια στιγμή να καταρριφθεί… Και επειδή δεν είναι λίγοι αυτοί που επιμένουν πώς η χρήση σκύλου είναι επιζήμια στο κυνήγι της τσίχλας, να διευκρινίσουμε πώς μιλάμε για εκπαιδευμένο και υπάκουο σκύλο, που έχει μάθει να κάθετε ήσυχος δίπλα στο σκαμνάκι του κυνηγού χωρίς να σουλατσάρει πέρα- δώθε, ενοχλώντας τον ιδιοκτήτη του και τους …όμορους κυνηγούς. Όσο για την κατάλληλη φυλή, αυτονόητο είναι πώς οι σκύλοι φέρμας δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε αυτό το είδος κυνηγίου, παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και εφ όσον είναι πολύ έμπειροι και …περασμένης ηλικίας. Τα σκυλιά που μπορούν να είναι πραγματικά χρήσιμα στο κυνήγι της τσίχλας είναι τα ριτρίβερ και τα σπάνιελ. Όσοι έχουν την εμπειρία ενός καλού θηραματοφόρου σκύλου, γνωρίζουν πολύ καλά πώς και αυτή η εκδοχή της κυνοφιλίας έχει τις χάρες και τις απολαύσεις της. Γιατί κακά τα ψέματα, η κάρπωση είναι το επιστέγασμα μιας επιτυχημένης κυνηγετικής ημέρας. Αντίθετα η απώλεια του οποιοδήποτε φονευθέντος ή τραυματισμένου θηράματος, είναι μια …πίκρα που στην περίπτωση της τσίχλας είναι επαναλαμβανόμενη.

Ένα σπάνιελ που χώνεται στο πουρνάρι για να βρει το πεσμένο θήραμα ή ένα σπάνιελ που κατεβαίνει στην ρεματιά για να ξεπετάξει τα «πιασμένα» πουλιά, είναι ένα θέαμα ισότιμο με αυτό που απολαμβάνουν οι «λαγάδες» όταν ακούνε τα γκέκικα να κλαφουνίζουν, ή οι φερματζίδες όταν τα σκυλιά τους φερμάρουν. Για όποιον θέλει να το βλέπει έτσι, το ίδιο θεαματικό μπορεί να είναι και ένα λαμπραντόρ που κάθεται ήσυχο δίπλα στο κυνηγό κοιτώντας τον ουρανό και μαζεύοντας όλες τις χτυπημένες τσίχλες. Είναι θέμα κυνηγετικής και κυνολογικής προσέγγισης. Δεν είναι πια «τόσο» κορόιδα ή αφελείς οι κυνηγοί των άλλων χωρών, που θεωρούν το απόρτ σαν μια από τις πλέον βασικές χρησιμότητες των κυνηγετικών σκύλων. Ναι στους σκύλους λοιπόν, και στο κυνήγι της τσίχλας…