Τρεις κριτές ΄΄απολογούνται΄΄ και μας λένε γιατί κρίνουν…..

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Στο τέλος της κάθε ημέρας… απολογούνται και προσπαθούν να τεκμηριώσουν τις αποφάσεις τους. Όσοι έχουμε παρουσιάσει σκύλους σε αγώνες και εκθέσεις ξέρουμε πολύ καλά πως οι αποφάσεις των κριτών δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και αλίμονο αν δεν ήταν έτσι.

-Θα τους είχαμε φάει!

Όλοι θα θέλαμε να είμαστε πρώτοι και όλοι θα θέλαμε κάτι καλύτερο από τους κριτές. Και ο κριτής όμως, είναι ένας από εμάς. Ένας κυνόφιλος που έγινε κριτής. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς έχουν και οι ίδιοι σκυλιά, τα παρουσιάζουν σε αγώνες και εκθέσεις, οπότε ξέρουν από πρώτο χέρι πώς νιώθει ο κάθε διαγωνιζόμενος…

Zητήσαμε από τρεις διακεκριμένους κριτές να καταθέσουν τα εσώψυχά τους και να απαντήσουν σε τρεις ερωτήσεις:

α) Γιατί κρίνουν,
β) Να καταθέσουν μια ευχάριστη στιγμή από την ζωή τους σαν κριτές και
γ) Να θυμηθούν μια δυσάρεστη στιγμή.

Σπύρος Μολφέτας

(Κριτής Α.Κ.Ι. Βρετανικών Φυλών και Μορφολογίας Πόιντερ. Τέως μέλος Διοίκησης ΟΚΑΔΕ)

α) Μέσα από την ιδιότητα του κριτή, πιστεύω πως βοηθώ στην ανάπτυξη της κυνοφιλίας και γενικότερα στη βελτίωση των φυλών. Είναι μεγάλη η ευχαρίστηση που βιώνω όταν ένας σκύλος με την αξία του και με τον τρόπο του «απαιτεί» την ανώτατη διάκριση. Νιώθω πως δεν δίνω εγώ το CACT (Πιστοποιητικό Ικανότητας Πρωταθλητού) αλλά πως το αποσπά ο άξιος σκύλος με το… έτσι θέλω!

β) Κάθε μέρα που μπαίνω στον στίβο ή τα τερέν για να κρίνω, είναι μια όμορφη μέρα. Όμως, ξέρω πολύ καλά πως στο τέλος κάθε αγώνα και έκθεσης πάντα υπάρχουν δυσαρεστημένοι εκθέτες και κυναγωγοί. Όλοι θα ήθελαν κάτι καλύτερο. Δυστυχώς όμως δεν γίνεται να είναι όλοι ικανοποιημένοι… Και ο κριτής αν θέλει να είναι σωστός με τη συνείδησή του, πρέπει να ξέρει πως ο ρόλος του και το καθήκον του είναι να υπηρετεί το μέλλον των φυλών και όχι να είναι αρεστός….

γ) Η πιο δυσάρεστη στιγμή μου σαν κριτής, σαν κυνόφιλος και σαν Έλληνας, ήταν τότε που σε κάποιον αγώνα στην Επανομή, πέθαναν δύο σπουδαία σκυλιά του Baldoni από φόλες. Ήταν ο Fiero και ο Nobel (πατέρας του Faunello).

Μιχάλης Λάμπρου

(Κριτής Α.Κ.Ι. Βρετανικών & Ηπειρωτικών Φυλών, τέως μέλος Διοίκησης ΟΚΑΔΕ)

α) Με συναρπάζουν τα Πόιντερ και τα Σέττερ και σαν κριτής μπορώ να ζω μαζί τους την υπερπροσπάθειά τους στους αγώνες. Γι αυτό έγινα κριτής και γι αυτό δεν χάνω ευκαιρία, όταν μπορώ, να βρίσκομαι μέσα στα τερέν. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση (και η ευθύνη) όταν στο τέλος της ημέρας μπορείς να επιβραβεύσεις τον σπουδαίο σκύλο που είχες την τιμή να σου παρουσιάσει ο κυναγωγός του, ο οποίος ίσως έχει δουλέψει για χρόνια για αυτό το 15λεπτο.

β) Μια ευχάριστη στιγμή που έζησα σαν κριτής ήταν πριν από μερικά χρόνια στο τρόπαιο «Μέγας Αλέξανδρος», όταν ο «Αρίστος» του Χρήστου Ραπακούλια πήρε με τον …τσαμπουκά του και την αξία του το CACT. Ήμουν ακραίος κριτής και έκρινα μαζί με δύο Ιταλούς οι οποίοι ήταν προκλητικοί στις κρίσεις τους ευνοώντας τα ιταλικά σκυλιά. Τα άφηναν να τρέχουν πολύ περισσότερο χρόνο και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα ευνοήσουν παρά τις αντιδράσεις μου. Χάρηκα πάρα πολύ όταν ο «Αρίστος» και ο Ραπακούλιας τους χάλασαν τα σχέδια και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα από αυτά που θα ήθελαν.

γ) Η πιο δύσκολη στιγμή μου στους αγώνες, αν και δεν ήμουν κριτής, ήταν ο θάνατος του μεγάλου «Goufo» που παρουσίαζε ο Skipioni. Βγήκε καλπάζοντας, κατά τη διάρκεια του αγώνα, στον εθνικό δρόμο και παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο. Ξεψύχησε μπροστά μου και όπως είναι φυσικό με σημάδεψε για πάντα αυτή η άσχημη στιγμή…

Θεόδωρος Βασιλακίδης

(Κριτής Α.Κ.Ι. Βρετανικών Φυλών. Τέως μέλος Διοίκησης ΟΚΑΔΕ)

α) Η αγάπη και η ενασχόληση με τους σκύλους είναι για μένα τρόπος ζωής. Μου αρέσει να ασχολούμαι συνέχεια μαζί τους και αφιερώνω πολύ χρόνο για αυτούς. Δεν υπάρχει πιο συναρπαστικό συναίσθημα από αυτό που νιώθει ο κριτής, όταν του παρουσιάζονται σκυλιά-θρύλοι της φυλής τους και όταν έχει την ευκαιρία να επιβεβαιώσει την αξία τους όχι μόνο στον αγώνα, αλλά και όταν χρειάζεται να απαντήσει σε ερωτήσεις των κυνόφιλων κυνηγών.

β) Καλή μου ανάμνηση είναι η ικανοποίηση που ένιωσα όταν σαν εκλέκτορας της εθνικής ομάδας, μαζί με τους Φαϊτά και Αυλωνίτη, επιλέξαμε τον Niko von der Postschwaige που στη συνέχεια κέρδισε το Πανευρωπαϊκό των Πόιντερ και Σέττερ όπως και το παγκόσμιο των Πόιντερ. Ήταν κάτι που έχουν καταφέρει μόνο 2-3 σκύλοι τα τελευταία 50 χρόνια.

γ) Άτυχη στιγμή μου ήταν όταν κάποτε κάποιος σκύλος φερμάρισε 200 μέτρα μακριά και στη συνέχεια, όταν έφτασε ο κυναγωγός του ποντάρισε για 20-30 μέτρα, χωρίς να σηκωθούν πουλιά. Ο κυναγωγός έδεσε τον σκύλο και περπάτησε για πέντε μέτρα οπότε σηκώθηκαν τα πουλιά. Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά δυστυχώς ο κανονισμός δεν μου επέτρεπε να κάνω τίποτα. Ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις που οι κανονισμοί αδικούν και ακυρώνουν σκύλους, κυναγωγούς και ίσως δουλειά και ελπίδες χρόνων…