προσωπα

Published on 19 Οκτωβρίου, 2016 | by Kynoclub

0

Η γυναίκα που ανέτρεψε τα ταμπού «του κυνηγού»

Το κυνήγι δεν έχει φύλο, είναι υπόθεση του ανθρώπινου είδους. Πέρα από τα πρότυπα και τα στερεότυπα που η ίδια η κοινωνία έχει επιβάλει, μπορεί και η γυναίκα να είναι αποτελεσματική και να επιδοθεί με επιτυχία σε αυτό το ανδροκρατούμενο σπορ. Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν είναι πολλές οι γυναίκες που ασχολούνται με το κυνήγι θηραμάτων. Γι’ εκείνες, όμως, που πάνε κόντρα στους καιρούς, το κυνήγι είναι τρόπος ζωής, κυλά στο αίμα τους. Είναι ένας τρόπος να αδειάσουν το μυαλό και να πάρουν θέση εκεί οι ομορφιές και τα αρώματα της φύσης. Άλλωστε, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης όλα φαίνονται μικρά. Ακόμα και αν αυτά είναι τα καθημερινά προβλήματα που όλους ταλανίζουν στον έναν ή τον άλλο βαθμό.

Μία απ’ αυτές τις γυναίκες κυνηγούς βρήκε και συνομίλησε η «ΥΧ». Η Βαρβάρα Καλμπένη προέρχεται από κυνηγετική οικογένεια και το κυνήγι βρίσκεται στο… γενετικό της υλικό, που βγαίνει αβίαστα από μέσα της, όπως χαρακτηριστικά μας λέει. Οι μνήμες έρχονται μόλις από τα έξι χρόνια της, που πρωτοήρθε σε επαφή με το κυνήγι, όταν την έπαιρνε παρέα μαζί ο πατέρας της. Τα τελευταία πέντε χρόνια, έχει βγάλει και την επίσημη κυνηγετική άδεια και κυνηγά παρέα με τα σκυλιά της.

«Σαν παιδί, ζητούσα και εγώ να πηγαίνω μαζί με τον πατέρα μου στο κυνήγι. Μου άρεσε όλη η διαδικασία, από την προετοιμασία και το ταξίδι, τις εικόνες που έβλεπα, τις μυρωδιές και τα αρώματα, μέχρι το δάσος και τα σκυλιά», μας λέει η Βαρβάρα για όλα αυτά που τη γοήτευαν από παιδί ακόμα.

Όταν τη ρωτήσαμε τι σημαίνει γι’ αυτήν κυνήγι, μας είπε ότι «το κυνήγι για μένα είναι τρόπος ζωής. Υπάρχει πίεση από τη δουλειά, από την καθημερινότητα. Το κυνήγι βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αποτελώντας έναν τρόπο να ξεφύγεις από τα προβλήματα και να νιώσεις ελεύθερος. Είσαι στο περιβάλλον που θέλεις, έτσι όπως θέλεις, μαζί με το σκυλάκι σου. Γεμίζεις τις μπαταρίες σου για να αντεπεξέλθεις στην εβδομάδα που έρχεται, μέχρι το επόμενο σαββατοκύριακο που θα ξαναπάς. Ζεις με την αναμονή, την προσμονή για το πότε θα ξανάρθει η ώρα για να ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές», σημειώνει.

Η ίδια κυνηγά μαζί με σκυλιά φέρμας μπεκάτσες, πέρδικες και ορτύκια. Όμως, η αδυναμία της από αυτά τα θηράματα είναι η μπεκάτσα. Και αυτό γιατί, όπως εξηγεί, «η μπεκάτσα είναι το τελειότερο πλάσμα στη φύση. Η συμπεριφορά της δεν έχει καταγραφεί από κανέναν στο 100% και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται είναι μέσα στο δάσος, σε έλατα, σε συγκλονιστικά τοπία. Το κυνήγι της μπεκάτσας συνδυάζει αυτή την απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου με τον πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτού του θηράματος».

Μια γυναίκα κυνηγός, σύμφωνα με την ίδια, επιλέγει τα πτηνά παρά τα αγριογούρουνα ή τους λαγούς, τα οποία «θεωρούνται πιο σκληροπυρηνικά θηράματα. Για το πτηνό, μπορείς να πας για κυνήγι και μόνη σου, παρέα με τον σκύλο σου».

Μακριά από στερεότυπα και πρότυπα

Στη διαδικασία του κυνηγιού δεν είναι όλα ρόδινα για μια γυναίκα, καθώς αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες και προβλήματα. Και αυτό γιατί το κυνήγι έχει καταχωριστεί ως ένα ανδροκρατούμενο σπορ και συνήθεια. «Αν μια γυναίκα δεν έχει υποστήριξη από την οικογένειά της και δεν πάει με τον πατέρα, τον αδελφό ή τον σύζυγο, είναι λίγο δύσκολο να κινηθεί μέσα σε χώρους με αντρικές παρέες. Αυτό από μόνο του είναι κάπως άβολο, οπότε οι περισσότερες κυνηγούν είτε μόνες, είτε με τα μέλη της οικογένειας».

Τι κρατά, όμως, τη γυναίκα μακριά από το κυνήγι; «Τα πρότυπα και τα στερεότυπα, που κυριαρχούν είναι τελείως διαφορετικά και η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που την κρατά απ’ έξω. Δεν αφήνουν την γυναίκα να πάρει τον δρόμο του κυνηγιού, εκτός και αν έχει δυνατά ερεθίσματα από την οικογένεια. Όταν της δημιουργηθεί η ανάγκη και αν το έχει μέσα της, τότε αυτό θα βγει και θα το ακολουθήσει».

Παρ’ όλα αυτά, παροτρύνει μια γυναίκα να ξεκινήσει να κυνηγά και «να πάει και να το απολαύσει. Να σκέφτεται ότι θα βιώσει πράγματα που ένας μέσος άνθρωπος είναι πολύ πιθανόν να μην καταφέρει να τα ζήσει. Θα δει και θα νιώσει την ομορφιά της φύσης. Θα γίνει ένα μαζί της. Είναι πολύτιμη η αίσθηση και η συγκίνηση να νιώθεις ότι είσαι μέρος της… αγκαλιάς του δάσους».

Τελικά, το κυνήγι είναι μόνο αντρική υπόθεση; «Είναι υπόθεση του ανθρώπινου είδους το κυνήγι. Η επαφή με τα ζώα είναι πιο κοντά στη φύση της γυναίκας. Ο άντρας το βλέπει σαν χόμπι. Σε κάποιους πολιτισμούς και στην αρχαία Ελλάδα, οι άντρες έπρεπε να κυνηγούν για να ανδρωθούν. Έχουν μείνει αυτά τα στερεότυπα και πρότυπα. Το κυνήγι, όμως, ανήκει και στα δύο φύλα. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι θεά και προστάτιδα του κυνηγιού ήταν γυναίκα, η Άρτεμις», τονίζει.

Πηγή: http://www.ypaithros.gr/


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας