Το Σέττερ στα …κόκκινα!
κείμενο: Stefano Brovatrone
φωτο: Ν Φωτακόπουλος
Πολύ όμορφο και πολύ κομψό κατά τη γνώμη των περισσοτέρων, το κόκκινο σέττερ “πλήρωσε” για χρόνια αυτή την “εικόνα” του με τον εξοστρακισμό του στα σαλόνια.
Όμως εδώ και κάμποσο καιρό τα Ιρλανδικά άρχισαν να ξαναβγαίνουν όλο και συχνότερα στα λιβάδια, στα δάση και στο βουνό, ξαναπαίρνοντας τη ζωή τους από την αρχή.
Μιλάμε σήμερα για τα πιο αμφισβητούμενα και “συκοφαντημένα” κυνηγόσκυλα των καιρών μας:
Το Ιρλανδικό Σέττερ, το κόκκινο της Ιρλανδίας.
Ασχολούμαι με τη φυλή για πάνω από 20 χρόνια και η συνεχής μου επαφή με παθιασμένους εκτροφείς σε όλη την Ευρώπη, που επέτρεψε να παρακολουθήσω την πορεία και τις προόδους των Ιρλανδικών κυρίως στο σκέλος που μας ενδιαφέρει περισσότερο.
– Την αξιοπιστία τους δηλαδή, το ένστικτο και τις ικανότητές τους στο κυνήγι.
Το συμπέρασμά μου είναι πως ο κυνόφιλος κυνηγός που ξέρει τι θέλει και αποφεύγει ν’ αγοράζει σκύλο από γραμμές αίματος κατάλληλες μόνο για τις εκθέσεις, μπορεί άφοβα να εμπιστευθεί και να κυνηγήσει μ’ ένα κόκκινο σέττερ.
Είναι σκύλοι που έχουν ένστικτο, έχουν “πάθος” και θέληση, διαθέτουν το προσόν της σταθερής φέρμας.
Βέβαια, η προκατάληψη είναι δύσκολο να εξαφανιστεί, αλλά παράλληλα είναι επίσης αλήθεια ότι οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν σήμερα Ιρλανδέζικα – και είναι ίσως οι μόνοι που έχουν βάση για να κρίνουν – θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς!
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι όλα τα προβλήματα εξαλείφθηκαν, ούτε και προσπαθώ να ωραιοποιήσω την πραγματικότητα.
Σ’ αυτή την ιστορική περίοδο η φυλή, όπως και όλες οι φυλές, έχει μερικά προβλήματα και ατέλειες όπως έχει και πλεονεκτήματα και σημεία που υπερτερεί…
Ας δούμε αρχικά τα προβλήματα, με πρώτο ένα που είναι στ’ αλήθεια… άλυτο:
Το χρώμα
Οποιοσδήποτε κυνήγησε ποτέ μ’ ένα κόκκινο σέττερ, σίγουρα βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με το πρόβλημα της μειωμένης… ορατότητας του σκύλου του.
“Προσοχή, δεν βλέπω το σκύλο, πρέπει να φερμάρει, πρόσεξε μήπως τον δεις εσύ”, είναι φράσεις που ανταλάσσουν συχνά οι κυναγωγοί των ιρλανδέζικων στο κυνήγι της μπεκάτσας ή του φασιανού.
Πιστεύω όμως ότι ακόμα και αυτό το “μειονέκτημα” αντισταθμίζεται από τα άλλα μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά του κόκκινου σέττερ.
Άλλωστε η “αγωνία” και η δυσκολία είναι στοιχεία που δίνουν στο κυνήγι ομορφιά…
Σε “ειδικούς αγώνες” που έγιναν στη Γαλλία, ο Franco Francini, έλυσε το πρόβλημα της ορατότητας της σκύλας του, με μια “ευρεσιτεχνία” της στιγμής:
Έδεσε ένα άσπρο μαντήλι στο λαιμό της κι όλα πήγαν κάτι παραπάνω από καλά.
Από τότε το ίδιο τέχνασμα χρησιμοποιώ κι εγώ στο κυνήγι, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Ετοιμάζω ορισμένα αυτοσχέδια περιλαίμια από λευκό ύφασμα πάχους τριών περίπου δαχτύλων, που πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμα και για σκύλους άλλων φυλών με “μιμητικό” τρίχωμα στο δάσος.
Δοκιμάστε το για νατο πιστέψετε!
Όρθια ή “καθιστή” φέρμα
Ένα άλλο ζήτημα που συζητιέται με τα Ιρλανδικά, αφορά τον τρόπο της φέρμας τους.
– Καθιστή άραγε ή σε όρθια θέση;
Κατά μία έννοια είμαι ικανοποιημένος με τέτοιου είδους αναφορές, γιατί σημαίνει ότι τουλάχιστον δεν αμφισβητείται πια η ικανότητα της φέρμας αυτών των σκύλων!
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι επιτυχίες που ολοένα και συχνότερα έχουν να παρουσιάσουν τα κόκκινα σέττερ στους Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων, βοήθησαν πολύ στην άνοδο της δημοτικότητας της φυλής και στην αξιοποίησή της από τους κυνηγούς στην πρακτική χρήση.
Έτσι κι αλλιώς όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ένα ζήτημα που είναι σήμερα στην επικαιρότητα, ασχέτως κι αν προέκυψε όχι στο βουνό ή στο δάσος αλλά στο περιβάλλον των επίσημων αγώνων όπου οι “trialers” καλούνται να επιδείξουν το καλύτερο.
Στην Ιταλίαπ.χ. θέλουν τη φέρμα όρθια, στη Γαλλκία το ίδιο, στη Γερμανία δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες και στην Ιρλανδία – τη χώρα της προέλευσης – δεν είναι ένα ζήτημα που ενδιαφέρει και πολύ.
Εδώ και πολλά χρόνια πιστεύω ότι ένα Ιρλανδέζικο για να δικαιολογεί τ’ όνομά του, πρέπει να έχει θώρακα κατεβασμένο, γραμμές κρανίου – προσώπου παράλληλες, και να φερμάρει όπως θέλει αρκεί να είναι σταθερό και ισορροπημένο.
Για μένα το κόκκινο σέττερ μπορεί να φερμάρει και σε καθιστή θέση, αρκεί να έχει εκφραστικότητα και ένταση.
Ασχέτως εάν προτιμώ τη φέρμα του σε όρθια θέση, δεν βλέπω το λόγο να επιβληθεί ποινή σ’ έναν σκύλο που φερμάρει σε καθιστή θέση.
Αν θα έπρεπε να δικαιολογήσω αυτήν μου την προτίμηση, θα είχα να επικαλεστώ δύο λόγους:
- Πρώτον, το προτιμώ να φερμάρει όρθιο, γιατί έτσι ακριβώς… τρέχει κατά την έρευνα.
- Δεύτερον, αν και είχα σκυλιά που φέρμαραν σε καθιστή θέση, δεν είδα ποτέ κανένα να φερμάρει μ’ έναν τέτοιο τρόπο.
Ακόμη κι όταν φέρμαραν δηλαδή καθιστά, όταν παρακολουθούσαν το έκαναν σε όρθια θέση.
Ο κυναγωγός Cotti που κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε το 1998 στην Ιταλία, έλεγε ότι κανένα από τα Ιρλανδικά Σέττερ που είχε αναλάβει δεν φέρμαρε τις μπεκάτσες σε καθιστή θέση.
Άρχισαν να το κάνουν μόνο στις… πεδιάδες της Γαλλίας (!) και κατά τη γνώμη του το έκαναν γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μην ξεπετάξουν άκαιρα τις πεδινές πέρδικες.
Εκφράζω κάποια αμφιβολία για την “εξήγηση” του Cotti, επειδή αν ήταν έτσι θα έπρεπε να κάνουν κάτι ανάλογο και τα Πόιντερ όταν ο βιότοπος είναι γυμνός και το θήραμα νευρικό και ανήσυχο.
Ξέρουμε όμως ότι αυτό δεν συμβαίνει…
Κατά τη δική μου άποψη το πρόβλημα δεν είναι στις γαλλικές πέρδικες, αλλά στον σκύλο μας που μπορεί να φερμάρει και έτσι!
Εάν ο σκύλος είναι σίγουρος για την παρουσία του θηράματος, φερμάρει με όλα τα άκρα λίγο λυγισμένα και το λαιμό προτεταμένο.
Εάν όμως το Ιρλανδικό Σέττερ αντιληφθεί ξαφνικά την αναθυμίαση, μπορεί να φερμάρει και καθιστό με την ουρά ανάμεσα στα σκέλη.
Tα πλεονεκτήματα
– Πέρα όμως από το στυλ και τις προσταγές του “στάνταρντ”, στο κυνήγι υπάρχει άραγε κάτι άλλο που έχει βασική σημασία;
– Μια φυλή όπως το Ιρλανδικό Σέττερ, έχει πλεονεκτήματα να προβάλλει έναντι των άλλων φυλών;
Κατά τη γνώμη μου πολλά, αλλά επειδή λόγω του πάθους μου για τη συγκεκριμένη φυλή μπορεί η κρίση μου να μην είναι αντικειμενική, θα περιοριστεί μόνο σε ένα:
Σ’ αυτά τα σκυλιά, τουλάχιστον στις γραμμές των σκυλιών εργασίας που ενδιαφέρουν εμάς τους κυνηγούς, δεν υπάρχει το πρόβλημα της δυσπλασίας του ισχίου.
Εάν κάτι υπήρχε θα έπρεπε να το είχα μάθει από τους φίλους μου εκτροφείς, ή να το είχα αντιληφθεί από την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τη φυλή.
Και αυτό δεν είναι φυσικά λίγο, όταν ξέρουμε ότι μεγάλο ποσοστό σκύλων από άλλες φυλές υποφέρουν απ’ αυτή την πάθηση.
Αυτά τα ευλογημένα Ιρλανδέζικα, έχουν σήμερα μπροστά τους μια ελπιδοφόρα περίοδο. Το μοναδικό μειονέκτημα είναι ότι το κυνήγι – και επομένως η δυνατότητα επιλογής μέσω αυτού – δεν είναι όπως ήταν κάποτε.
Τρέχουν, αντέχουν, φερμάρουν – όρθιοι ή καθιστοί – και δεν είναι σακατεμένοι…
Πράσινο φανάρι για τα κόκκινα σέττερ.
–
Related Posts
Θέλω να μάθω για το …κυνηγετικό Ιρλανδικό Σέττερ! →
Ιρλανδικό Σέττερ: Κόκκινο σαν… Ferrari! →
Η λατρεία για τα …κόκκινα! →
