Κυνηγώντας με Σπρίνγκερ Σπάνιελ χωρίς …άγχος!
κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος
Σας έχει τύχει να «βράζετε στο ζουμί σας» επειδή… έβραζε και ο τόπος γύρω σας από τσίχλες, ενώ εσείς με την παρέα σας κυνηγούσατε μπεκάτσες; Σας έχει τύχει να είστε στον δρόμο και να μην ξέρετε ποια κατεύθυνση (και θήραμα) να διαλέξετε; Είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι κυνηγοί έχουν βιώσει μια τέτοια εμπειρία, όπως και ο γράφων που πρώτα και πάνω απ’ όλα βάζει το «γενικό κυνήγι» (αν υπάρχει τέτοιος όρος) κι έπειτα το κυνήγι με «πρόθεμα» (π.χ. μπεκατσοκυνήγι, περδικοκυνήγι, βαλτοκυνήγι κ.λπ).
Το έχω ξαναγράψει παλιότερα… Μου αρέσουν όλα τα κυνήγια και τα θηράματα που φέρνει ο κάθε καινούργιος μήνας… Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μπορώ να κυνηγήσω και χωρίς σκύλο. Μου είναι απαραίτητη πρώτα απ’ όλα η συντροφιά του και κατά δεύτερο λόγο η χρησιμότητα του. Από αυτή την άποψη κάνω και τις υπερβάσεις μου.
Οταν κυνηγάω, για παράδειγμα μπεκάτσες, δεν λέω όχι και στις τουφεκιές στα τσιχλοκότσυφα! Βασικό… κυναγωγικό λάθος δηλαδή. Ο,τι όμως και να μου πείτε, εγώ είμαι επιρρεπής στο τουφεκίδι και γι’ αυτό το λάθος είναι… επαναλαμβανόμενο!
Μια συνηθισμένη μου εξόρμηση περιλαμβάνει κυνήγι μπεκάτσας στην ορεινή Φωκίδα ή Φθιώτιδα, τσίχλες στους Κομποτάδες, στη Στυλίδα ή στο Μώλο και πολύ συχνά υδρόβια στην Ανθήλη και στον γύρω υδροβιότοπο.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως με τα σέττερ δεν είναι δυνατόν κάποιος να έχει επιδόσεις σε αυτό το μεικτό κυνήγι, αφού τα σκυλιά κατά το μεγαλύτερο διάστημα της εξόρμησης θα παραμείνουν κλειδωμένα στην μπαγκαζιέρα, για να μην… χαλάσουν…
Λατρεύω λοιπόν το κυνήγι χωρίς άγχος και χωρίς ενοχές… Γι’ αυτό λατρεύω και το κυνήγι με τα Σπρίνγκερ μου, με τα οποία μπορώ να κυνηγώ κάθε θήραμα χωρίς κυνολοφιλικους ενδοιασμούς και κυρίως τσίχλες και μπεκάτσες.
Και τις τσίχλες μου, λοιπόν, – είτε στο καρτέρι είτε στο ψάξιμο- και τις μπεκατσούλες μου και κανα λαγό όταν ξεπεταχτεί μπροστά από τις μουσουδίτσες των Σπρίνγκερ μου.
Πώς είναι όμως το κυνήγι με τα Σπρίνγκερ;
Πρώτα απ’ όλα δεν έχεις άγχος μην χαλάσει η φέρμα τους! Και αυτό απλούστατα γιατί δεν έχουν αυτό το προσόν, που ενίοτε όμως γίνεται… «μειονέκτημα».
Οσοι έχουν κυνηγήσει στην Κωπαΐδα ορτύκια που κάνουν οχτάρια πενήντα ή εκατό μέτρα μακριά από τον σκύλο που φερμάρει την αρχική τους θέση (λευκή φέρμα), θα κατανοήσουν γιατί αποκαλώ «μειονέκτημα» την φέρμα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και δεν είναι μόνο τα ορτύκια της Κωπαΐδας που θέλουν το Σπρίνγκερ τους για να αποφασίσουν να ξεπεταχτούν. Είναι και άλλα θηράματα που κυνηγάμε. Για να μην είμαστε υπερβολικοί, να σημειώσουμε πως το αγριογούρουνο… δεν συγκαταλέγεται στην «γκάμα» του Σπρίνγκερ. Ας δούμε, όμως, γιατί είναι χρήσιμο ένα Σπρίνγκερ…
Δουλεύει σαν σκούπα σε ακτίνα 20-30 μέτρων, για να βρει και να ξεπετάξει οποιοδήποτε θήραμα εντοπισθεί από τη δυνατή του όσφρηση. Στο κυνήγι με τα Σπρίνγκερ (και τα σπάνιελ γενικότερα), αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο το θέαμα όσο το αποτέλεσμα.
Θα ψάξει στον αέρα την αναθυμίαση, θα ιχνηλατήσει για πολλά μέτρα τον ντορό, θα εντοπίσει την κρυψώνα και θα ξεπετάξει εντός βολής όλα τα θηράματα που θα βρεθούν στο διάβα του. Τέλος θα απορτάρει υποδειγματικά και χωρίς παρακάλια ακόμα και από το πιο σφιχτό πουρνάρι ή την παγωμένη «γκιόλα»!
Αν χρειαστεί, το (εκπαιδευμένο) Σπρίνγκερ θα κάτσει ασάλευτο στο καρτέρι περιμένοντας εντολή για απόρτ μετά την επιτυχημένη βολή στη τσίχλα, τη φάσσα ή το παπί.
Σε ποιους δεν ταιριάζει…
Δεν ταιριάζει σε όσους αντιμετωπίζουν τον σκύλο τους σαν «εργαλείο». Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα σύντροφος στο σπίτι και στο κυνήγι. Δεν αντέχει την απομόνωση, το δέσιμο, την σωματική τιμωρία και την κακομεταχείριση.
Η ακατάλληλη διατροφή και η παραμέληση του τριχώματος και των αφτιών οδηγούν με μαθηματικό τρόπο σε προβλήματα. Εχει την τάση να φορτώνεται εύκολα κιλά, γι’ αυτό χρειάζεται σωστή δίαιτα και καθημερινή άσκηση για να μην γίνει υπέρβαρο. Μην πάρετε λοιπόν ένα Σπρίνγκερ, αν δεν είστε βέβαιος πως οι δυο σας ταιριάζετε ως χαρακτήρες και ως… κυνηγοί.
