Η ευχάριστη μοναξιά του κυνηγού με σκύλο φέρμας

κειμενο: J.M. Pilard

φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ο κυνηγός με σκυλί φέρμας είναι ένας μοναχικός τύπος… Του αρέσει να κυνηγά μόνος, στη μέση του κάμπου ή στο βάθος του δάσους με το σκυλί του και ίσως, ίσως, μ΄ένα φίλο.

Όπως η μεγάλη ευτυχία, είναι κάτι εσωτερικό, δεν περιγράφεται και δεν μοιράζεται παρά με δυσκολία από φόβο μήπως δεν γίνει κατανοητή ή ίσως και από εγωϊσμό. Ο σκύλος του συχνά είναι η καθημερινή του συντροφιά. Τον έπλασε με τα χέρια του και τον βρίσκει τέλειο. Τον αγαπάει όπως είναι και προτιμάει να τον κάνει συνενοχό του αθόρυβα και μέσα στη σκιά.

Ο κυνηγός με σκυλί φέρμας είναι ένας μοναχικός τύπος. Δεν του αρέσει ο θόρυβος. Η ησυχία της εξοχής τον ξεκουράζει, η ομορφιά της τον χαροποιεί. Σπανίως περνάει από πίνακες που περιγράφουν εξοχικό τοπίο χωρίς να τους θαυμάσει.

Αυτός ο άνθρωπος, ακόμα και την άνοιξη γυρίζει να θαυμάσει το πράσινο που γεννιέται απ΄τα πρώτα βλαστάρια ανακατεμένα με σιτάρι που φυτρώνει, στολισμένα με λαμπερό κίτρινο από αγριολούλουδα και με άσπρες κηλίδες γης οργωμένες απ΄το Μάη που έρχεται. Αλλά, ερωτευμένος με την ύπαιθρο και το σκύλο του, η ευτυχία του του φθάνει. Την κρατάει για κείνον και δεν θέλει να τη μοιραστεί, φοβούμενος μήπως δεν γίνει κατανοητός, ακόμη κι απ΄τον ίδιο του τον εαυτό.

Ατομιστής και μοναχικός δεν κάνει καθόλου θόρυβο. Αλλά παραμένει άγνωστος και συχνά ακατανόητος.

Ο εξαίρετος κυνηγός, που χάρη στο σκυλί του μπορεί να έχει το θήραμα στη διάθεσή του, δεν μιλάει καθόλου για το πάθος του. Είναι από ντροπαλότητα ή από ακούσιες τύψεις; Είναι από ταπεινότητα και για ν΄αφήσει στο σκυλί του τη δόξα της εργασίας του; Αναμφίβολα λίγο απ΄όλα. Μερικές φορές, αλλά μόνο την αρχή και μόνο σποραδικά, αφήνει να φανούν κάποια ίχνη του συμπλέγματός του.

Η ευχαρίστησή μας δεν είναι καθόλου ο θάνατος που φέρνει η τουφεκιά, αλλά η διαδικασία που προηγήθηκε. Ο σκύλος είναι η ευτυχία μας, η ησυχία, η ατμόσφαιρά μας, η μοναξιά, ο σύντροφός μας.