Published on 22 Δεκεμβρίου, 2016 | by Kynoclub

Τα τρομερά και μεγάλα χαυλιά του αγριόχοιρου

Κείμενο : Αγγελος Ποιμενίδης

Να πω λίγα ακόμα για τους χαυλιόδοντες των γουρουνιών δεν θα πειράξει. Γνωστά και άγνωστα πράγματα είναι αυτά μα ότι γράφουν οι άνθρωποι δεν είναι πάντα και αποκαλύψεις. Πολλές φορές θα τυπωθούν τα Αριστοτελικά και Πλατωνικά βιβλία και κανένας δεν θα πει «φτάνει, γέμισαν οι βιβλιοθήκες μας, κοιτάξτε να βρείτε άλλα». Εγώ αυτά που γράφω τώρα δεν θα τα ξαναγράψω και πρέπει να τα πω:

Τα χαυλιά τα μεγάλα και τρομερά τα έχουν τα αρσενικά αγριογούρουνα. Τα θηλυκά τα έχουν μικρά και υποτυπώδη. Δεν αποκλείεται όμως και η γριά σκρόφα να τα μεγαλώσει σαν ένα νεαρό καπρί.

Τα έχουν για τους αγώνες τους και όχι για να μασούν ούτε και για να κόβουν ρίζες, όπως μερικοί νομίζουν. Το γουρούνι σκαλίζει με το ρύγχος -ζουρνά, όπως τον λένε εδώ- και με τα μπροστινά δόντια της κάτω μασέλας που προεξέχουν και προβάλλουν κατευθείαν σαν φτυάρι και δεν είναι κατακόρυφα σαν τα δικά μας.

Το κάτω σιαγόνι έχει τα μακρύτερα και κοφτερά χαυλιά και αυτά είναι τα όπλα του, ένα δεξιά και ένα αριστερά. Η ρίζα τους εκτείνεται σε όλο το μήκος της μασέλας και είναι αδύνατο να τα ξηλώσεις με τανάλιες. Πρέπει να βράσεις το κεφάλι του γουρουνιού καλά και να τα σπρώξεις και να βγουν ανάποδα, με οπισθοχώρηση να πούμε ή όπως το χέρι μας από το μανίκι.

Τα χαυλιά της απάνω σιαγόνας είναι κοντά, χοντρά, με ρίζα και φατνία σαν και μας, ενώ τα χυαλιά της κάτω σιαγόνας φατνίο έχουν όλο το μήκος -τόξο- του κόκαλλου και του σαγονιού. Χρειάζονται για να ακονίζονται τα δόντια του γουρουνιού, αφού τρίβεται το ένα με το άλλο – το απάνω με το κάτω – κάθε στιγμή όταν μασάει το γουρούνι, όπως το ψαλίδι, αγκαλιαστά. Τα δυο μαζί αποτελούν σφήνα μυτερή. Το ένα χωριστά, μαχαίρι. Επειδή μεγαλώνουν τοξωτά και τείνουν να κλείσουν κύκλο, είναι ενδεχόμενο, αν το γουρούνι είναι άρρωστο και δεν τα δουλεύει για να τα τρίβει, να αναπτυχθεί το χαυλί της κάτω σιαγόνας να αγκαλιάσει το επάνω και να κλειδώσει το στόμα του γουρουνιού και να ψοφήσει το ζώο.

Αυτό συμβαίνει στα άρρωστα και γέρικα καπριά ή στα ψειριασμένα και νηστικά, σπάνια όμως και λιγότερες φορές από όσες τα λένε μερικοί παραμυθάδες και τα πρόχειρά εγχειρίδια της ζωολογίας.

Οι άνθρωποι έχουν υπετροφικό συναισθηματικό κόσμο και αυτοκτονούν, τα ζώα όμως δεν αυτοκτονούν. Αν παραμεγαλώσουν τα χαυλιά- τα κάνω ειδικότερα- τα γουρούνια τα σπάζουν στα δέντρα ή στα βράχια δίχως να πονάνε. Και σπάνε εύκολα σαν το σκληρό μάρμαρο περίπου.

Αν βρέθηκαν ψόφια αγριογούρουνα στους κάμπους της Ανατολικής Θράκης που σπανίζουν τα δέντρα, υπήρχαν πέτρες. Τα γουρούνια αυτά ψοφούσαν από γεροντικό μαρασμό είτε από την πολύ γουρουνόψειρα και κατά το διάστημα που σταματούσαν τη βοσκή και αποτραβιούνταν για το μοιραίο, μεγάλωναν λιγάκι τα χαυλιά και φαίνονταν πως δεν άνοιγε η μασέλα και έβγαινε ο μύθος περί ψόφου του γουρουνιού από αίτια κλειδώματος της μασέλας.

Να ξέρουν όμως μερικοί που είδαν τα χαυλιά του αγριογούρουνου σα μισοφέγγαρα, κρεμασμένα σαν τρόπαια στα σπίτια των γουρουνάδων ή σαν χαϊμαλιά στους λαιμούς των ατιών που φοβούνται το βάσκαμα, ότι δεν είναι τόσο τρομερά στο στόμα των γουρουνιών, γιατί έτσι όπως τα βλέπουμε σαν κρεμασμένα τρόπαια, είναι δόντια βγαλμένα από τη ρίζα τους, ενώ στην πραγματικότητα τα δύο τρίτα είναι κρυμμένα στα φατνία τους και τα μισά έξω από τα ούλα. Αν μάλιστα τα δεις στο ζωντανό γουρούνι δεν είναι φοβερά γιατί σκεπάζονται από τα χείλια τους και τις τρίχες τους. Φοβερά είναι τα πραγματικά που ξεσκεπάζονται και του ανθρώπου “τα οστά τα γεγυμνωμένα” και οι αφανέρωτες πράξεις.

Φοβερά είναι και όταν μπηχτούν στις γάμπες σου και κόψουν τα καλάμια τους σαν πράσο. Τόσο δυνατά και κοφτερά είναι και κανένα θηρίο στην πατρίδα μας δεν τα έχει.

Ο λύκος δαγκάνει, ο λαγός γρατσουνάει, η πέρδικα τσιμπάει, η μπεκάτσα απειλεί μα το αγριογούρουνο πελεκάει σαν τύχει «ώρα κακιά» και σου κόβει την γάμπα πέρα για πέρα σαν τον ανατόμο. Χαυλιά κρεμασμένα σαν τρόπαια στον τοίχο με την πάροδο του καιρού, ραγίζουν.