Τα στέκια, οι ταβέρνες και τα καφενεία των κυνηγών!

Κείμενο- φωτο: Νίκος Φωτακόπουλος

Κυνηγετικές ιστορίες, διηγήσεις, κατορθώματα, ψέματα, σκυλοσυζητήσεις, κυνηγετικές πληροφορίες στα καφενεία και λαγός στιφάδο, ορτύκια ψητά, αγριογούρουνο σαλμί, πέρδικες κοκκινιστές στις ταβέρνες, είναι οι «κράχτες» για την προσέλκυση των πελατών (κυρίως) κυνηγών… Και όταν λέμε των κυνηγών, δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται πάντα αυτή η ιδιότητα ούτε με τους ιδιοκτήτες, ούτε με τους άλλους πελάτες αυτών των μαγαζιών κοινωνικής συνάθροισης…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή….

Αν βρεθείτε ποτέ σε κάποια ετερόκλητη παρέα αρκετών ατόμων και ρωτήσετε αν έχουν κάποιον κυνηγό στην οικογένειά τους, στη γειτονιά τους ή στην δουλειά τους, είναι βέβαιο πώς οι εννιά στους δέκα θα έχουν να σας αναφέρουν τουλάχιστον μια- δυό περιπτώσεις συγγενικών ή φιλικών τους προσώπων, που είναι «βαρεμένοι κυνηγοί». Θα σας μιλήσουν μάλιστα με χαρακτηρισμούς στον υπερθετικό βαθμό για την τρέλα που κουβαλάει ο σύζυγος, ο αδελφός, ο ξάδερφος, ο συμπέθερος, ο συνάδελφος, ή ο γείτονας…. Και αυτό δεν θα είναι καθόλου συμπτωματικό, αν λάβουμε υπόψη μας πώς οι κυνηγετικές άδειες που εκδίδονται στην εποχή μας, είναι περίπου 175.000 ενώ πριν από 20 χρόνια είχαν φτάσει τις 350.000! Αν αναγάγουμε λοιπόν αυτούς τους αριθμούς σε οικογένειες, εύκολα γίνεται αντιληπτό πώς σχεδόν δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει στις τάξεις της έστω και έναν κυνηγό.

Οι κυνηγοί βέβαια είναι μια κατηγορία ατόμων με …ιδιαιτερότητες και πάθη. Και αυτό είναι λογικό, γιατί το κυνήγι, έτσι και αλλιώς είναι ένα πάθος. Ένα πάθος που μας κάνει πολλές φορές να μοιάζουμε «ολίγον περιθωριακοί», μιας και για μας τα πάντα είναι κυνήγι… Οι παρέες μας, οι συζητήσεις μας, οι έννοιες μας, οι σκοτούρες μας, τα αναγνώσματά μας, τα (κυνηγετικά) περιοδικά μας, τα αυτοκίνητά μας, τα ταξίδια μας, οι διακοπές μας, το ντύσιμό μας, οι κουμπαριές μας… Ολα κυνήγι είναι ή γύρω από το κυνήγι κινούνται…. Όλα αυτά λοιπόν έχουν ανάγκη από ….καφενεία και ταβέρνες για να εκφραστούν, μιας και σε αυτούς ακριβώς τους χώρους ο Έλλην κυνηγός μπορεί να συναντήσει τους ομοιοπαθείς του και να μεγαλουργήσει γαστριμαργικά, διαλεκτικά και φιλοσοφικά!

Όσοι οδοιπορούν ανά την Ελλάδα, θα έχουν παρατηρήσει πόσο συχνά συναντούν επιγραφές του τύπου: «Τάσος ο κυνηγός», «Σωκράτης ο κυνηγός», «Το στέκι των κυνηγών», «Καφενείο των κυνηγών», «Η φωλιά των κυνηγών», «Το χάνι των κυνηγών» και πάει λέγοντας… Αυτές είναι μερικές μόνο από τις επωνυμίες εστιατορίων και καφενείων ανά την Ελλάδα, που προβάλουν ή επικαλούνται την κυνηγετική ιδιότητα του ιδιοκτήτη για να προσελκύσουν πελάτες. Βέβαια, πολλές φορές οι ταβερνιάρηδες δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά και εκτιμούν αφάνταστα τον «ήχο» του κυνηγετικού χρήματος! Γι’ αυτό ελάχιστη σημασία έχει για αυτούς αν τα «κυνήγια» που σερβίρουν προέρχονται από τα ορτυκοτροφεία των Μεγάρων και όχι από τα ορτυκοτόπια της Μάνης…

Σε παλιότερη έρευνα είχε αναφερθεί πώς ο τζίρος από την κυνηγετική δραστηριότητα ξεπερνάει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως. Σε αυτόν το τζίρο λοιπόν συμπεριλαμβάνεται και το κόστος των μετακινήσεων, διανυκτερεύσεων και …κυνηγετικών ταβερνών, που παίρνουν ένα σημαντικό κομμάτι από την πίτα του ενός (κυνηγετικού) δισεκατομμυρίου ευρώ…

Δεν θυμάμαι πια πόσος καιρός πάει από τότε που άρχισα να σημειώνω (και να φωτογραφίζω) τις ταβέρνες και τα καφενεία των κυνηγών, αλλά έχω καταγράψει δεκάδες τέτοια μαγαζιά σε χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.. Είμαι όμως βέβαιος πώς υπάρχουν χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα, που είναι πρακτικά αδύνατον κάποιος να μπορέσει να τα επισκεφτεί και να τα καταγράψει όλα.

Ενδιαφέρον όμως έχει -και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο- το ότι έχουμε καφενεία των κυνηγών, αλλά δεν έχουμε καφενεία των ποδοσφαιριστών, των υδραυλικών, των δικηγόρων, των ανεμοπτεριστών ή άλλων κατηγοριών πολιτών ή κοινωνικών ομάδων…. Τουλάχιστον εγώ γνώριζα μόνο το καφενείο των μουσικών στη οδό Μενάνδρου στο κέντρο της Αθήνας, και το «καφενείο των φιλάθλων» στην …τηλεόραση αργά τα βράδια…

Προφανώς αυτή η συχνότητα των κυνηγετικών καφενείων έχει να κάνει με την αφθονία της (κυνηγετικής) πελατείας που αρέσκεται στα ίδια και τα ίδια και δύσκολα αλλάζει συνήθειες, στέκια και (κυνηγετικές) παρέες, ενώ οι πολλές κυνηγετικές ταβέρνες στην πεποίθηση που έχουμε όλοι μας πώς το κυνήγι είναι υγιεινή τροφή, και ο ταβερνιάρης για να είναι κυνηγός θα είναι και μερακλής (!) (επομένως και οι μεζέδες του μερακλίδικοι). Εδώ βέβαια δημιουργείται το εύλογο ερώτημα πού βρίσκουν οι ταβερνιάρηδες τα θηράματα, δεδομένου πώς απαγορεύεται η αγοραπωλησία τους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα… Οπως άλλο θέμα είναι και τα θηράματα των εκτροφείων που σερβίρουν ως κυνήγι, που όμως δεν είναι ακριβώς κυνήγι…

Δεν είναι σκοπός του γράφοντος και του παρόντος κειμένου, η λαογραφική και η κοινωνιολογική ανάλυση του φαινομένου των χιλιάδων κυνηγετικών καφενείων και ταβερνών ανά την Ελλάδα, αλλά απλά η ανάδειξη αυτής της αυταπόδεικτης ταύτισης και αγάπης του λαού μας με το κυνήγι και τους κυνηγούς. Άλλωστε όπως προαναφέρθηκε δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει τουλάχιστον ένα μέλος της κυνηγό.