Τα Ντράχτααρ, τα κατσίκια και οι …ξερόλες!

Κείμενο: Δημήτρης Κρητικός

Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Επειδή πολλά λέγονται τελευταία για την επιθετικότητα των Ντράτχααρ στα κατσίκια, από πολλούς, νομίζω ότι μετά από αρκετούς σκύλους που έχουν περάσει από τα χέρια μου εδώ και 30 χρόνια και κυνηγώντας πάντα σε ένα τόπο με χιλιάδες άγρια κατσίκια δικαιούμαι να έχω άποψη γύρω από το θέμα. Θα ήθελα λοιπόν να την εκθέσω για να μην υπάρχει παραπληροφόρηση ή λάθος εντύπωση.
Το Ντράτχααρ είναι ένας σκύλος με πάθος, δύναμη ,νεύρο, διάθεση για κυνήγι, επιθετικότητα σε σαρκοβόρα θηράματα, με λίγα λόγια ένας σκύλος που γυρίζει το μάτι του στην αίσθηση κάθε θηράματος πτερωτού ή τριχωτού. Παράλληλα όμως είναι και ανθρωποκεντρικός και αρκεί μια ματιά του αφεντικού του να καταλάβει τι θέλει και τι του ζητεί. Αν δεν βγάζει αυτόν το χαρακτήρα δεν έχει καμία σχέση με Ντράτχααρ, είναι ένας σκύλος με συμπεριφορά ευνούχου. Σε καμία περίπτωση δεν νοείτε να είναι επιθετικός σε ανθρώπους, σε τέτοιες περιπτώσεις αποκλείετε από οποιαδήποτε δοκιμασία, εκδήλωση καθώς και αναπαραγωγή.

Η σημασία της εκπαίδευσης

Όταν λοιπόν έχουμε ένα τέτοιο σκύλο, με τον οποίο ξεκινάμε για κυνήγι, πείτε μου πως θα καταλάβει ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ όταν συναντήσουμε τα άγρια κατσίκια ότι αυτό το θήραμα δεν μας ενδιαφέρει και δεν το κυνηγάμε. Άρα λοιπόν δεν γίνετε τίποτα χωρίς εκπαίδευση…

Ποίος σας είπε ότι η τιμωρία την ώρα κου κυνηγά κατσίκια δεν είναι ένα είδος εκπαίδευσης ή η κοινωνικοποίηση, της οποίας είμαι υπερασπιστής.. Συμφωνώ απόλυτα με τη σταθερότητα του χαρακτήρα και την ικανότητα να διαχωρίζει καταστάσεις και ζητούμενα τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την νοημοσύνη του. Βέβαια πάντα με δική μας υπόδειξη και παρέμβαση. Μετά από όλα αυτά θα μας δείξει πόσο ικανός είναι να ξεχωρίσει το κατσίκι, από τα υπόλοιπο θηράματα. Δεν υπάρχει σκύλος που από μόνος του χωρίς καμία υπόδειξη να κάνει το διαχωρισμό και αν υπάρχει δεν τον γνωρίζω. , Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα κάποιοι να μην πέσουν πάνω σε κατσίκια για κάποια χρόνια αλλά όταν βρεθούν έχουν πλέον τόσα κυνήγια στα πόδια του σκύλου τους που πλέον αυτός ξέρει ποια θηράματα μας ενδιαφέρουν. Στα υπόλοιπο δεν δίνουν σημασία.. Πολλοί νομίζουν ότι ο σκύλος κάνει μόνος του τον διαχωρισμό. Αυτά δεν γίνονται. Ο καλύτερος τρόπος είναι η κοινωνικοποίηση του ζώου μας και η καλή εκπαίδευση στην βασική υπακοή. Έτσι θα τον αποτρέψουμε από ανεπιθύμητες επιθέσεις. Αν ο σκύλος μας είναι έξυπνος είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα κατσίκια και δεν θα δώσει πλέον καμία σημασία..

Οι παντογνώστες

Στο θέμα του χαρακτήρα κακώς σας πληροφορούν ότι στην Γερμανία το αποσιωπούν με επιμέλεια για εμπορικούς σκοπούς και νομίζω ότι είμαι μόνος που στο κομμάτι αυτό έχω άποψη όταν έχω παρουσιάσει 6 σκύλους στο Hegewald το οποίο κάποιοι, ( βασιλικότεροι του βασιλέως) απαξιούν, αν και έχει παγκόσμια απήχηση. ΟΜΩΣ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΟΝΟΝ όταν παρουσιάσουν σκύλο οι ίδιοι έστω και μία φορά. Ένα σκύλο ανεξάρτητα επιτυχίας ή όχι. Θα πρέπει να βιώσουν την αγωνία, το άγχος, την αυστηρότητα των κριτών ( την οποία βέβαια αμφισβητούν) την ατυχία, την πιθανή αδικία, τώρα τελευταία τον ρατσισμό (λόγω οικονομικής κρίσης), την σημαντική ταλαιπωρία μέχρι την συμμετοχή και φυσικά το κόστος που κανείς δεν το εκτιμά. Απαξιώνουν όλες τις δοκιμασίες της Γερμανίας εκτός του VGP για το οποίο μάλλον κάτι ξέρουν αυτοί περισσότερα από εμάς και το διοργανώνουν τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Προσωπικά δεν απαξιώνω καθόλου τις περιφερειακές δοκιμασίες αφού και εγώ έχω πάρει μέρος σε πολλές. Το ποιο εύκολο πράγμα είναι να έχουμε άποψη των όσων συμβαίνουν στην Γερμανία από το internet και μάλιστα ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ. Όμως σκύλους, εκτροφείς, γραμμές, δοκιμασίες, Hegewald και ένα σωρό άλλα πολλοί από τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ γνώστες και λάτρεις της φυλής στην Ελλάδα δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μία φορά.
Αυτά τα λίγα και ο νοών νοητό όπως λένε και μερικοί μερικοί.

Δειτε: Nτράτχααρ Κυκλάδων.