Eνα ηπειρωτικό για το κυνήγι του ορτυκιού

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Τα σημερινά Μπρετόν και Κούρτσχααρ δεν έχουν καμία σχέση με δείγματα που είχαμε στην Ελλάδα πριν από 15-20 χρόνια. Οι αγώνες έχουν βελτιώσει τις φυλές και τα επί μέρους εργασιακά χαρακτηριστικά τους και σχεδόν όλα τα σκυλιά που προέρχονται από ΄΄αγωνηστικούς΄΄ είναι γρήγορα και ενίοτε στον υπερθετικό βαθμό. Στην μάζα των σκύλων πολλά Κούρτσχααρ, Μπρετόν η Ντράτχααρ είναι πολύ πιο γρήγορα από πολλά Πόιντερ ή Σέττερ. Οι θεωρητικές διαφορές ως προς την ταχύτητα και την ακτίνα έρευνας έχουν αμβλυνθεί πλέον σημαντικά και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για διαφορές ανάμεσα σε άτομα και όχι ανάμεσα σε φυλές. Βέβαια ο γράφων είναι κάθετα αντίθετος με την εργασιακή …ποιντεροποίηση των Κούρτσχααρ και τη Σεττεροποίηση του Μπρετόν αλλά αυτή είναι μια καθαρά προσωπική προσέγγιση η οποία σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί το αλάθητο.

– Όσο όμως και αν οι αγώνες ή ο συναγωνισμός έχουν επιβάλει στις ηπειρωτικές φυλές να καλύπτουν πολύ έδαφος σε λίγο χρόνο, αυτές παραμένουν πάντα οι ενδεδειγμένες για το κυνήγι του ορτυκιού και κυρίως του ντοπιάρικου ορτυκιού.. Και δεν είναι μόνο το ότι οι ηπειρωτικές φυλές μπορεί να είναι αποτελεσματικότερες σε αυτό το ιδιαίτερο κυνήγι. Το σημαντικότερο είναι πώς είναι και οι πλέον κατάλληλες για τον κυνηγό που θέλει να κυνηγάει ορτύκι, πέρδικα και μπεκάτσα με έναν μόνο σκύλο. Ένας χρυσός μέσος όρος δηλαδή. Και όταν λέμε μέσος όρος δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση μέτρια απόδοση ή ‘’λίγο από (σε) όλα’’ όπως ίσως σκεφτούν κάποιοι.

Και είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί στην Ελλάδα οι ορτυκοκυνηγοί προτιμούν τις Αγγλικές φυλές έναντι των πιο ευπροσάρμοστων ηπειρωτικών. Των ηπειρωτικών που αντικειμενικά είναι και πιο ….’’φερμαδόρικες’’ στα ντοπιάρικα η περασματιαρικα ορτύκια ακόμα και στα …ήμερα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των αγώνων του Φενεού με ΄΄στημένο΄΄ ορτύκι, πριν λίγες εβδομάδες όπου συμμετείχαν 150 Πόιντερ και Σεττερ έναντι μόλις δέκα Επανιέλ και Κούρτσχααρ.