ορτυκι

Published on 12 Ιουνίου, 2017 | by Kynoclub

0

Ορτύκια: Το πρώτο «σχολείο» του καλού κυνηγόσκυλου

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Τι προσόντα πρέπει να έχει ένας σκύλος για να ανακαλύπτει τα ορτύκια; Αυτό νομίζω πως θα πρέπει να είναι το σωστό ερώτημα ή αν θέλετε η απάντηση στο «φιλοσοφικό» ερώτημα ποια φυλή κάνει για ορτύκια. 

Το ότι όμως κάνουν όλες οι γνωστές φυλές, δεν σημαίνει πως κάνουν και όλα τα άτομα που ανήκουν σε αυτές. Δεν κάνουν, ας πούμε, τα «σούπερ ταχυκίνητα» σκυλιά που τρέχουν για να τρέχουν, όπως και τα σκυλιά που δεν έχουν ξαναδεί ορτύκια, ιδιαίτερα στα τριφυλλοχώραφα. Αξέχαστα θα μου μείνουν τα… ουρλιαχτά που ακούγονταν από τα διπλανά χωράφια, τα πρώτα χρόνια που κυνήγησα στην Κωπαϊδα ορτύκια.Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως όλες οι γνωστές φυλές κάνουν για το ορτυκοκυνήγι, ακόμα και οι αγνώστου προελεύσεως μιγάδες.

Ούρλιαζε ο ιδιοκτήτης του Τζακ, γιατί ο φουκαράς ο σκύλος κάλπαζε στην άλλη άκρη του χωραφιού και αυτός ξεπέταγε τα ορτύκια με τα πόδια. Έλα όμως που ο Τζακ όχι μόνο ορτύκια δεν είχε ξαναδεί, για την ακρίβεια ξαναμυρίσει, αλλά ούτε και σε χώμα είχε πατήσει ποτέ.

Ο Οσκαρ από τον… Σηκουάνα

Μεγάλη ιστορία τα ορτυκόσκυλα και από πού να πιάσει κανείς το θέμα… Έχω έναν φίλο, τον Ηλία Λαμπρόπουλο. Κάποτε κάναμε πολλή παρέα, πηγαίναμε και κάμποσα κυνήγια το χρόνο μαζί. Ο Ηλίας λοιπόν, γυρίζοντας από τη Γαλλία που σπούδαζε, έφερε μαζί του και έναν σκύλο. Τι σκύλο, σκύλαρο για την ακρίβεια. Τον Οσκαρ, ένα αγγλικό σέττερ τεράστιο σε μέγεθος, έτσι τον θυμάμαι τουλάχιστον, γιατί έχουν περάσει κάμποσα χρόνια.

Ίσως τον θυμάμαι έτσι τεράστιο γιατί με τα χρόνια το σέττερ …μίκρυνε για τις ανάγκες των αγώνων και έγινε «κοντορεβυθούλης». Πανέμορφος ο Οσκαρ λοιπόν, είχε την ατυχία, ο Ηλίας, το αφεντικό του, να μην είναι κυνηγός. Και όσο και να παρακάλαγε ο Ηλίας τον Τάσο, τον αδερφό του, που ήταν κυνηγός, να πάρει τον Οσκαρ μαζί του και να τον βγάλει να ξεσκάσει, δεν γινόταν τίποτα. Κάποτε, ο Ηλίας πήγε με τον Τάσο και τον Οσκαρ παρέα στην Κωπαϊδα. Αυτό ήταν.

Το «πρώτο σχολείο» Ο Οσκαρ θυμήθηκε τις φέρμες στον…Σηκουάνα και δεν άφησε ορτύκι για ορτύκι αφερμάριστο. Ο Τάσος ζήταγε από τον αδερφό του να του χαρίσει τον… σκύλαρο που μέχρι πριν λίγες ώρες αποκαλούσε «δαμάλι» και ο Ηλίας αποφάσισε να γίνει κυνηγός για χάρη του Οσκαρ. Καταπληκτικός σε όλα τα κυνήγια ο Οσκαρ στα χρόνια που ακολούθησαν, είτε για ορτύκια, είτε για μπεκάτσες και πέρδικες τον πήγαινε ο Ηλίας. Το πρώτο σχολείο όμως ήταν τα ορτύκια, αν εξαιρέσουμε τις πάπιες του Σηκουάνα. Και όταν ο Οσκαρ έπαιρνε δέκα φέρμες στα ορτύκια, τα άλλα σκυλιά έπαιρναν μία.

Και για μένα, για τα δικά μου σκυλιά, εδώ και τριάντα χρόνια, το πρώτο σχολείο είναι τα ορτύκια. Με αυτά ξεκίναγα τα σκυλιά μου και τολμώ να πω ότι όλα βγήκαν στο κυνήγι, όλα φερμάρισαν, όλα τα πήγαν καλά αργότερα και στα «μοδάτα» θηράματα που λέει και ο Νικήτας.

Βέβαια, σαν σωστά και αξιοπρεπή ορτυκόσκυλα που σέβονταν την αποστολή τους, έβαζαν και τη μούρη τους κάτω, ανοίγοντας δρόμο μέσα στα τριφύλλια, κάτι που θεωρείται μη σωστό για αγγλικούς δείκτες. Ξέχασα να σας πω πως πάντα κυνηγούσα με αγγλικά σέττερ.

Και αυτή η μονομερής μου προσέγγιση, εξαιτίας της προπαγάνδας και «πλύσης εγκεφάλους» από τους Μπασουράκο και Κελαϊδίτη, καλή τους ώρα.

Τα χρόνια πέρασαν, δημιουργήθηκε ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ, η γνώση ήρθε βουνό και πολλά πράγματα άρχισαν να αναθεωρούνται. Ο τύπος που λέγαμε πριν, που ούρλιαζε γιατί ο Τζακ κυνηγούσε στην άλλη άκρη του χωραφιού… 100 μέτρα μακριά, είχε άδικο και ο δύστυχος Τζακ πέρα για πέρα δίκιο.

Ο Τζακ για άλλα πράγματα ήταν προικισμένος και άλλα του ζητούσε το αφεντικό του να κάνει. Το ίδιο κάνουμε και πάρα πολλοί άλλοι, όταν ζητάμε από τον σκύλο να κάνει πράγματα για τα οποία δεν είναι προικισμένος.Γιατί ο Τζακ είχε μια ταχύτητα που έπρεπε να κινηθεί αυτή και μια μύτη που πιάνει την αναθυμίαση στον αέρα. Τώρα, πού να βγει η αναθυμίαση στον αέρα όταν το τριφύλλι είναι πυκνό, έχει 50 πόντους ύψος και το ορτύκι είναι «σμουλωμένο» ή κάνει οκτάρια με διαβολεμένο γρήγορο περπάτημα.

Βέβαια, πολλοί ταχυκίνητοι Τζακ προσαρμόζονται και κάνουν την ανάγκη φιλότιμο, όταν αναγκάζονται να κυνηγάνε 20 μέτρα από τον κυνηγό και να βάζουν τη μούρη τους κάθε τόσο μέσα στα τριφύλλια για να επιβεβαιώσουν μια υποψία. Είναι και πολλοί Τζακ όμως, που τα «στυλώνουν» και δεν εννοούν να αλλάξουν τον τρόπο που εργάζονται και με το δίκιο τους. Αν θέλετε, έχουν δυσκολία να προσαρμοστούν σε αυτό το εξειδικευμένο και θεωρητικά εύκολο κυνήγι.

Για πολλούς το κυνήγι του ορτυκιού θεωρείται εύκολο, θα μου επιτρέψουν όμως να διαφωνήσω και να πω πως επειδή είναι εύκολο για τον κυνηγό, δεν σημαίνει πως είναι και για τον σκύλο. Και για να το πούμε πιο χειροπιαστά, είναι μάλλον δυσκολότερο για τη μύτη του σκύλου να ανακαλύψει και να φερμάρει ένα ορτύκι σε ένα τριφυλλοχώραφο ή σταροχώραφο, από ένα ζευγάρι καμπίσιες πέρδικες.

Είναι λογικό η αναθυμίαση που εκπέμπει ένα ορτύκι να είναι πολύ λιγότερη από μιας μπεκάτσας ή ενός κοπαδιού από ορεινές πέρδικες. Τα προηγούμενα χρόνια ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ διοργάνωνε αγώνες σε άγρια ορτύκια στην Κωπαϊδα. Ο αγώνας αυτός μετά από δυο-τρεις διοργανώσεις καταργήθηκε, μιας και οι συμμετοχές ήταν λίγες και κυρίως από «αγωνιστικά» σκυλιά που διέπρεπαν στις καμπίσιες στους αγώνες του Λαγκαδά, όχι όμως και στην Κωπαϊδα στα ορτύκια.

Ελάχιστα τα σκυλιά που διακρίθηκαν σε αυτόν τον αγώνα και ένα που θυμάμαι ήταν η Αλφίπη του Ζυνογιάννη από τον Αλίαρτο. Οι λόγοι της διάκρισης προφανείς. Η Αλφίπη είχε τα ορτύκια και την Κωπαϊδα στα πόδια της, λογικό ήταν να ειδικευτεί σ’ αυτό το είδος αγώνα και θηράματος. Για τον κυνηγό που δεν πολυνοιάζεται αν ο σκύλος του θα κυνηγήσει σύμφωνα με το στάνταρ εργασίας του, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να βγάζει ορτύκια τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη πέρδικες και τον Νοέμβρη μπεκάτσες.

Τα «μυστικά» 
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μυστικά για να φτιάξουμε ένα καλό ορτυκόσκυλο. Η συνταγή είναι πολλές έξοδοι και συνεχείς συναντήσεις με ορτύκια. Και το ορτύκι προσφέρεται για να φτιαχτεί ένα καλό ορτυκόσκυλο με λίγες εξόδους.

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, τη χρονιά που «έβρεξε» ο τόπος από ορτύκια, νομίζω πως ήταν το 96, είχα πάει για κυνήγι στις περιοχές Πτολεμαϊδα -Φλώρινα. Για δέκα μέρες πριν αρχίσει το κυνήγι, κάναμε εκπαιδευτικά με τα σκυλιά μας, όλη η παρέα. Είχε τόσα πολλά ορτύκια που όλα τα σκυλιά μας «ξεστραβώθηκαν», έμαθαν να ψάχνουν, να φερμάρουν ορτύκια και να κάνουν συναίνεση..

Επτά-οκτώ σκυλιά που είχαμε έγιναν «αστέρια», άλλο λιγότερο άλλο περισσότερο. Και τα ταχυκίνητα και τα αργοκίνητα και τα έμπειρα και τα άπειρα. Να ξεκαθαρίσω πως δεν μας ενδιέφερε αν τα σκυλάκια μας έβαζαν τη μυτούλα τους κάτω ή αν κυνηγούσαν τα ορτύκια να τα αρπάξουν στον αέρα και άλλα τέτοια απαγορευτικά.

Η επιλογή
Τα αφήναμε να ξεσαλώσουν, ξεσαλώναμε και εμείς κυνηγετικώς ως φανατικοί της φέρμας. Γιατί η φέρμα είναι το 50% της απόλαυσης ενός ορτυκοκυνηγιού, αλλά και κάθε κυνηγιού με πουλόσκυλο. Ως συμπέρασμα θα έλεγα πως αν εξαιρέσουμε τα υπερβολικά ταχυκίνητα σκυλιά, όλα τα άλλα μπορούν να κυνηγήσουν τα ορτύκια.

Ακόμη καλύτερα και πιο αποδοτικά είναι αυτά που έχουν εμπειρία με το συγκεκριμένο θήραμα (κάτι σας είπα τώρα), αλλά και αυτά που βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει ανάλογα με τον τόπο που κυνηγάνε. Γιατί άλλος κυνηγότοπος είναι το τριφύλλι, άλλος το θερισμένο σταροχώραφο, άλλος τα ζαχαρότευτλα και άλλος τα βράχια της Μάνης και των Λεγρενών.

 


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας