Το ΄΄σμουλωμένο΄΄ ορτύκι και το κατάλληλο ορτυκόσκυλο.

κείμενο-Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Το τοπιάρικο ορτύκι λοιπόν ‘’σμουλώνει’’ και περιορίζει στο ελάχιστο την εκπεμπόμενη μυρωδιά κάνοντας δύσκολη τη δουλειά του σκύλου.

Μια δουλειά που γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν αυτό το τόσο δά πουλάκι είναι κρυμμένο σε πυκνά τρυφιλοχώραφα που δεν αφήνουν περιθώρια διάχυσης της αναθυμίασης. Για αυτό τον λόγο ο σκύλος πρέπει να είναι ιδιαίτερα μεθοδικός και να προσαρμόζει την έρευνα και την ταχύτητά του ανάλογα με το έδαφος που έχει μπροστά του. Αρκεί να σκεφτούμε πώς τα τοπιάρικα ορτύκια συνηθίζουν να μαζεύονται στις άκρες των χωραφιών, στις αυλακιές, στα χέρσα αγκαθοχώραφα, εκεί που συναντιόνται οι διαφορετικές καλλιέργειες, και να σουλατσάρουν μπαινοβγαίνοντας από το τρυφίλι στο καλαμπόκι, από τον βίκο στις τοματιές, από τα τεύτλα στα θερισμένα σταροχώραφα ή με ότι τελικά τους προσφέρει ο ορτυκότοπός τους…

-Όλα αυτά λοιπόν επιβάλουν ένα ιδιαίτερο τρόπο εργασίας του σκύλου φέρμας για να είναι αποτελεσματικός. Έναν τρόπο που είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του κυνηγίου της πέρδικας ή της μπεκάτσας. Εδώ το ‘’’σπεύδε βραδέως’’ και μεθοδικά, για κυνηγό και σκύλο είναι η σταθερή και διαχρονική συμβουλή αλλά και το μυστικό της επιτυχίας. Στο κυνήγι του τοπιάρικου ορτυκιού η βαριά (κυνολογική) φιλοσοφία περί ‘’στυλ’’ και ‘’μεγάλη έρευνας ‘’ μοιάζουν μάλλον με κυνηγετικό αστείο μια και δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα. Εδώ ο σκύλος επιβάλλεται να κατεβάσει και την μυτούλα στο έδαφος και να σπάσει την φέρμα του αν ο ‘’’αντίπαλος’’ κάνει οχτάρια μέσα στα τριφύλλια για να τον μπερδέψει. Φυσικά πρέπει να ξέρει καλά και το απόρτ μια και το χαμένο ορτύκι μέσα στο τρυφιλοχώραφο είναι μια σημαντική απώλεια και …πίκρα! Με λίγα λόγια θέλουμε έναν σκύλο εργάτη που συν τις άλλοις πρέπει να κάνει και οικονομία δυνάμεων αποφεύγοντας τους άσκοπους καλπασμούς και επιταχύνσεις, αφού η καλοκαιρινή ζέστη κάνει την εμφάνιση της πολύ νωρίς το πρωί περιορίζοντας σημαντικά την διάρκεια της κυνηγετικής εξόρμησης.

Το άξιο ορτυκόσκυλο

Και αν όλα αυτά μοιάζουν λογικά για τους έχοντες την γνώση περί κυνηγίου των τοπιάρικων ορτυκιών η απορία του γράφοντος αλλά και πολλών άλλων παραμένει; Γιατί οι περισσότεροι σημερινοί κυνηγοί κυνηγάνε τα ορτύκια με ταχυκίνητα σκυλιά αγγλικών φυλών καταφέρνοντας στο τέλος της ημέρας να έχουν μόνο ένα φερμαριστό ορτύκι από τα δέκα που έβαλαν στην τσάντα; Γιατί επιλέγουν ένα Πόιντερ ή ένα Αγγλικό Σέττερ αντί ενός Βίζσλα ενός Μπρετόν ή Κούρτσχααρ; Μήπως επειδή έχουν μόνο ένα σκύλο για όλα τα κυνήγια οπότε εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένοι να κάνουν κατά κάποιο τρόπο και ένα συμβιβασμό; Ίσως για αρκετούς να ισχύει αυτό. Εγώ όμως ξέρω πάμπολους που έχουν δύο πέντε ή …δέκα σκύλους και κυνηγάνε περισσότερο ορτύκια παρά πέρδικα και μπεκάτσα. Και παρ΄όλα αυτά επιμένουν να κατέχουν μόνο ταχυκίνητους σκύλους ανοικτής και μεγάλης έρευνας που ουσιαστικά είναι επιζήμιοι στο κυνήγι του ορτυκιού. Και δεν είναι μόνο το ότι είναι επιζήμιοι για την τσάντα αλλά στο τέλος αποκτάνε και ελαττώματα που τελικά υποβαθμίζουν την απόδοσή τους και στα άλλα θηράματα.