ορτυκι

Published on 30 Ιουλίου, 2017 | by Kynoclub

0

Τα ορτύκια …του διαόλου!

Τα ορτύκια …του διαόλου!

Κείμενο-φωτο: Ν.  Φωτακόπουλος 

Έχετε σκεφτεί ότι τα ορτύκια δεν πετούν σχεδόν ποτέ παρά μόνο την εποχή της αποδημίας; Eχετε σκεφτεί πώς το μοναδικό αμυντικό όπλο του ορτυκιού είναι το ποδάρωμα; και όταν λέμε ποδάρωμα εννοούμε διαβολεμένο ..”βάδην” ή και σπριντ για να χρησιμοποιήσουμε, αθλητικούς όρους…

Αυτή λοιπόν η αμυντική τακτική του ορτυκιού είναι που το διαφοροποιεί από τη πέρδικα και την μπεκάτσα που ξεπετάγονται πιο εύκολα, δίνοντας όμως πολλές φορές την ευκαιρία για μια καλή τουφεκιά. Στα ντοπιάρικα ορτύκια όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τρέχουν διαβολεμένα μπροστά από τον σκύλο μέσα στα τριφύλλια, τα στάχυα και κάθε είδους καλλιέργεια, αφήνοντας μας τις περισσότερες φορές με την ανεκπλήρωτη λαχτάρα της τουφεκιάς….

Ακόμα και στρατηγικές … «περικύκλωσης» από παρέες κυνηγών αποδεικνύονται άχρηστες μπροστά στα διαβολεμένα ορτύκια, που περνούν με μεγάλη ευκολία ανάμεσα από κυνηγούς και σκύλους, όπως ακριβώς περνάει η μπάλα μέσα από τα πόδια του τερματοφύλακα. Όλα αυτά, είναι χαρακτηριστικά των τοπιάρικων με ενδεικτικό παράδειγμα τα πουλιά της Κωπαΐδας. Τα περασματιάρικα έχουν άλλη συμπεριφορά, αλλά για αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά… Είναι λοιπόν άτρωτα τα ορτύκια που γεννιούνται στα κυνηγοτόπια μας;

Που πας χωρίς σκύλο;

Άτρωτα όχι! Είναι όμως πολύ δύσκολοι αντίπαλοι. Το βασικό μας μέλημα είναι ο σκύλος μας. Χωρίς αυτόν απλά δεν γίνεται κυνήγι ορτυκιού. Ο σκύλος που δεν κατέχει το συγκεκριμένο … «άθλημα» δεν θα προσφέρει τίποτε ακόμα και αν ο τόπος είναι γεμάτος πουλιά. Για αυτό το λόγο χρειάζονται πολλές προπονήσεις και εκπαιδευτικά πριν πάμε στο πραγματικό κυνήγι. Βέβαια ο …μεσόκοπος σκύλος είναι ότι καλύτερο μια και η συσσωρευμένη πείρα είναι αυτή που δίνει αποτελέσματα.

Στην αρχή ψάξτε τις άκρες! Προσωπικά, όταν ο κυνηγότοπος δεν έχει κόσμο, δεν χασομεράω ψάχνοντας καταμεσής στα τριφύλλια ή τις σταριές. Τρέχω (τρόπος του λέγειν) από  αυλακιά σε αυλακιά και από αγκάθια σε αγκάθια. Ένα έμπειρο μάτι μπορεί να βρίσκει διαρκώς σημεία για ψάξιμο, όπως π.χ. ξεχασμένες  ”τούφες” από αθέριστα, από χέρσα ή αγκάθια που τα ορτύκια τα λατρεύουν όταν ξεμένουν από άλλου είδους κάλυψη. Ακόμα και τα ξυρισμένα τριφυλλοχώραφα είναι χρήσιμα για ένα έμπειρο μάτι. Προσωπικά ψάχνω με επιμέλεια τις καλλιέργειες γύρω από τα φρεσκοθερισμένα τριφύλλια που πλέον δεν προσφέρουν κάλυψη στα πουλιά. Συνήθως αυτά μετακομίζουν στο γειτονικό τριφύλλι ή σε οποιαδήποτε γειτονική καλλιέργεια προσφέρει κάλυψη.

Όλα αυτά μέχρι να θεριστούν τα καλαμπόκια και οι βαμβακιές. Τότε είναι που -προχωρημένο φθινόπωρο πλέον- απολαμβάνω το μέγιστο της ευχαρίστησης του ορτυκοκυνηγιού.  Όμως επειδή ο θερισμός των καλαμποκιών και των βαμβακιών αργεί, καλό θα είναι να δίνουμε βάση στην έρευνα γύρω από αυτές. Οι άκρες των καλαμποκιών το σούρουπο μπορεί να είναι πολύ  αποδοτικές για μερικά κρίσιμα λεπτά, λίγο πριν να σκοτεινιάσει. Μπορεί να βάλουμε περισσότερα πουλιά στην τσάντα από όσα βάλαμε κυνηγώντας πρωί- απόγευμα…

Η Κωπαίδα!

Προσωπικά λατρεύω τα …Κωπαϊδόσκυλα και κάθε σκύλο που είναι αποδοτικός στο ταπεινό ορτυκάκι. Με πιάνει αμνησία, αποκηρύσσω τον ίδιο μου τον εαυτό! Αφήνω στην άκρη όσα ορίζουν οι …γραφές περί στιλ, περί προτύπων της φυλής και όλα τα σχετικά που έχουμε κάνει ευαγγέλιο τα τελευταία χρόνια, και ασπάζομαι την άποψη του φίλου μου του Σπύρου που τον συνάντησα όταν γυρνούσε από την Κωπαΐδα. Η κακομούτσουνη σκύλα του με τον τερατώδη προγναθισμό, μου τράβηξε την προσοχή

-”Δεν με ενδιαφέρει καθόλου πώς θα είναι ο σκύλος που κυνηγάω ορτύκια. Ας είναι και …κροκόδειλος! Μου αρκεί ότι …γεννάει ορτύκια”!

Συμφώνησα μαζί του. Αν και κατά βάση είναι φανατικός της πέρδικας και της μπεκάτσας, κάθε χρόνο μετρά και δεκάδες εξόδους στα ορτύκια. Τα ξέρει καλά και ακόμα καλύτερα ξέρει από «δουλευταράδικα» σκυλιά. Δεν κάνει συμβιβασμούς. Μόνο σε ένα θέμα είναι ασυμβίβαστος. Κυνηγάει μόνο με Αγγλικά Σέττερ, όπως και εγώ, αν και ο γράφων χρησιμοποιεί κατά καιρούς και Σπρίνγκερ Σπάνιελ.

Είναι πραγματικά ανεξήγητο το γεγονός ότι από τα δέκα σκυλιά που βλέπει κανείς στο κυνήγι του τοπιάρικου ορτυκιού, μόλις 1-2 ανήκουν σε ηπειρωτική φυλή. Στο κατεξοχήν κυνήγι που ισχύει το ”σπεύδε βραδέως” οι Έλληνες κυνηγοί επιμένουν να χρησιμοποιούν τα ταχυκίνητα Πόιντερ και Αγγλικά Σέττερ. Ίσως η αιτία αυτής της επιλογής να είναι το γεγονός ότι με τα ίδια σκυλιά κυνηγούν πέρδικες και μπεκάτσες μια και εκεί τα γρήγορα σκυλιά με την ανοικτή έρευνα είναι πιο χρήσιμα. Όμως ξέρω και κυνηγούς που θα κάνουν 20 εξορμήσεις σε ορτύκια και 5-6 σε πέρδικες και μπεκάτσες (μετά το γυρνάνε στις τσίχλες), ωστόσο επιμένουν σε Αγγλικές φυλές. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς πληρώνουν εκπαιδευτές για …να τους «μαζέψουν» τα σκυλιά. Ενώ κάποιοι άλλοι πάνε ακόμα πιο πέρα. Κατηγορούν τους κυνοτρόφους ότι τους πούλησαν άχρηστα ζώα!Τέλος πάντων αυτή η κουβέντα δεν τελειώνει ποτέ, αλλά ομολογώ ότι θα έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση  και περιέργεια ένα Ιταλικό Μπράκ να ψάχνει για ορτύκια στην Κωπαΐδα, στοΑμύνταιο ή την Μαρώνεια..

Πάρτε τα βουνά…

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο πολλά ορτύκια να φωλεοποιούν στα βουνά. Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές, αλλά προς το παρών κυνηγετικά και …επιστημονικά ατεκμηρίωτες. Όμως κυνηγητικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον η μετατόπιση των βουνίσιων ορτυκιών προς τους κάμπους, όσο καιρός αρχίζει και ‘’σφίγγει’’. Είναι ένα αποθεματικό αυτά τα βουνίσια πουλιά που ξαφνικά μπορεί να γεμίσουν κυνηγοτόπια που μέχρι χθες ήταν άδεια. Και θα τολμήσει ο γράφων να κάνει μια παρατήρηση: ότι δηλαδή αυτά τα πουλιά είναι που παραμένουν στον τόπο μας μέχρι τις αρχές του χειμώνα, αλλά και σε κάποιο σημαντικό ποσοστό ξεχειμωνιάζουν στη χώρα μας.


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας