Χ. Χατζιώτης: Ντροπή μας που, ως κυνηγοί, δεν υπερασπιστήκαμε τον συνάδελφο μας κ. Μάναλη, δημοτικό σύμβουλο Κηφισιάς..

Με άρθρο του παρέμβαση στον ιστότοπο kifisianews.gr ο Χρήστος Χατζιώτης, παλιός κυνηγός και αρθογράφος κυνηγετικών θεμάτων, σχολιάζει το θέμα των ημερών που είναι η στοχοποίηση του κυνηγού και δημοτικού συμβούλου Κηφισιάς κ Μανάλη. Υπενθυμίζεται ότι ο κ Μανάλης ανάρτησε την φωτογραφία ενός θηρευμένου τρυγονιού στο διαδίκτυο με αποτέλεσμα να δεχθεί επίθεση Τάσο από ακραίους ζωόφιλος και αντικυνηγούς όσο και απο πολιτικούς αντιπάλους ή και φίλους που πολιτεύονται στον δήμο Κηφισιάς.

-Ο Χρήστος Χατζιώτης, μόνιμος και επι δεκαετίες κάτοικος Κηφησιάς, με το κείμενο του παίρνει θέση όχι μόνο για ένα κυνηγετικό θέμα αλλά και στα όσα υποκρητικά συμβαίνουν στην πόλη του και την κοινωνία μας με αφορμή την ανάρτηση μιας κυνηγετικής φωτογραφίας Ν.Φ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΖΙΩΤΗ

Δύο φωτογραφίες στον προσωπικό λογαριασμό μέσου κοινωνικής δικτύωσης, ξεσήκωσαν κυριολεκτικό σάλο με πολλές παρενέργειες ντροπής… Η μία παρουσίαζε τη σύνθεση ενός θηρευμένου τρυγονιού δίπλα σε ένα ανοιχτό (ως αρμόζει για λόγους ασφαλείας) πλαγιόκαννο δίκαννο (τον πλέον παραδοσιακό τύπο κυνηγετικού όπλου), πάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου παρκαρισμένου με φόντο την πράσινη βλάστηση. Η άλλη, είχε τη φυσική, αυτονόητη και υγιή κατάληξη κάθε θήρευσης: το θήραμα μαζί με αρκετά παϊδάκια στη σχάρα ενώ ψηνόταν. Το θέμα θα πέρναγε «στο ντούκου» με μοναδικά τα συμπαθή σχόλια και τα καθιερωμένα σ’ αυτού του είδους τα μέσα επικοινωνίας «like» όσων θα ήθελαν να επευφημήσουν την εικαστική διάσταση των φωτογραφιών, όσων θα ήθελαν να είχαν βγει και εκείνοι κυνήγι και δεν μπόρεσαν ή όσων διέγειρε γαστριμαργικά ο εκλεκτός μεζές στη σχάρα και θα ήθελαν «συμμετοχή». Ωστόσο, ο κυνηγός που ανέβασε τις φωτογραφίες αυτές, είναι μέλος του τοπικού συμβουλίου του δήμου Κηφισιάς και ως εκ τούτου η ανάρτηση προσφερόταν για πολιτική εκμετάλλευση.

Σάλος λοιπόν στο διαδίκτυο με ποικίλες συμμετοχές. Από επώνυμους «συνοδοιπόρους» του στο δήμο, μέχρι τους κλασικούς ανώνυμους «τσάμπα μάγκες» του διαδικτύου, που κρίνουν, που δικάζουν και καταδικάζουν με βάση τα απωθημένα και τα προσωπικά τους «ελλείμματα».

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι το Γραφείο Τύπου του δημοτικού συνδυασμού στον οποίο ανήκει ο κυνηγός, έβγαλε ανακοίνωση που διαχωρίζει τη θέση του και πρακτικά καταγγέλλει την… πρόκληση του κυνηγού. Αισθάνθηκε την ανάγκη λοιπόν το συγκεκριμένο Γραφείο να απολογηθεί για την πρόκληση μιας εξαίρετης κατά τη γνώμη μου φωτογραφίας, αντί να υποστηρίξει το μέλος του, που μία απόλυτα νόμιμη πράξη του αντιμετωπίστηκε διαδικτυακά με συκοφαντίες, ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια, πεζοδρομιακό υβρεολόγιο και κατάρες…

Και το επισφράγισμα όλων αυτών ήταν να ζητήσει συγνώμη και ο ίδιος ο κύριος Μανάλης, αφού οι πάντες τον άφησαν εκτεθειμένο κι αφού προφανώς δεν βρήκε το θάρρος να εξακολουθήσει να υπερασπίζεται την άποψή του και το δίκιο του. Ασυγχώρητο λάθος και ντροπή! Ντροπή όμως και σε μας, τους πολλούς, τους πάρα πολλούς σιωπηλούς κυνηγούς, που μάθαμε να απολαμβάνουμε την επαφή με τη φύση και με τα αγαπημένα μας κυνηγόσκυλα, αδιαφορώντας για τις συκοφαντίες και τα ελεεινά σχόλια του καθενός, αφήνοντας αναπάντητες προκλήσεις αλλά και ανυπεράσπιστους τους «δικούς μας» ανθρώπους όταν δέχονται επιθέσεις. Τύψεις αυτής της ντροπής ήταν και το κίνητρο αυτού του άρθρου, που συνέταξα, όχι για να υπερασπιστώ τον κυνηγό Μανάλη που δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά για να διαμαρτυρηθώ που «έκανε πίσω».

Για όσους ήλπιζαν ότι ο σάλος θα κόπαζε και τα «ψηφαλάκια» ατόμων και συνδυασμών θα έπαυαν να κινδυνεύουν, ήρθε βαριά η διάψευση με νέο, ακόμη θρασύτερο γύρο επιθέσεων στο διαδίκτυο. Ακολουθήθηκε φυσικά η γνωστή τακτική των γνώριμων πλέον αντικυνηγετικών κύκλων: ο γκεμπελισμός και οι τάχα τυχαίες «πάσες». Ο πρώτος καταγγέλλει τον φόνο του τρυγονιού. Ο δεύτερος αναφέρει ότι το θήραμα της φωτογραφίας «είναι ή τρυγόνι ή κιρκινέζι» (τόσο φυσιολάτρης και τόσο γνώστης της πανίδας ο αθεόφοβος σχολιαστής). Ο τρίτος «αποκαλύπτει» ότι το κιρκινέζι είναι είδος γερακιού (σώπα!) και απαγορεύεται αυστηρά το κυνήγι του. Και πάει λέγοντας, μέχρι που αρχίζει ο κυρίως χορός: κατάρες να πάθει καρκίνο η οικογένεια του «δράστη», ευχές να βρει και ο ίδιος τον αργό θάνατο που του αξίζει, σεξιστικά σχόλια για τις δήθεν σεξουαλικές ανικανότητες που οδηγούν εμάς τους κυνηγούς στο κυνήγι και στη φύση, μέχρι και την αγανάκτηση ενός «ευγενικού δημοκρατικού σχολιαστή» που ούτε λίγο, ούτε πολύ αναφέρει ότι εφόσον το κυνήγι είναι νόμιμο, κακώς κάποιοι αποστρέφονται τη βία κατά των κυνηγών, γιατί η μόνη λύση που απομένει είναι να τους αντιμετωπίζει κανείς (τους κυνηγούς) με ξύλο και με βία, ακριβώς όπως αρμόζει στους Πακιστανούς που δεν γνωρίζουν ελληνικά. Και με όλα αυτά τα σχόλια, τα επιπέδου τζιχαντιστών και isis, αντί να επέμβει προληπτικά ο εισαγγελέας πριν η διαδικτυακή βλακεία αρχίσει να εκκολάπτει τη ρατσιστική βία, αιρετοί άρχοντες της πόλης μας και το Γραφείο Τύπου του πλειοψηφούντος συνδυασμού, προτίμησαν να καταγγείλουν τον νομιμόφρονα που με τη στάση του προκάλεσε τόσα «υγιή» στοιχεία του διαδικτύου.

Επειδή αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει και τα όριά του, κατ’ επιλογήν ανάπηρος σε ότι σχετίζεται με την ψηφιακή τεχνολογία δεν είχα άλλο δρόμο από το να απευθυνθώ με το παρόν άρθρο στον τελευταίο θεματοφύλακα των ηθικών αξιών της πόλης μας, την εφημερίδα Κηφισιά, που από χρόνια παρακολουθώ και εκτιμώ ιδιαίτερα. Επιγραμματικά λοιπόν θα ήθελα να σταθώ στα παρακάτω:

Το κυνήγι αποτελεί αρχέγονη δραστηριότητα του είδους μας από τον πρωτάνθρωπο μέχρι σήμερα. Αποτελούσε από τα πολύ παλιά χρόνια πρωτίστως επιλογή και δευτερευόντως μέσο επιβίωσης. Ιστορικά μάλιστα την επιλογή αυτή ενστερνίστηκαν οι πιο φιλειρηνικοί πρόγονοί μας, επιλέγοντας τον περιπλανώμενο νομαδικό τρόπο ζωής. Στον αντίποδα βρισκόντουσαν εκείνοι που βάσιζαν την επιβίωσή τους και την ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών τους στην καλλιέργεια της γης. Από την επιλογή αυτή προέκυψε η έννοια της ιδιοκτησίας που τροφοδότησε τους πρώτους πολέμους για διεκδίκηση γης και αργότερα συνόρων.
Είναι ανήθικο να ψαρεύουμε οπαδούς πάνω στη σύγχυση των εννοιών «οικολογία» και «». Η οικολογία αποτελεί σύγχρονη επιστήμη και οι επιταγές της πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από πολίτες, οργανισμούς και νομοθέτες. Η ζωοφιλία αντίθετα είναι μία ασαφής επίκληση που διαθέτει αμέτρητες διαφορετικές ερμηνείες. Ζωόφιλος αυτοαποκαλείται ο κατ’ εμέ προβληματικός τύπος που αρνείται τη φύση του ως παμφάγου όντος και υιοθετεί τη χορτοφαγία. Ζωόφιλος αυτοαποκαλείται ο ψαράς που καταγγέλλει το κυνήγι, την ίδια στιγμή που καμαρώνει για μια καλή ψαριά. Ζωόφιλος αυτοαποκαλείται εκείνος που στειρώνει μαζικά ζώα, παραβιάζοντας τη φύση τους. Ζωόφιλος θεωρώ πως είμαι εγώ που αγαπώ και φροντίζω τον παπαγάλο, τη γάτα και τα κυνηγόσκυλά μου, συμμετέχω άμεσα και έμμεσα στις δράσεις επισιτισμού των θηραμάτων τη χειμερινή περίοδο μέσω των κυνηγετικών συλλογιγοτήτων, ενώ παράλληλα ψαρεύω, κυνηγάω και αισθάνομαι αρκετές ενοχές που ακόμα δεν μπορώ να αντικαταστήσω με θηράματα το σύνολο του κρέατος που καταναλώνω και αναγκάζομαι περιστασιακά να τρώω κρέας που προήλθε από άθλιες συνθήκες εκτροφής (από ζώα που γεννήθηκαν σκλαβωμένα, έζησαν πολύ μικρό χρονικό διάστημα εγκλωβισμένα σε άθλιες συνθήκες και σφαγιάστηκαν χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής). Τέλος, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω γνωρίσει να αυτοαποκαλούνται ζωόφιλοι, αφορούσε άτομα παντελώς ξεκομμένα από τη φύση και τον φυσικό τρόπο ζωής, που θεωρούσαν έγκλημα τη θανάτωση και τη βρώση ενός ζώου, γιατί από τον απόλυτα αυτονόητο ρόλο του «φυσικού αυτουργού» επέλεγαν το βολικό ρόλο του «ηθικού αυτουργού». Δεν θήρευσαν ποτέ κάποιο ζώο, αλλά έδωσαν την εντολή να εκτελεστούν εν ψυχρώ πολλά ζώα, παραγγέλνοντας μια καλοψημένη χοιρινή μπριζόλα ή μία «blue» μοσχαρίσια γιατί το αντικυνήγι, αντικυνήγι, αλλά το λίγο αιματάκι ενισχύει τη γεύση.
Το κυνήγι αποτελεί τον κλασικότερο και υγιέστερο τρόπο αποκομιδής (συμπληρώματος) τροφής από το περιβάλλον και η αντίθεση σ’ αυτό έχει συνήθως τα αξιοθρήνητα αποτελέσματα εκείνων που με ασέβεια πρωτοβγαίνουν από το γραφείο τους για να επισκεφτούν ακριτικά χωριά κουνώντας το δάχτυλο στους τοπικούς κτηνοτρόφους και αγρότες, τάχα μου για την προστασία της αρκούδας. Παραβλέποντας βέβαια ότι αυτοί οι άνθρωποι της υπαίθρου, αλλά και οι πατεράδες, οι παππούδες τους και όλοι οι πρόγονοί τους έμαθαν να συμβιώνουν, να «πληρώνουν φόρο» και να προστατεύουν τις αρκούδες του τόπου τους, οριοθετώντας τες παράλληλα για να χωράει και η δική τους ζωή εκεί στα ακριτικά χωριά.
Τα τρυγόνια είναι αποδημητικά πτηνά που την εποχή αυτή ταξιδεύουν από τον βορρά και κυρίως από τους βιότοπους της Ανατολικής και της Κεντρικής Ευρώπης προς τον νότο, προς την Αφρική. Η λατρεία τους για τους σπόρους του βίκου και του αγκαθιού τα κάνει να μαγνητίζονται από τα καμμένα μέρη και να τα επιλέγουν για στάση στο ταξίδι τους. Η έκφραση λοιπόν του κυρίου Μανάλη «Ένα και μοναδικό σε όλο το Γραμματικό», αν δεν υπονοεί το προφανές «Κατάφερα να θηρεύσω μόνο ένα τρυγόνι σε όλο το Γραμματικό», προφανώς και υπονοεί ότι «Σήμερα δεν έκανε πέρασμα τρυγονιών στο Γραμματικό», πέρασμα που μπορεί να γίνει όπως κάθε χρόνο τις επόμενες μέρες μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου.
Είναι γεγονός ότι οι πυροσβέστες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στις πρόσφατες πυρκαγιές. Και τους χρωστάμε όλοι μας πολλά. Όμως στην πυροπροστασία και στην πυρόσβεση είναι πασίγνωστος ο ρόλος των κυνηγετικών οργανώσεων και η αθρόα συμμετοχή των κυνηγών σε κάθε κάλεσμα, μέσω των συλλόγων τους ή «κατά μόνας». Αυτή η συμμετοχή είχε ως αποτέλεσμα να βραβευτούν οι κυνηγετικές οργανώσεις αμέτρητες φορές μέχρι σήμερα από Δασαρχεία, Υπουργεία και δημόσιους φορείς. Πιο πρόσφατη περίπτωση ήταν η βράβευση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδας από την περιφερειάρχη Ρένα Δούρου. Αυτό που ίσως ενοχλεί είναι ότι σε αντίθεση με τις πολυδιαφημισμένες «περιβαλλοντικές» οργανώσεις (τα εισαγωγικά αποτελούν απολύτως συνειδητή επιλογή του γράφοντα), οι κυνηγοί προσφέρουν απλόχερα τις υπηρεσίες τους στη φύση χωρίς κομπασμούς και παράτες. Όλοι γνωρίζουν την απότομη μείωση των πυρκαγιών κάθε χρόνο στις 20 Αυγούστου, εποχή που μπορεί τα φονικά μελτέμια – σύμμαχοι των εμπρηστών να οργιάζουν αλλά και εποχή έναρξης του κυνηγιού, 200.000 «εθελοντές» όμως βρίσκονται έξω για να απολαύσουν τη φύση, να την προστατεύσουν και να τους προσφέρει τους καρπούς της. Όσο για το κυνήγι στα καμμένα, σέβομαι απόλυτα τη νομοθεσία (μακάρι να το έκαναν και οι «τζιχαντιστές» του διαδικτύου), αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι αδίκως το απαγορεύει. Το ενδημικό θήραμα έχει εγκαταλείψει τα καμμένα οριστικά και για αρκετό καιρό μέχρι να βγει τρυφερό χορτάρι, ενώ πολύ νωρίτερα, αν δεν υπάρχει υψηλή επισκεψιμότητα κυνηγών, η εμπειρία μας μας έχει δείξει ότι «φυτρώνουν» αυθαίρετα κτίσματα που αργότερα πολιτικοί με απόλυτα «political correct» απόψεις στα θέματα του κυνηγίου, θα τα νομιμοποιήσουν. Σκέφτηκα πολλές φορές ότι αυτή η εμμονή μας σε έργα χωρίς εξαγγελίες και κομπασμούς, είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη και επιβίωση διαφόρων «ανεμιστήρων υβρεολογίου και λάσπης» του διαδικτυακού υποκόσμου. Προτιμώ όμως που εμείς οι κυνηγοί είμαστε έτσι. Χωρίς να σημαίνει ότι κάποιες στιγμές δεν θυμώνω. Θυμάμαι για παράδειγμα τη μεγάλη δενδροφύτευση των καμμένων που πραγματοποίησαν χιλιάδες κυνηγοί στο Κρυονέρι της Αττικής. Σε εκείνη τη δενδροφύτευση υπήρχαν μόνο κυνηγοί. Την είχαν οργανώσει οι κυνηγετικές οργανώσεις σε συνεργασία με το Υπουργείο Γεωργίας, τον τοπικό δήμο και το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Ήταν τόσο μεγάλη η προσέλευση των κυνηγών που αναγκάστηκε να έρθει και να τη μαγνητοσκοπήσει ένα από τα δύο μεγαλύτερα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια της χώρας. Το βράδυ στις ειδήσεις η παρουσιάστρια παρουσίασε το έργο των κυνηγών με αυτά τα λόγια περίπου: «Χιλιάδες ευαισθητοποιημένοι πολίτες της Αττικής δενδροφύτευσαν από το πρωί μεγάλο μέρος από τα καμμένα στην περιοχή του Κρυονερίου. Την ίδια στιγμή που οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες δενδροφυτεύουν τα καμμένα, εντοπίστηκε στη βόρειο Ελλάδα εγκαταλελειμένο λυκάκι. Προφανώς ασυνείδητοι κυνηγοί είχαν σκοτώσει τη μητέρα του». Έτσι γίνεται συνήθως. Οι κυνηγοί βαφτίζονται «ευαισθητοποιημένοι πολίτες» γενικώς και αορίστως, ενώ οι άγνωστοι παρανομούντες βαφτίζονται «κυνηγοί». Ας είναι…
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης το κυνήγι δεν αποτελεί «υποχώρηση» των πολιτικών, αλλά αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών. Και πρόκειται για ένα δικαίωμα καθολικό. Δικαίωμα που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ στο παρελθόν παρά μόνο από τους ναζιστές (είναι γνωστό ότι ο Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε από τους πρώτους χορτοφάγους στη σύγχρονη Ευρώπη, διατυμπάνιζε με κάθε ευκαιρία τη δήθεν ζωοφιλία του και ισχυριζόταν ότι σ’ αυτό τον πλανήτη τα μόνα ζώα που δικαιούνται να τρώνε κρέας ήταν τα δύο γερμανικά ποιμενικά του). Κατά τα άλλα το ελβετικό πείραμα με την απαγόρευση του κυνηγίου στο καντόνι της Γενεύης τη δεκαετία του ’80 και τα ολέθρια αποτελέσματά του, η απαγόρευση του κυνηγίου στην Κένυα και η καταστροφική αύξηση της λαθροθηρίας που είχε ως επακόλουθο τη δραστική μείωση των ελεφάντων, αλλά και πολλά άλλα παραδείγματα, επιβεβαιώνουν το ρυθμιστικό ρόλο της κυνηγετικής δραστηριότητας στο περιβάλλον.
Ο κύριος Μανάλης είναι κυνηγός και ταυτόχρονα πολιτικό πρόσωπο. Γνωρίζει τον βίο και την πολιτεία πολλών οικολογικών οργανώσεων και ΜΚΟ που τάχα μου κόπτονται για το περιβάλλον. Γνωρίζει επίσης, είμαι σίγουρος, τις προσπάθειες που δεκαετίες τώρα γίνονται να στρέψουμε την κυνηγετική κοινότητα σε μονοπάτια που προτεραιότητα να έχει στο κυνήγι η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Οι φωτογραφίες που ανάρτησε είναι απόλυτα μέσα στο πνεύμα αυτής της φιλοσοφίας. Και αν μου ζητούσαν ένα ειλικρινές σχόλιο θα μπορούσα να πω ότι τις ζήλεψα. Αποπνέουν το νέο ήθος που έχει ανάγκη η κυνηγετική οικογένεια. Το μήνυμα ότι ακόμη και ένα θήραμα αρκεί για να βιώσεις την επαφή με τη φύση και τις συγκινήσεις που απλόχερα αυτή μπορεί να σου προσφέρει. Και έπειτα η σχάρα, που δεν γέμισε με θηράματα αλλά που το θήραμα αποτέλεσε το απαραίτητο συμπλήρωμά της. Αν είχα μάθει να σερφάρω στο διαδίκτυο, θα σας έψαχνα κύριε Μανάλη για να σας δώσω συγχαρητήρια. Όσοι σας κατηγόρησαν δεν σας κατηγόρησαν ως λαθροθήρα, αλλά ως νόμιμο κυνηγό. Επέλεξαν οι ιδεοληψίες τους να βρεθούν υπεράνω του νόμου. Και ωστόσο εσείς βγήκατε και ζητήσατε δημόσια συγνώμη, στερώντας μου το δικαίωμα να σας συγχαρώ. Αλήθεια πόσα «ψηφαλάκια» νομίζετε ότι μπορεί να προσελκύσει μία ανειλικρινής και αργοπορημένη συγνώμη; Τα συγχαρητήρια κάποιων που ίσως κάποτε να διαβήκατε στο βουνό τα ίδια μονοπάτια χωρίς ποτέ να συναντηθείτε δεν θα σας αρκούσαν; Γιατί κύριε Μανάλη;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Χρήστος Χατζιώτης είναι εκδότης και συγγραφέας βιβλίων που αφορούν το κυνήγι, ενώ για χρόνια αρθρογραφούσε σε κυνηγετικά έντυπα. Διατηρεί το πρώτο show room χειροποίητων όπλων και custom μαχαιριών, υπό την επωνυμία GUN & KNIFE Classics, στα Μελίσσια.

Πηγή: http://www.kifisianews.gr

δειτε: Αντικυνηγετικό παραλήρημα από την efsyn.gr