Published on 9 Οκτωβρίου, 2017 | by Kynoclub

Μονόλογος …για πέρδικες!

Κείμενο: Ιωάννης Αλιγιζάκης

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Αυτή την εποχή που οι φθινοπωρινές βροχές και οι πρώτες ομίχλες δροσίζουν τα ψηλά βουνά, η πέρδικα σε μεταφέρει πάλι στους θρόνους των κορυφογραμμών, στις λάκες και στα μικρά οροπέδια των βουνών μας. Εκεί που τα βράδια οι μούσες και τα ξωτικά λένε τα δικά τους τραγούδια. Τραγούδια που φτάνουν στ’ αυτιά μας με τον αέρα που τρέχει στα γκρέμια.

Τραγούδια που μπερδεύονται με τον ήχο της φωτιάς που ανάβει ο γεροβοσκός στο μαντρί του για να ξεγελάει τη νύχτα και να ζεσταθεί. Σ’ αυτά τα μέρη, στα μέρη της ορεινής πέρδικας, όταν με τα σκυλιά σου καταφέρεις να φτάσεις στα ψηλά λημέρια της για να την κυνηγήσεις, αισθάνεσαι μια περίεργη έπαρση, μια έντονη επιβεβαίωση της ύπαρξής σου. Νιώθεις ότι ξεπερνάς λίγο- λίγο τα όρια που πίστευες ότι έχει ο εαυτός σου. Ανεβαίνεις πολλές φορές μια και δυο ώρες σε ορθοπλαγιές, κάνοντας κατά διαστήματα μικροαναρριχήσεις. Γιατί πρέπει να φτάσεις εκεί που άκουσες να κράζει το κοπάδι, να το προλάβεις πριν γυρίσει στη ράχη της βουνοκορφής, να το προλάβεις στριμωγμένο στη ρίζα του βράχου. Έτσι ανεβαίνεις κόντρα στο βουνό, διασχίζεις επικίνδυνες σάρες, γατζώνεσαι από βράχους για να διασχίσεις ένα μικρό μονοπάτι, πασχίζεις να τις «κλείσεις» εκεί που σε οδηγεί η εμπειρία σου και η διαίσθηση των σκυλιών σου. Το χειρότερο είναι που μετά από 4 και 5 ώρες περπάτημα αναγκάζεσαι να «γκαζώνεις με χίλια» για να φτάσεις κοντά στα σκυλιά σου, που τα βλέπεις να ντοριάζουν, να «κόβονται» ν’ αρχίζουν εκείνα τα μαγευτικά, ονειρεμένα πονταρίσματα λίγο πιο κάτω από τα 2000 μέτρα. Πάντα τις ψάχνω στις κορφούλες, γύρω από τα οροπέδια των βουνών που βόσκουν πρόβατα ή κατσίκια. Εκεί γύρω βρίσκονται πιο συχνά, γιατί υπάρχει πιο πολύ τροφή, όπως και έδαφος για να ξυστεί και να βρει καλή συντροφιά με τον ήχο από τα λέρια των προβάτων. Πολύ συχνά τη βρίσκουμε εκεί όπου η πέτρα αντικαθιστά τα δέντρα γύρω από τα όρια του αραιού δάσους, μέσα στα κοντοπούρναρα και τριγύρω στους μικρούς χειμάρρους των βουνών.

Τα περδικόσκυλα

Τα σκυλιά πρέπει να είναι γυμνασμένα και φιλότιμα, ώστε να μη διστάζουν στα δύσκολα και μακρινά απόρτ που απαιτούνται στο κυνήγι της ορεινής. Να διαθέτουν δε απαραίτητα ανοιχτή και αυτόνομη έρευνα. Στο κυνήγι της ορεινής, σκυλιά που είναι αργά ή κοντινής έρευνας από τη ράτσα τους, ή σκυλιά που βαριούνται και δεν έχουν τεράστιο κυνηγετικό πάθος, δεν έχουν καμία τύχη. Εκείνα που δεν έχουν σταθερή φέρμα και μπόλικη εξυπνάδα, ώστε να ακολουθούν από μακριά το θήραμα χωρίς να το ζορίζουν, καλά θα είναι να τα αφήνετε σπίτι. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι γυμνασμένα στο βουνό. Δεκαπέντε τουλάχιστον τρίωρα εκπαιδευτικά σε βουνά, είναι απαραίτητα για να αντέξουν τα πόδια τους στο κυνήγι της πέρδικας.

Διαφορετικά μετά από 2 ώρες θα ξέρετε που είναι τα σκυλιά σας, είτε από τα ίχνη αίματος που θα αφήνουν τα πέλματά τους, είτε επειδή θα σκοντάψατε πάνω τους, έτσι στριμωγμένα που θα είναι στα πόδια σας. Τα περδικόσκυλα πιστεύω ότι αν μη τι άλλο, πρέπει να είναι τα πλέον γυμνασμένα κυνηγόσκυλα. Πριν πολλά χρόνια, ο μεγάλος Γάλλος κυνόφιλος και συγγραφέας Edward Demole έγραψε: «Τα καλύτερα σκυλιά στη μπεκάτσα δεν είναι εκείνα που εκπαιδεύτηκαν ειδικά γι’ αυτό το θήραμα. Πολύ συχνά γίνονται πολύ αργά και επικίνδυνα συνετά στην ακολουθία των αναθυμιάσεων. Προσωπικά προτιμώ εκείνα τα σκυλιά που από νεαρά εκπαιδεύτηκαν στην πέρδικα σε στεγνές περιοχές, βραχώδεις, με ελάχιστα σημεία να μπορεί να κρυφτεί το θήραμα. Αυτά τα σκυλιά είναι συνετά, λειτουργούν σωστά και είναι συνηθισμένα να φερμάρουν από μακριά και να ακολουθούν από απόσταση ένα θήραμα που περπατά γρήγορα όπως η πέρδικα. Με λίγες λέξεις, αυτά τα σκυλιά είναι βοηθοί που δεν σ’ αφήνουν να εξαπατηθείς…».

Οι περδικοκυνηγοί

Αλλά και οι περδικοκυνηγοί, δηλαδή αυτοί που το μεγαλύτερο κυνηγετικό πάθος το νιώθουν στο κυνήγι της πέρδικας, είναι οι πιο γυμνασμένοι κυνηγοί που έχω γνωρίσει. Και ήμουν τυχερός όλα αυτά τα χρόνια, να κυνηγήσω και να γνωρίσω μεγάλους περδικάδες. Όλοι τους άνθρωποι με αντοχή και τεράστια επιμονή. Πολλοί από αυτούς είναι πια στα «μετόπισθεν» του κυνηγίου της πέρδικας, γιατί ξέρουν να αναγνωρίζουν πότε τα βουνά έχουν ψηλώσει παραπάνω από τα κουράγια τους. Αυτή είναι η πέρδικα. Το κυνήγι της, σωματοφθόρο για τον κυνηγό και τα σκυλιά του, με χρονικό όριο λήξης πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με όλα τ’ άλλα κυνήγια. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, αναγκαστικά …συναπάντησα με πίκρα και τους τρόπους λαθροθηρίας της ορεινής. Σ’ άλλα μέρη λοιπόν τις σκοτώνουν κατά το μεσημεράκι, κρυμμένοι σαν τους «Απάτσι» κοντά στα λίγα νερά που έχουν τα περισσότερα περδικοβούνια. Σ’ άλλα μέρη προτιμούν να περιδιαβαίνουν με τα τζιπ τους στους ορεινούς δασικούς δρόμους, που η πέρδικα βγαίνει το σούρουπο για να τριφτεί και να ξυστεί λίγο στο επίπεδο χώμα.

Σ’ άλλα μέρη πάλι, ακόμα δεν γνωρίζουν την κουλτούρα του περδικόσκυλου, και την κυνηγούν παγάνα 7-10 άτομα γαζώνοντας πλαγιές ολόκληρες. Υπάρχουν πάντα και οι γραφικοί που στήνουν παγίδες. Εν πάση περιπτώσει, ας κάνει ότι μπορεί ο καθένας μας προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια πέρδικα χτυπημένη, κυνηγώντας τη με σκυλιά φέρμας, και δουλεμένη με τους όρους που αυτή θέτει στο χώρο της, είναι μια σπονδή στο ίδιο το βουνό. Κανείς μας δεν έχει ανάγκη από 300 γρ. κρέας. Γιατί μόνο σαν κρέας μπορεί να υπολογιστεί μια πέρδικα χτυπημένη μπαμπέσικα και παράνομα. Μπορούμε τιμώντας το πιο λεβέντικο και παραδοσιακό κυνήγι του ελληνικού χώρου, να γεμίσουμε τα ελληνικά βουνά με πέρδικες. Ας βάλουμε αυτό το στοίχημα σαν λαός! Η μεγαλοσύνη της απαιτεί το μέγιστο της λεβεντιάς και από την «οικογένεια» των κυνηγών. Γυμνασμένα σκυλιά, γυμνασμένοι και υγιείς και εμείς.

Σωφροσύνη- σεβασμός στο υπέροχο αυτό πουλί, αλλά και περίσσια τε΄χνη και μεθοδικότητα στο κυνήγι της, για να μην επαναλαμβάνουν για μας οι φίλοι το λαϊκό τετράστιχο:
Της Θανάσαινας ο γιος,

Ο περδικοκυνηγός,

Όλη μέρα πάει κυνήγι

Και το βράδυ τρώει κρεμμύδι.