Published on 26 Οκτωβρίου, 2017 | by Kynoclub

Κυνηγώντας και προστατεύοντας λύκους στα ελληνικά βουνά

Σε αναζήτηση απαντήσεων για τις αιτίες της αύξησης του πληθυσμού των λύκων σε όλη την Ευρώπη, ο δημοσιογράφος του Economist, Adam Nicolson, ταξίδεψε στην Ελλάδα για να μιλήσει με βοσκούς και ακτιβιστές, καθώς σε Αιτωλοακαρνανία και Ευρυτανία ζουν οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί λύκων.

Στο αφιέρωμα του Economist διαπιστώνεται ότι τα χωριά σε αυτές τις περιοχές είναι πλέον εγκαταλελειμμένα με ως επί το πλείστον ηλικιωμένους μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι φαίνεται να συμβιώνουν αναγκαστικά και όχι αρμονικά με τους λύκους.

Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα οι λύκοι είχαν εξαφανιστεί από τη Δυτική Ευρώπη, εκτός από κάποιους πληθυσμούς στα Απέννινα και την Ισπανία. Ωστόσο, σήμερα, υπάρχουν ισχυρισμοί για αύξηση του πληθυσμού των λύκων κατά 30% ετησίως, ενώ οι υπολογισμοί διαφέρουν με μερικούς να κάνουν λόγο για 12.000 ή ακόμα και 20.000 στην Ευρώπη.

Οι απόψεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο διίστανται καθώς από μερικούς χαρακτηρίζεται ως αναγέννηση της φύσης, ενώ από άλλους ως κρίση για την ευρωπαϊκή ύπαιθρο.

Σύμφωνα με το αφιέρωμα δύο είναι βασικές αιτίες του φαινομένου είναι:

Πρώτον, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που συνέβαλαν στο τέλος της παραδοσιακής κτηνοτροφίας, ιδίως στη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη. Μια από αυτές είναι η μετακίνηση του 1/5 του ορεσίβιου πληθυσμού στα αστικά κέντρα.

Και, δεύτερον, η αιτία που ευνόησε τους λύκους εντοπίζεται στην Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Πολιτική των τελευταίων 50 ετών, η οποία οδήγησε στην εν γένει απαγόρευση θανάτωσης λύκων.

«Σκότωνα όποιον έβλεπα γιατί αυτοί οι λύκοι ήταν πρόσφυγες, μετανάστες, Αλβανοί»

Περιστατικά άγριας βίας έχουν σημειωθεί κατά των λύκων, καθώς πλέον δε φοβούνται και δεν αποφεύγουν τους ανθρώπους. Οπως αναφέρει το δημοσίευμα, λύκοι έχουν βρεθεί με κομμένα αυτιά και άλλοι που έχουν γδαρθεί ζωντανοί.

Παλαιότερα, μάλιστα, οι άνθρωποι θεωρούσαν δίκαιο να σκοτώνουν ζώα που απειλούσαν την οικογένειά τους. Ετσι, παρά την κείμενη νομοθεσία, η θανάτωση λύκων συνεχίζει να συμβαίνει σε χωριά όπως το Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας.

«Μόλις κάποιος καταλάβει ότι ο λύκος έχει φάει κάποιο από τα ζώα του, μαζευόμαστε 40-50 παλικάρια, όχι επαγγελματίες κυνηγοί και πηγαίνουμε στο βουνό γιατί ξέρουμε που κρύβονται συνήθως», δηλώνει ο Βασίλης Ταλιούρας, κάτοικος του χωριού.

Ο Νίκος, κυνηγός από το Καρπενήσι δηλώνει με σιγουριά ότι η αύξηση του πληθυσμού των λύκων είτε οφείλεται στους λύκους που άφησαν ελεύθερους στα βουνά οι οικολόγοι, ή είναι αποτέλεσμα του πολέμου στο Κόσσοβο, στις αρχές του 1990.

«Οι πυροβολισμοί και οι εκρήξεις δεν άρεσαν στους λύκους και έτσι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν νότια. Σκότωνα όποιον έβλεπα γιατί αυτοί οι λύκοι ήταν πρόσφυγες, μετανάστες, Αλβανοί.», είπε.

Ο Νίκος σημειώνει ακόμα ότι έχει ακούσει πως οι οικολόγοι ταΐζουν τους λύκους με κρέας σκύλου και ως συνέπεια αυτοί κυνηγάνε και τρώνε τα κυνηγόσκυλα. «Μου σκότωσαν τρία σκυλιά που άξιζαν 15.000 ευρώ και κάθε φορά είναι σαν να σκοτώνουν ένα μέλος της οικογένειάς μου. Οταν είδα το σκύλο μου σκοτωμένο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έχασα τις αισθήσεις μου και σωριάστηκα στο έδαφος».

«Λύκοι χαρακτηρίζονται από γοητεία και αθωότητα»

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι λύκοι είναι σύμβολα της άγριας φύσης, αλλά δεν είναι, σημειώνει ο ακτιβιστής, Γ. Ηλιόπουλο, σημειώνοντας ότι στη Σουηδία υπάρχουν 300 άτομα που ασχολούνται με την προστασία των λύκων, ενώ στην Ελλάδα μόλις τρεις.

Έρευνες έχουν δείξει ότι όσο λιγότερα γνωρίζει κάποιος για τους λύκους τόσο περισσότερο τους συμπαθεί. Οι αστοί υπέρμαχοι των λύκων επιμένουν ότι τα άγρια αυτά ζώα χαρακτηρίζονται από γοητεία, αθωότητα και τρομάζουν εύκολα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους της υπαίθρου.

Σε όλη την Ευρώπη οι αγρότες βρίσκονται υπό πίεση, λόγω κοινωνικοοικονομικών παραγόντων και για ό,τι στραβό συμβαίνει κατηγορούν τους λύκους, σύμφωνα με τον Νορβηγό οικολόγο John Linnell. Το πρόβλημα έγκειται στις σύγχρονες προτεραιότητες σχετικά με την κουλτούρα και τη φύση.

Η αποδοχή του λύκου ως κομμάτι της ευρωπαϊκής υπαίθρου, αποτελεί ένδειξη του πόσο προσηλωμένοι είμαστε στην εύρεση ισορροπίας μεταξύ των αναγκών ανθρώπων και ζώων.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr