Published on 14 Δεκεμβρίου, 2017 | by Kynoclub

Αγριόχοιρος: Τα έθιμα της «διανομής»

κείμενο: Κώστας Μπουμπούρης

Φώτο: Περικλής Μπίρτσας

Η τέχνη και η διαδικασία του γδαρσίματος δεν διαφέρει σε τίποτα από το γδάρσιμο ενός ήμερου γουρουνιού, με τη μόνη διαφορά ότι εδώ δεν έχουμε να ασχοληθούμε με μεγάλα στρώματα λίπους. Η συνεχής περιπλάνηση του ζώου και η μη καθιστική του ζωή όπως του ήμερου, δεν ευνοεί τη συσσώρευση στο σώμα του, περιττών ποσοτήτων μη ωφέλιμου λίπους.

Κατά τα άλλα, τα καλοακονισμένα μαχαίρια δίνουν και παίρνουν, ώσπου να φύγει το σκληρό δέρμα του κάπρου και να μείνει ατόφιο το κρέας του.

Το μοίρασμα είναι δίκαιο και όλοι οι μετέχοντες κυνηγοί παίρνουν κρέας απ’ όλα τα μέρη. Η διανομή για να μην αφήσει κανένα παραπονούμενο, τις περισσότερες φορές γίνεται με κλήρωση των τεμαχίων. Για το κεφάλι του θηράματος που δεν τεμαχίζεται και δεν μοιράζεται, απ’ την εμπειρία που έχω σε διάφορες περιοχές της χώρας, δεν ισχύει το ίδιο μέτρο. Στην ορεινή Παρνασσίδα, αυτό ακολουθεί την τύχη της συκωταριάς, δηλαδή γίνεται κοινό έδεσμα στο «τσιμπούσι» που στρώνεται για την ομάδα αλλά και για άλλους επίτιμους προσκεκλημένους. Αλλού το κεφάλι ανήκει στον κυνηγό- εξολοθρευτεί, δηλαδή σ’ αυτόν που με την εύστοχη βολή του σκότωσε τον κάπρο. Κατά τη γνώμη μου βέβαια αυτό δεν είναι δίκαιο, γιατί σε μια παγάνα με τα καρτέρια της, όλοι προσφέρουν από την πλευρά τους το ίδιο.

Το μερτικό των γουρουνόσκυλων

Σ’ άλλες περιοχές βγαίνει μερίδιο και στα γουρουνόσκυλα που συμμετείχαν στο κυνήγι, όχι βέβαια σ’ αυτά τα ίδια αλλά στον ιδιοκτήτη κυνηγό.

Αρκετοί βέβαια απ’ αυτούς δεν αποδέχονται προς τιμήν τους αυτή την προσφορά, αρκεί που αναγνωρίζεται η αξία των κυνηγόσκυλών τους. Για το ποιος θα πάρει τους χαυλιόδοντές του, εδώ υπάρχει ιδιαιτερότητα στο έθιμο.

Στην Ευρυτανία αυτοί ανήκουν στον κυνηγό που τουφέκισε τον κάπρο ή στον «πρωτάρη» της γουρουνοπαρέας.

Το πρώτο ζευγάρι χαυλιόδοντων απέκτησα πριν 24 χρόνια κάποιον Δεκέμβρη, έπειτα από μια επίπονη και περιπετειώδη κυνηγετική ημέρα στα βουνά των Αγράφων, όχι βέβαια σαν αυτουργός θήρευσης του κάπρου, αλλά σαν πρωτόβγαλτος και πρωτάρης σ’ εκείνη την ομάδα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στις γουρουνοπαρέες της ορεινής Παρνασσίδας στη Φωκίδα, ήταν η σύμπνοια και αλληλεγγύη που υπήρχε και ίσως υπάρχει ακόμη μεταξύ των μελών του.

Μερτικό και στους …ανήμπορους

Αν κάποιος κυνηγός για λόγους ανώτερης βίας δεν μπορούσε να συμμετάσχει τη συγκεκριμένη κυνηγετική ημέρα στην επιτυχημένη έξοδο της ομάδας, οι συνάδελφοί τους έβγαζαν κανονικά το μερίδιό του. Φυσικά ήταν αδύνατο ν’ απουσιάσει και απ’ την ευωχία που θα στηνόταν μετά από μια τέτοια αποδοτική ημέρα και χωρίς την ενεργή συμμετοχή του.
Οσο για το μαγείρεμα του καθαρόαιμου αγριογούρουνου, δεν γίνεται λόγος. Οι συνταγές από τους διάφορους τσελεμεντέδες που κυκλοφορούν, ίσως υστερούν μπροστά στην άριστη μαγειρική που διαθέτουν οι νοικοκυρές των παλιών αγριογουρουνοκυνηγών, αλλά- γιατί όχι- αρκετές φορές και στη μερακλίδικη τέχνη αυτών των ίδιων.

Τέλος, με την άποψη ότι το κόκκινο κρασί είναι ο καλύτερος συνοδός σ’ αυτή την ευωχία, σε περίπτωση πρόσκλησης προτείνω να μη μείνετε αμέτοχοι κι έξω από μια τέτοια πανδαισία.