Published on 26 Δεκεμβρίου, 2017 | by Kynoclub

Αγριόχοιρος: Οι δυσκολίες μετά την κάρπωση…

κείμενο: Κώστας Μπουμπούρης

Φώτο: Περικλής Μπίρτσας

Δεν σημαίνει ότι με το ξάπλωμα του κάπρου μετά την εύστοχη βολή όλα έχουν τελειώσει. Πολύ σύντομα κοπάζουν οι θριαμβευτικές ιαχές και οι φιλοφρονήσεις προς τον τροπαιούχο σκοπευτή, αν και όλοι οι κυνηγοί της ομάδας έχουν συντελέσει σε μια τέτοια επιτυχία. Περιμένει αρκετή δουλειά την ομάδα και αυτή περιλαμβάνει το γρήγορο καθάρισμα και μετά το κουραστικό κουβάλημα του θηράματος.

Το καθάρισμά του είναι μια επιτήδεια δουλειά, που αν δεν γίνει το συντομότερο και όπως πρέπει, το κρέας του «θ’ αρπάξει», δηλαδή θα πάρει άσχημα μυρωδιά και τότε όλος ο κόπος είναι χαμένος.

Αν η κυνηγετική ημέρα είναι μια ζεστή φθινοπωρινή, το καθάρισμα γίνεται επιτόπου, καθώς επίσης οποιαδήποτε άλλη εποχή αν η μεταφορά στον τελικό προορισμό, θα διαρκέσει περισσότερο από μια ώρα.

Μια τέτοια χρονοτριβή λόγω αποστάσεως είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, αφού τα αγριογούρουνα δεν μας περιμένουν έξω από την πόλη και σπάνια στις παρυφές των χωριών.

Έγκαιρο καθάρισμα…

Το καθάρισμα συνιστάται στην αφαίρεση όλων εκείνων των οργάνων του θηράματος, που συνεργούν στο να πάρει άσχημη μυρωδιά το κρέας του. Τέτοια όργανα είναι τα έντερα, το στομάχι, η χολή, η ουροδόχος κύστη, ο λάρυγγας και το παχύ έντερο με τους αδένες του.

Τα καλοακονισμένα μαχαίρια και το σκοινί που χρειάζεται υπάρχουν στις εξαρτήσεις τους και μέσα στα σακίδια. Η επιλογή του κατάλληλου χώρου είναι εύκολη, αφού τα αναχώματα και οι κορμοί των γέρικων δέντρων προσφέρονται από τη φύση μέσα στο δάσος πλουσιοπάροχα.

Αν η ομάδα είναι πολυμελής, δεν αργεί ο κάπρος να κρεμαστεί στον πλησιέστερο κορμό. Το κρέμασμα γίνεται με το κεφάλι προς τα πάνω και με θηλιά γερού σχοινιού κατάλληλα περασμένη από το κάτω σαγόνι πιάνοντας και τους χαυλιόδοντες.

Όταν για οποιονδήποτε λόγο δεν είναι εύκολο το κρέμασμα, τότε υποχρεωτικά τοποθετείται σε έδαφος ανισόπεδο με το κεφάλι στον ανήφορο, την πλάτη προς το έδαφος, για να εξέχει το σημείο της κοιλιάς που θα ανοιχτεί, προς τα πάνω.

Ολες βέβαια οι διαδικασίες και προσπάθειες αυτές εξαρτώνται από το βάρος και το μέγεθος του θηράματος. Ενας κάπρος 150 και πάνω κιλών, θέλει αρκετά χέρια και πλάτες να κρεμαστεί και να συγυριστεί, σε αντίθεση μ’ ένα σκαντζόχοιρο (μικρό αγριογούρουνο) που είναι υπόθεση εύκολη.

Βάλε ….ρίγανι

Τέλος πάντων, είτε κρεμασμένο, είτε ξαπλωμένο ανάσκελα με ανοιγμένα τα πόδια δεμένα με σχοινιά, οι χασάπηδες της παρέας ανοίγουν το θήραμα στο κατάλληλο σημείο της κοιλιάς για να βγάλουν τα εντόσθια που πρόκειται να κάνουν τη ζημιά.

Η προσοχή τους επικεντρώνεται στο να μη σπάσουν τα έντερα και ιδιαίτερα η χολή. Η συκωταριά αφήνεται στην άκρη και αφού πλυθεί το μέρος που ανοίχτηκε, ξαναμπαίνει στη θέση της με λίγη ρίγανη και τοποθετώντας ένα κλαδί δέντρου συνήθως στο σημείο του άδειου πλέον από τα εντόσθια εσωτερικού κοιλιακού χώρου.

Η τοποθέτηση της ρίγανης είναι για να πάρει το κρέας τη μυρωδιά της και τα κλαδιά για να εμποδίζουν την άμεση επαφή των τοιχωμάτων των πλευρών μεταξύ τους και «αρπάξει» το κρέας απ’ την τυχόν αργοπορία για οποιονδήποτε λόγο.

Πλύσιμο του εσωτερικού μέρους που καθαρίστηκε χρειάζεται οπωσδήποτε και ιδιαίτερα αν έσπασε κάποιο έντερο, χολή κ.λ.π. Πρόβλημα δεν υπάρχει όταν βρίσκεται κοντά τρεχούμενο νερό, αλλά και αν δεν υπάρχει, κάποιος έχει φροντίσει εκ των προτέρων τουλάχιστον για τα απαραίτητα. Μετά το πλύσιμο αναποδογυρίζεται ή σηκώνεται κατάλληλα για να στραγγίξει.

Το πρόχειρο ράψιμο του ανοίγματος με σακοράφα ή με απλό σπάγκο και ένα αυτοσχέδιο ξύλινο σουβλί είναι αναγκαίο.

Η μεταφορά

Με το τέλος της διαδικασίας του καθαρίσματος μπαίνει πλέον το σχέδιο εφαρμογής της μεταφοράς του. Ισως είναι η πιο κουραστική διαδικασία και εξαρτάται από πολλές παραμέτρους.

Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, ένα είναι σίγουρο, ότι και στο πιο απότομο βάραθρο να βρίσκεται πεσμένος ο κάπρος, θα βρεθεί τρόπος να μεταφερθεί. Σε τελική ανάλυση, αν είναι τόσο δύσκολη η ανάσυρσή του, τεμαχίζεται επιτόπου και μεταφέρεται σε περισσότερα κομμάτια.

Το σχετικά μεγάλου βάρους θήραμα μεταφέρεται από δύο τουλάχιστον άτομα, που εναλλάσσονται ύστερα από κάποια απόσταση, χρησιμοποιώντας ένα ξύλινο γερό πάσαλο ανάλογου μήκους κομμένο από το δάσος.

Απ’ αυτό κρέμεται το θήραμα αφού περαστεί κατά μήκος του στήθους και της κοιλιάς του ανάμεσα από τα πόδια του, που είναι δεμένα ανά δύο μπρος και πίσω με ανθεκτικό σχοινί.

Εδώ, επειδή αυτό το σύστημα είναι επωμιζόμενο, ένας τέτοιος τρόπος μεταφοράς ακολουθείται για θηράματα όχι μεγαλύτερα από 50-60 κιλά. Θα δυσκολέψουν ακόμη πιο πολύ τα πράγματα αν η μορφολογία του εδάφους είναι ανώμαλη και τα μονοπάτια ανισόπεδα και δύσβατα.

Στην ορεινή Αρκαδία και στην Ήπειρο, φανατικοί ντόπιοι κυνηγοί προνοούν και προετοιμάζονται γι’ αυτές τις περιπτώσεις από τους καλοκαιρινούς και ανοιξιάτικους ακόμη μήνες. Από μόνοι τους προβαίνουν στον καθαρισμό και τη μερική αποψίλωση των σταθερών μονοπατιών και του χώρου των καρτεριών τους.

Ενας άλλος συνηθισμένος τρόπος είναι το σύρσιμο του μεγάλου σκοτωμένου θηράματος, τραβώντας το με γερό σχοινί που δένεται από το κάτω σαγόνι και πίσω από τους χαυλιόδοντές του. Αυτό το σβάρνισμα γίνεται ευκολότερο, όταν γίνεται πάνω σε πεσμένα φύλλα και βρεγμένα χόρτα παρά σε ξηρό και πετρώδες έδαφος. Δεν ενδείκνυται όμως για μεγάλες αποστάσεις, γιατί αν και το δέρμα του αγριογούρουνου είναι πολύ σκληρό, η συνεχής τριβή αναγκαστικά θα δημιουργήσει αντιαισθητικό και βαθύ γδάρσιμο απ’ την πλευρά που σύρεται.