Το τραγούδι του ιχνηλάτη!

Του Μάριο Κουάντρι, Μ.τ.φ. Άντζελα Γαλάτη

Η φωνή στους ιχνηλάτες είναι η ψυχή τους η ίδια. Φυσικά μιλάμε για τους ιχνηλάτες που εργάζονται και όχι για το Μπηγκλ του διπλανού διαμερίσματος που ποτέ δεν πάτησε σε χώμα. Και για να το πούμε πιο χειροπιαστά, εννοούμε πως ένας ιχνηλάτης πρέπει κατά τη διάρκεια της εργασίας του και σε ορισμένες φάσεις της να βγάζει φωνή, που θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε ως «έντονο, ευχάριστο κλαφούνισμα». Αντίθετα ένα Μπλε της Γασκώνης θα πρέπει να βγάζει ένα δυνατό παρατεταμένο ουρλιαχτό. Αν έβγαζε τη φωνή του ιταλικού Σεγκούτζιο, δηλαδή το έντονο, ευχάριστο κλαφούνισμα, θα ήταν εκτός εργασιακού προτύπου της φυλής και επομένως όχι τυπικό δείγμα. Η φωνή και ο τόνος της λοιπόν είναι διαφορετικός από φυλή σε φυλή, αλλά και διαφορετικός σε σχέση με το θήραμα που καταδιώκουν. Διαφορετικός είναι ο ήχος της φωνής όταν ο ιχνηλάτης έχει μπροστά του αλεπού, απ’ ότι όταν έχει λαγό ή αγριογούρουνο.

Επομένως μέσα από τη φωνή μπορούμε να δούμε και την εξυπνάδα ενός ιχνηλάτη. Επιπλέον είναι ένα στοιχείο για την επιλογή και τη σύνθεση της αγέλης. Όσοι σκύλοι γαβγίζουν πολύ παρομοιάζονται με πολυλογάδες και τους αγώνες εργασίας αποκλείονται. Ακόμα και από την αναπαραγωγή, επειδή η «πολυλογία» χωρίς λόγο είναι ένα αρνητικό χαρακτηριστικό. Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τους ιχνηλάτες σε δύο κατηγορίες, αυτούς που κλαψουρίζουν όπως οι ελληνικοί και οι ιταλικοί, και σ’ αυτούς που ουρλιάζουν όπως οι γαλλικοί ιχνηλάτες μεγάλου θηράματος.

Ο καλός ιχνηλάτης, μέσα από τη φωνή του, τη χροιά και τον τόνο της μπορεί να περιγράψει την ένταση της αναθυμίασης που το θήραμα άφησε στο πέρασμά του στο έδαφος ή το χορτάρι. Αν δηλαδή ήταν βραδινά, νυχτερινά ή πρωινά τα ίχνη. Όταν οι ιχνηλάτες εργάζονται σε ζευγάρι ή αγέλη, επικοινωνούν μεταξύ τους και στέλνουν παράλληλα μηνύματα στους κυναγωγούς.

Γι’ αυτόν που δεν ξέρει το κλαφούνισμα ή το ουρλιαχτό, μπορεί να έχει την αξία ενός ασήμαντου γαβγίσματος. Όμως για τους λάτρεις των ιχνηλατών είναι μια ολόκληρη συζήτηση που κατευθύνει το σύνολο ιχνηλατών και κυναγωγών. Η αγέλη όμως μιλάει (και συζητάει) και μεταξύ της. Όταν οι ιχνηλάτες αφεθούν ελεύθεροι στον κυνηγότοπο, απλώνονται χωρίς να χάνουν την επαφή μεταξύ τους και με τον κυναγωγό τους, και ο καθένας ψάχνει να βρει την άκρη του νήματος των ιχνών. Όταν κάποιος ιχνηλάτης βρει τα ίχνη, βγάζει ένα διστακτικό ήχο μέχρι να βεβαιωθεί ότι η αναθυμίαση είναι η σωστή, οπότε η φωνή γίνεται πιο δυνατή, το σώμα τρέμει και η ουρά κουνιέται νευρικά. Τότε αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί την επιτυχία (και την ευτυχία) του με τους συντρόφους του. Όλοι οι ιχνηλάτες κατευθύνονται σ’ αυτόν που πρώτος εντόπισε τα ίχνη, και τότε πέφτει το σχετικό.. στριμωξίδι και σπρώξιμο, γιατί ο καθένας θέλει τη μερίδα του από την ευχάριστη μυρωδιά. Παράλληλα η χορωδία από τρεις, τέσσερις ή και πέντε φωνές αρχίζει και οι ιχνηλάτες τραγουδούν όλοι μαζί τον συναρπαστικό ύμνο του κυνηγίου.

Κάποιοι πιο διακριτικοί από τους άλλους σταματούν σιγά- σιγά το κλαψούρισμα και κουνάνε μόνο την ουρά. Το ξεμπέρδεμα του κουβαριού των ιχνών αρχίζει και κάποιος αναλαμβάνει να οδηγήσει την κούρσα. Συνήθως καθοδηγητής είναι ο πιο αποφασιστικός και αυτός που έχει τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Κάποια στιγμή τα ίχνη οδηγούν στο «γιατάκι» (φωλιά) και τότε οι φωνές γίνονται πιο δυνατές, πιο ελκυστικές και ερεθιστικές.

Συνήθως αγγίζουν τα όρια του θρήνου και θυμίζουν έντονα, αν μπορούσαμε να το παραλληλίσουμε, κάποιον άνθρωπο που έχασε κάτι πολύτιμο. Ο «καθοδηγητής» ολοκλήρωσε το δικό του ρόλο και αναλαμβάνει δράση ο «ξεφωλιαστής». Ο λαγός γίνεται.. λαγός και αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Η πραγματική χορωδία της αγέλης αντηχεί στο δάσος και τα μονοπάτια. Κανένας ιχνηλάτης δεν αρνείται να συμμετάσχει.

Όλες οι φωνές ενώνονται σε μια αγωνιώδη παρατεταμένη προσπάθεια να μη χαθεί η επαφή. Μια παρατεταμένη προσπάθεια που μπορεί να κρατήσει ώρες. Μέχρι να έρθει η κούραση και οι φωνές να εξασθενήσουν και να σωπάσουν τελείως. Και εκεί που φαίνεται ο λαγός να κερδίζει το παιχνίδι και οι ιχνηλάτες έχουν σκορπιστεί, κάποιος ιχνηλάτης πατάει μια δυνατή φωνή. Η αγέλη ξαναμαζεύεται και ξαναρχίζει την προσπάθεια, έστω και αν η φωνή πια βγαίνει πιο δύσκολα και ο καλπασμός έχει γίνει πολύ βαρύς και αργός.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και αιώνες, από την εποχή του Ξενοφώντα μέχρι σήμερα. Οι φωνές των ιχνηλατών εκφράζουν τα ίδια συναισθήματα, την ίδια αγωνία, το ίδιο κυνηγετικό πάθος στο οποίο είναι .. καταδικασμένοι. Μια καταδίκη που τη λατρεύουν, γι’ αυτό και τραγουδούν.