Published on 30 Δεκεμβρίου, 2013 | by Kynoclub

Τα άξια γουρουνόσκυλα…

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ένα βασικό στοιχείο της επιτυχούς έκβασης του κυνηγίου του αγριόχοιρου είναι η συμβολή των γουρουνόσκυλων και της ικανότητας τους σ’ αυτό το δύσκολο και επικίνδυνο (για τα σκυλιά) κυνήγι. Το κυνήγι αυτό απαιτεί ‘’ιδιαίτερες επιδεξιότητες’’ από τα σκυλιά και επιπλέον προσόντα από αυτά των ομοίων τους που ασχολούνται με το λαγοκυνήγι. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς πάντοτε μιλάμε για αγριόχοιρο και ποτέ για ….αγριολαγό. Και αν στο κυνήγι του λαγού ο σκύλος που κάνει ιχνηλασία, ξεφώλιασμα και καταδίωξη θεωρείτε πλήρης ο αντίστοιχος ‘’συνάδελφός’’ του που έχει σαν καθήκον του και αντικείμενο του κυνηγετικού του πάθους τα αγριογούρουνα πρέπει να ΄έχει επιπλέον και κάποια ακόμα σημαντικά προσόντα.

Θάρρος, , αυτοθυσία, αυτοκυριαρχία και εξαιρετική φυσική κατάσταση είναι τα επιπλέον προσόντα. Και αυτά τα επιπλέον προσόντα που πρέπει να έχει το γουρουνόσκυλο, μαζί με την πείρα, δεν έχουν να κάνουν μόνο με το αποτέλεσμα της κυνηγετικής κάρπωσης αλλά και με την ίδια του την ακεραιότητα και την σωτηρία της ζωής του στην αντιπαράθεση με τον ‘’μεγάλο άγριο’’.

Ας δούμε όμως ένα-ένα και γιατί αυτά τα προσόντα είναι πολύτιμα.

ΘΑΡΡΟΣ

Το γουρουνόσκυλο που δεν έχει θάρρος πολύ απλά δεν είναι γουρουνόσκυλο. Ο σκύλος που δεν παίρνει πρωτοβουλία και κρύβεται μέσα και πίσω από τούς άλλους σκύλους της αγέλης ποτέ δεν θα φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο έστω και αν είναι καλός στην ιχνηλασία. Από εκεί και πέρα η διστακτικότητά του να χωθεί βαθιά στο πυκνό, ,για να ξεπετάξει ένα κάπρο που αρνείται να παίξει το ρόλο του θηράματος, είναι αρνητικός παράγοντας έστω και αν τα άλλα σκυλιά αναλαμβάνουν αυτό το καθήκον. Θάρρος απαιτείται και στην καταδίωξη ενός τραυματισμένου-κάτι πολύ συνηθισμένο- αγριόχοιρου που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Ο σκύλος που δεν έχει θάρρος (και τόλμη) ποτέ δεν θα αρπάξει με τα δόντια τον αγριόχοιρο, κάτι που είναι το ζητούμενο σε αυτή την φάση του κυνηγίου.

Το θάρρος συνήθως είναι έμφυτο όπως και η δειλία. Είναι βέβαιο όμως πώς η πρώτη εμπειρία του σκύλου λειτουργεί καταλυτικά υπέρ της μιας ή της άλλης ιδιότητας. Συνήθως ο σκύλος μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία θα γίνει η μανιώδης και θαρραλέος ή πολύ απλά δεν θα γίνει καν γουρουνόσκυλο.

ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ

Ο όρος αυτοθυσία είναι και ….αυτοχαρακτηρισμός του ανθρώπινου είδους και δεν ταιριάζει σε εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου παρά μόνο σε περιπτώσεις γονιών που αυτοθυσιάζονται για να σώσουν τα μικρά ή τη φωλιά τους. Αυτόν όμως τον ανθρωποκεντρικό όρο νομίζω πώς είναι δίκαιο να τον αποδώσουμε και στους βοηθούς μας όταν τα δίνουν όλα στο βωμό του πάθους και του καθήκοντος. Βέβαια δεν είναι αυτοσκοπός η αυτοθυσία των σκυλιών μας, όμως θα πρέπει να σημειώσουμε πώς αυτό το κυνήγι έχει και απώλειες. Και οι σκύλοι που πέφτουν στο καθήκον είναι συνήθως οι πιο θαρραλέοι, οι πιο απερίσκεπτοι και οι πιο άπειροι. Δεν είναι λίγοι όμως και οι βετεράνοι που τραυματίστηκαν ή χάθηκαν στο καθήκον αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και τον τραυματισμένο κάπρο…

ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Ακόμα ένας ανθρωποκεντρικός όρος. Με τον όρο αυτόν χαρακτηρίζουμε τον σκύλο που ξέρει τι κάνει ανά πάσα στιγμή και δεν παρασύρεται σε λάθος κινήσεις εν ….βρασμό ψυχής. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς αυτό το κυνήγι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο διεξάγεται εν ‘’βρασμό ψυχής’’ τόσο για τον κυνηγό όσο και (περισσότερο) για τον σκύλο. Είναι κανόνας στην φύση οι θηρευτές να μην διακινδυνεύουν ούτε αμυχή κατά την διάρκεια του κυνηγίου τους. Ο σκύλος που έχει διατηρήσει στα γονίδια του αυτόν τον αρχέγονο κανόνα να μην διακινδυνεύει την ακεραιότητά του κατά την διάρκεια του κυνηγίου (εξεύρεση τροφής) είναι αυτός που συνήθως επιβιώνει μέσα από δύσκολες καταστάσεις και φτάνει και σε μεγάλη ηλικία. Κυνηγετικό πάθος και θάρρος λοιπόν αλλά στις σωστές δόσεις γιατί διαφορετικά στον παράδεισο των κυνηγόσκυλων τον μεγαλύτερο χώρο τον καταλαμβάνουν οι απερίσκεπτοι ιχνηλάτες.

ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Αν σε άλλα κυνήγια η έλλειψη φυσικής κατάστασης των σκυλιών είναι ανασταλτικός παράγοντας, στο κυνήγι του αγριόχοιρου ουσιαστικά αναστέλλει το ίδιο το κυνήγι. Από την μία οι μεγάλες αποστάσεις ιχνηλασίας και καταδίωξης και από την άλλη η πιθανή μάχη σώμα με σώμα απαιτούν ιδιαίτερα γυμνασμένους (και καλοταϊσμένους) σκύλους. Ένας σκύλος που προέρχεται από μήνες ακινησίας και ‘’σπαρίλας’’ είναι λογικό να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του και οι μύες του να έχουν χαλαρώσει αρνούμενοι να μετακινήσουν την κυνηγετική μηχανή. Προπόνηση λοιπόν και όχι χαλαρώσει για εννιά μήνες που απαγορεύεται το συγκεκριμένο κυνήγι. Τώρα θα μου πείτε πώς απαγορεύεται να βγού τα σκυλιά στο ύπαιθρο αυτό το διάστημα και έχετε δίκιο…Δέν έχω απάντηση… Ισως σε περιφραγμενο κτήμα…

Γιά διατροφή και καλοταισμένους σκύλους νομίζω πώς είναι προσβλητικό να γράφουμε στην εποχή μας και για αυτό δεν χρειάζεται να αναφερθούμε. Αλλωστε αυτό το θλιβερό ‘’καλαμπούρι’’ που όμως κάποτε λεγόταν σοβαρά πώς: ‘’ ο σκύλος πρέπει να πεινάει πολύ, για να κυνηγάει πολύ’’ έχω χρόνια να το ακούσω… Να θυμίσω όμως την αποπαρασήτωση, εσωτερική και εξωτερική, που πολλές φορές την παραμελούμε. Σκύλος με τσιμπούρια και ασκαρίδες είναι δυστηχησμένος σκύλος γιατί ουσιαστικά είναι άρωστος. Καί εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε άρωστοι όχι μόνο δεν έχουμε στο νού μας το κυνήγι αλλά τα πέρνουμε και στο κρανίο με τον γιατρό μας που δεν μας έδωσε πιό δραστικά φάρμακα……