Published on 6 Φεβρουαρίου, 2019 | by Kynoclub

Γουρουνόσκυλα: Τα τέσσερα προτερήματα που πρέπει να διαθέτουν…

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Βασικό στοιχείο της επιτυχούς έκβασης του κυνηγιού του αγριόχοιρου αποτελεί η συμβολή των γουρουνόσκυλων. Το κυνήγι του αγριογούρουνου απαιτεί «ιδιαίτερες δεξιότητες» από τα σκυλιά και επιπλέον προσόντα από εκείνα των «ομοίων» τους που ασχολούνται με το λαγοκυνήγι. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε πως πάντοτε μιλάμε για αγριόχοιρο και ποτέ τον λαγό δεν τον αναφέρουμε ως … αγριολαγό. Κι αν στο κυνήγι του λαγού ο σκύλος που κάνει ιχνηλασία, ξεφώλιασμα και καταδίωξη θεωρείται πλήρης, ο αντίστοιχος «συνάδελφός» του, που έχει σαν καθήκον του και αντικείμενο του κυνηγετικού του πάθους τα αγριογούρουνα, πρέπει να έχει κάποια επιπλέον σημαντικά προσόντα.

Θάρρος, αυτοθυσία, αυτοκυριαρχία και εξαιρετική φυσική κατάσταση είναι τα απαιτούμενα προσόντα. Κι αυτές οι δεξιότητες που πρέπει να διαθέτει το γουρουνόσκυλο, μαζί με την πείρα βέβαια, δεν έχουν να κάνουν μόνο με το αποτέλεσμα της κυνηγετικής κάρπωσης αλλά και με την ίδια του την ακεραιότητα στην αντιπαράθεση με τον «μεγάλο άγριο». Ας δούμε, όμως, ένα προς ένα το γιατί αυτά τα προσόντα είναι πολύτιμα.

Θάρρος

Το γουρουνόσκυλο που δεν έχει θάρρος πολύ απλά δεν είναι γουρουνόσκυλο! Ο σκύλος που δεν παίρνει πρωτοβουλία και κρύβεται πίσω από τους υπόλοιπους σκύλους της αγέλης δεν θα φτάσει ποτέ σε ικανοποιητικό επίπεδο, ακόμα κι αν είναι καλός στην ιχνηλασία. Από εκεί και πέρα, η διστακτικότητά του να χωθεί βαθιά στο πυκνό προκειμένου να ξεπετάξει έναν κάπρο που αρνείται να φύγει συνιστά αρνητικό παράγοντα, έστω κι αν τα άλλα σκυλιά αναλαμβάνουν αυτό το καθήκον. Θάρρος απαιτείται και στην καταδίωξη ενός τραυματισμένου -γεγονός συνηθισμένο- αγριόχοιρου που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Ο σκύλος που δεν έχει θάρρος (και τόλμη) δεν θα αντιπαρατεθεί ποτέ με έναν αγριόχοιρο, κάτι που είναι το ζητούμενο σε αυτή τη φάση του κυνηγιού.

Το θάρρος συνήθως είναι έμφυτο, όπως άλλωστε και η δειλία. Είναι βέβαιο, όμως, πως η πρώτη εμπειρία του σκύλου λειτουργεί καταλυτικά υπέρ της μιας ή της άλλης ιδιότητας. Μετά από αυτή, ο σκύλος εξελίσσεται είτε σε μανιώδη και θαρραλέο μαχητή είτε, πολύ απλά, δεν θα γίνει γουρουνόσκυλο.

Αυτοθυσία

Ο όρος αυτοθυσία αναφέρεται στο ανθρώπινο είδος και μάλλον δεν ταιριάζει σε εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου, παρά μόνο σε περιπτώσεις γονιών που προσπαθούν να σώσουν τα μικρά ή τη φωλιά τους. Νομίζω, όμως, ότι είναι δίκαιο να αποδώσουμε αυτόν τον ανθρωποκεντρικό όρο και στους βοηθούς μας, όταν τα δίνουν όλα στο βωμό του πάθους και του καθήκοντος.

Η «αυτοθυσία» των σκυλιών μας δεν είναι αυτοσκοπός, θα πρέπει όμως να σημειώσουμε πως αυτό το κυνήγι έχει και απώλειες. Και οι σκύλοι που πέφτουν στο καθήκον είναι συνήθως οι πιο θαρραλέοι, οι πιο απερίσκεπτοι και οι πλέον άπειροι. Δεν είναι λίγοι, βέβαια, και οι «βετεράνοι» που τραυματίστηκαν ή χάθηκαν την ώρα του καθήκοντος, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και τον τραυματισμένο κάπρο…

Αυτοκυριαρχία

Πρόκειται για έναν ακόμα ανθρωποκεντρικό όρο. Τον αποδίδουμε σε σκύλο που ξέρει τι κάνει ανά πάσα στιγμή, χωρίς να παρασύρεται σε λάθος κινήσεις εν… βρασμώ ψυχής. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το κυνήγι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, διεξάγεται στα όρια τόσο για τον κυνηγό όσο και (περισσότερο) για τον σκύλο.

Αποτελεί κανόνα στη φύση οι θηρευτές να μη διακινδυνεύουν ούτε αμυχή κατά τη διάρκεια του κυνηγιού τους. Ο σκύλος που έχει διατηρήσει στα γονίδιά του τον αρχέγονο κανόνα να μη διακινδυνεύει την ακεραιότητά του κατά τη διάρκεια του κυνηγιού (δηλαδή στην εξεύρεση τροφής) είναι αυτός που συνήθως επιβιώνει μέσα από δύσκολες καταστάσεις και φτάνει σε μεγάλη ηλικία.

Κυνηγετικό πάθος και θάρρος, λοιπόν, αλλά στις σωστές δόσεις, καθώς σε διαφορετική περίπτωση, στον… παράδεισο των κυνηγόσκυλων, τον μεγαλύτερο χώρο καταλαμβάνουν οι απερίσκεπτοι ιχνηλάτες.

Φυσική κατάσταση

Αν σε άλλα κυνήγια η έλλειψη φυσικής κατάστασης των σκυλιών είναι ανασταλτικός παράγοντας, στο κυνήγι του αγριόχοιρου ουσιαστικά αναστέλλει το ίδιο το κυνήγι. Από τη μία οι μεγάλες αποστάσεις ιχνηλασίας και καταδίωξης και από την άλλη η ενδεχόμενη μάχη σώμα με σώμα απαιτούν ιδιαίτερα γυμνασμένους (και καλοταϊσμένους) σκύλους.

Ενας σκύλος που προέρχεται από ακινησία και «σπαρίλα» μηνών είναι λογικό να μην μπορεί να… πάρει τα πόδια του, καθώς οι μύες του έχουν χαλαρώσει και αρνούνται να μετακινήσουν την κυνηγετική μηχανή. Προπόνηση, λοιπόν, και όχι χαλάρωση για εννιά μήνες οπότε απαγορεύεται το συγκεκριμένο κυνήγι. Τώρα θα μου πείτε ότι σε αυτό το διάστημα απαγορεύεται να βγουν τα σκυλιά στην ύπαιθρο. Έχετε δίκιο… Δεν έχω απάντηση. Ίσως σε περιφραγμένο κτήμα…

Για διατροφή και καλοταϊσμένους σκύλους νομίζω πως είναι προσβλητικό να γράφουμε στην εποχή μας, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να αναφερθούμε. Ακόμα κι εκείνο το θλιβερό «καλαμπούρι» (που κάποτε, όμως, λεγόταν σοβαρά) ότι «ο σκύλος πρέπει να πεινάει πολύ, για να κυνηγάει πολύ» έχω χρόνια να το ακούσω…

Να θυμίσω όμως την αποπαρασίτωση, εσωτερική και εξωτερική, την οποία πολλές φορές παραμελούμε. Σκύλος με τσιμπούρια και ασκαρίδες είναι δυστυχισμένος, γιατί ουσιαστικά είναι άρρωστος. Κι εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε άρρωστοι, όχι μόνο δεν έχουμε το κυνήγι κατά νου, αλλά… τα παίρνουμε και στο κρανίο με τον γιατρό μας επειδή δεν μας έδωσε πιο δραστικά φάρμακα…