Published on 23 Οκτωβρίου, 2020 | by Kynoclub

Η ΄΄φλυαρία΄΄ στα ίχνη και την στάμπα

επιμέλεια- μετάφραση Αngela Galati

Ο Alberto Galdi είναι ένας έμπειρος κριτής του Κυνολογικού Ομίλου Ιταλίας, με αντικείμενο τους Αγώνες Πρακτικού Κυνηγίου που διεξάγονται εκεί μεταξύ σκύλων – ιχνηλατών, με θήραμα…τον αγριόχοιρο.

Στην Ελλάδα βέβαια τέτοιοι αγώνες δεν οργανώνονται, ωστόσο έχει ίσως μια αξία να πληροφορηθεί κανείς τις απόψεις και τις διαπιστώσεις του κ Galdi, καθώς από την Πελοπόννησο μέχρι τον Έβρο το αγριογούρουνο τείνει να εξελιχθεί ως το πιο άφθονο ενδημικό θήραμα της χώρας. Ας ακούσουμε λοιπόν τον Ιταλό ΄΄ειδικό΄΄, γιατί έχω την αίσθηση ότι το μειονέκτημα που εντοπίζει σε πολλά ΄΄γουρουνόσκυλα΄΄ δεν αποτελεί…μόνο Ιταλικό πρόβλημα!

Από όσους κυνηγάνε αγριογούρουνα δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας που να μην θεωρεί ότι η εκφραστικότητα της φωνής ενός γουρουνόσκυλου, είναι και μια απαραίτητη προυπόθεση για να θεωρηθεί εξαίρετο ζώο σε αυτό που κάνει.

Δυστυχώς όμως, αυτό που ο απλός και πρακτικός κυνηγός αγριογούρουνου ξέρει και αναζητά σε έναν σκύλο, πολλές φορές αγνοείται από τον ίδιο τον κριτή!

Υπάρχει μια λανθασμένη πεποίθηση ότι, η ποιότητα ενός καλού γουρουνόσκυλου καθορίζεται από την…ποσότητα της φωνής που εκφωνεί κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, χωρίς δυστυχώς να λαμβάνεται όσο πρέπει υπόψη…η ίδια η εκφραστικότητα της φωνής.

Ας μην παρεξηγηθεί όμως αυτό που θέλω να πω…Είναι σωστό στους αγώνες να επιβραβεύουμε τα σκυλιά που αλυχτάνε πολύ σε σχέση με εκείνα που είναι βουβά ή ιδιαίτερα ΄΄μίζερα΄΄στην εκφώνηση, ωστόσο αν η φωνή δεν ΄΄παντρεύεται΄΄ με εξυπνάδα και εκφραστικότητα καταντάει απλώς μια άσκοπη φλυαρία.

Πολύ συχνά πια στους αγώνες εργασίας, βραβεύονται από τους κριτές και αναδεικνύονται τα πιο ΄΄φλύαρα΄΄ άτομα, που όμως υστερούν στην μετάδοση των ηχητικών πληροφοριών και των συγκινήσεων που ένα καλό γουρουνόσκυλο θα έπρεπε να μεταφέρει με τον χρωματισμό της φωνής του.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η εκτροφή βρίσκεται σήμερα σε ένα σημείο που να αναπαράγει σκύλους που έχουν την κλίση να γαβγίζουν πολύ και αδιαλείπτως, εις βάρος όμως της πολύτιμης και χρήσιμης στο κυνήγι του αγριογούρουνου εκφραστικότητας.

Δυστυχώς, σιγά σιγά χάνεται η κουλτούρα εκείνου του εξαιρετικού σκύλου – ιχνηλάτη, που μετά τον εντοπισμό του πρώτου ίχνους αγριογούρουνου ήταν ικανός για μια ολόκληρη μέρα να υποδεικνύει με τη φωνή του, όλες τις φάσεις κυνηγίου και τις κινήσεις του αγριόχοιρου….

Με την πλούσια γκάμα της φωνής του, αυτός ο σκύλος αλλιώς γάβγιζε πάνω στο ίχνος, αλλιώς την ώρα που πλησίαζε κοντά στο γιατάκι, αλλιώς στην στάμπα και αλλιώς στην καταδίωξη! Με αυτόν τον σκύλο, η παγάνα και τα καρτέρια γνώριζαν και μόνο από τη χροιά της φωνής αν επρόκειτο για μονιά ή για μια ένα κοπάδι με ΄΄σκρόφες΄΄, αν το ζώο ήταν μεγάλο ή μικρό, αν έμενε να δώσει μάχη ή έφευγε μακριά προς τα περάσματα.

Η φωνή του καλού γουρουνόσκυλου πρέπει να μεταδίδει στους κυνηγούς ασφαλείς πληροφορίες για τις στάσεις του θηράματος, την κατεύθυνση, την ταχύτητα, ακόμα και την επικινδυνότητά του…

Αυτές οι μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες δεν είναι χρήσιμες μόνο για την έκβαση μιας παγάνας, αλλά κάνουν και τον κάθε κυνηγό συμμέτοχο μιας συναρπαστικής διαδικασίας που τις περισσότερες φορές διεξάγεται μακριά από τα μάτια του.

Μόνο που αυτά τα σκυλιά τείνουν πια να εξαφανιστούν, καθώς δίνεται πια αξία μόνο στο ξεφώλιασμα, έστω κι αν αυτό γίνεται με τον ίδιο τόνο φωνής που είχαν τα σκυλιά και όταν λύθηκαν από το λουρί τους.

Δυστυχώς, οι αγώνες που κάνουμε γίνονται όλοι σε περιφραγμένα εδάφη με σίγουρα θηράματα, όπου τα αγριογούρουνα είναι λίγο πολύ προβλέψιμα από τους σκύλους. Σε αυτές τις μικρές ή μεγάλες εκτάσεις, η εκφραστικότητα της φωνής ίσως να μην είναι τόσο απαραίτητη, καθώς αρκεί και μόνο να υπάρχει.

Στο πραγματικό κυνήγι όμως, στους πυκνούς πουρναρόλογκους, οι εκφωνήσεις του σκύλου είναι τα ίδια τα… μάτια του κυνηγού!

Η ποιότητα και η εκφραστικότητα της φωνής ενός γουρουνόσκυλου, αποτελεί μια γενετική περιουσία που δεν πρέπει με τίποτα να χάσουμε….