H πρώτη μέρα στην πέρδικα…
Κείμενο Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Έφτασε η ώρα για την πέρδικα, την χιλιοτραγουδησμένη. Έφτασε η ώρα για τους απανταχού φανατικούς και λιγότερο φανατικούς περδικοκυνηγούς να πάρουν τα βουνά για να την συναντήσουν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο χτυποκάρδι από αυτό που νοιώθει ο περδικοκυνηγός, όταν μπροστά του απογειώνεται το κοπάδι για να χαθεί αστραπιαία πετώντας χαμηλά προς τα γκρέμια…
Η πρώτη μέρα στο κυνήγι της πέρδικας είναι η καλύτερη μέρα της κυνηγετικής χρονιάς για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί τα κοπάδια ακόμα είναι μαζεμένα και πιο… προσιτά. Αυτό το «προσιτά» δεν χρειάζεται να το πάρετε και ως δεδομένο μια και τα λεγόμενα «εκπαιδευτικά» έχουν ήδη επηρεάσει την συμπεριφορά των πουλιών. Γι αυτό αν τα πουλιά ξεσηκώνονται από τα 200 μέτρα μακριά να ξέρετε πώς τις προηγούμενες ημέρες έχουν πιεστεί από σκυλιά και «κυναγωγούς», ενώ ίσως έχουν δεχτεί και μερικές τουφεκιές από κάποιον πονηρό ντόπιο τσοπάνο λίγο πριν έρθει η ώρα των νομοταγών κυνηγών.
Τα ακυνήγητα πουλιά λοιπόν έχουν διαφορετική συμπεριφορά από αυτά που έχουν πιεστεί και δέχονται πιο εύκολα να τα πλησιάσει ο κυνηγός και ο σκύλος που αν είναι έμπειρος μπορεί να τα φερμάρει και να τα «εγκλωβίσει» σε ακτίνα βολής. Εκτός από την μεγαλύτερη ανοχή που επιδεικνύουν, τα πουλιά της πρώτης μέρας βρίσκονται ακόμα σε σχετικά χαμηλό υψόμετρο και κοντά σε πηγές και τρεχούμενα νερά μια και η ξηρασία είναι ακόμα έντονη αυτή την εποχή. Γι αυτό προτιμούν και τα σημεία του βουνού που γειτνιάζουν με σκιερά δασώδη μέρη.
Ο περδικοκυνηγός
«Της Θανάσαινας ο γιος ο περδικοκυνηγός, όλη μέρα στο κυνήγι και το βράδυ τρώει κρεμμύδι», λέει το δημοτικό τραγούδι περιγράφοντας μέσα σε λίγες λέξεις την δυσκολία που παρουσιάζει το κυνήγι αυτού του μοναδικού θηράματος, που αν καταφέρεις να το βάλεις στο δισάκι σου τότε θα έχεις βιώσει την απόλυτη κυνηγετική ικανοποίηση.
Δεν είναι για όλους το κυνήγι της πέρδικας. Χρειάζεται γερά πόδια, γερή καρδιά, γερά πνευμόνια, καλή φυσική κατάσταση, μεγάλο πάθος και… νιάτα. Νιάτα που δεν έχουν να κάνουν τόσο πολύ με τα χρόνια που κουβαλάει στην πλάτη του ο κυνηγός, αλλά με το πόσο νεανική παραμένει η λαχτάρα για μια ακόμα συνάντηση με τις ορεινές πέρδικες σε όποιο βουνό και αν κατοικούν… Απαιτεί όμως και κάτι άλλο το κυνήγι της πέρδικας. Σεβασμό στον τόπο της, σεβασμό στα λημέρια της, σεβασμό στα βουνά της… Ο Όλυμπος, ο Πάρνωνας, ο Ταΰγετος, το Μπέλες, ο Ίσμαρος, το Σνιάτσικο, η Γκιώνα, το Μιτσικέλι, ο Σμόλικας είναι κάποιοι από τους τόπους της και άξιοι κυνηγοί όσοι έχουν τα κότσια να την ψάξουν στα αλπικά τους υψόμετρα…
Τα περδικόσκυλαΛίγα είναι τα πραγματικά περδικόσκυλα και επομένως λίγοι και οι τυχεροί που τα κατέχουν. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό τον κόσμο, αυτή η έλλειψη καλών περδικόσκυλων έχει την εξήγησή της… Χρειάζεται πολύ δουλειά για να φτιάξει κάποιος ένα καλό σκύλο για τις ορεινές πέρδικες, δουλειά που μπορεί να κρατήσει και χρόνια. Γιατί ένα περδικόσκυλο πάντα έχει περιθώρια βελτίωσης. Και δεν είναι μόνο η εκπαίδευση και οι εμπειρίες, είναι και άλλα πράγματα όπως η δυνατή όσφρηση, η φυσική κατάσταση και η σωματική κατασκευή. Τα περδικόσκυλα όμως είναι από μόνα τους ένα ξεχωριστό άρθρο (και κεφάλαιο).
Αlectoris Chukar & Αlectoris Graeca
Οι διαφορές είναι ελάχιστες έως ασήμαντες στην εμφάνιση τους και πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την πέρδικα της ηπειρωτικής Ελλάδος (Αlectoris Graeca ) από αυτή την νησιωτικής (Αlectoris Chukar) που είναι πιο γνωστή με την ονομασία τσούκαρ. Η πιο σημαντική διαφορά τους είναι η γονιμότητα στην οποία το βραβείο κερδίζει η νησιωτική μια και γεννάει τα διπλάσια αυγά ενώ συνηθισμένη είναι και η δεύτερη γέννα, που ευνοείται λόγω ηπιότερου κλίματος. Για αυτό και τα νησιά έχουν την δικαιολογημένη φήμη πώς ”κρατάνε” πολλές πέρδικες.
Επ’ αυτού έχω και προσωπική εμπειρία από την μακρινή δεκαετία του 1970, όταν έζησα δύο χρόνια στην Χίο υπηρετώντας την ακεραιότητα της χώρας. Οι πέρδικες τότε ήταν τόσο πολλές που έβοσκαν έξω από τα σπίτια και μέσα στα στρατόπεδα. Η βόλτα στον ”Κορακάρη” ήταν τρομερή εμπειρία, αφού τα περδικόπουλα πεταγόντουσαν από παντού… Οσο για τα (τότε) κυνήγια στη Βολισό, στον Ανάβατο, στη Σιδηρούντα, και αλλού, μετά από τα σχεδόν τριάντα χρόνια που έχουν περάσει μοιάζουν ονειρικά. Άλλες εποχές…
Στόχος των λαθροθήρων
Αν και τα τελευταία χρόνια μετά την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής το φαινόμενο της λαθροθηρίας έχει περιοριστεί σημαντικά, υπάρχουν ακόμα κάποιοι έξυπνοι που κυνηγάνε τις πέρδικες τις ημέρες που προηγούνται της νόμιμης έναρξης, προκαλώντας έτσι σημαντική ζημιά στο πιο σημαντικό φτερωτό ενδημικό θήραμα της χώρας μας.
Δεν είναι θέμα του παρόντος άρθρου η λαθροθηρία, αλλά ο γράφων πιστεύει ακράδαντα πως πέρα από το πραγματικά πολύτιμο έργο των θηροφυλάκων, η προστασία του κυνηγίου και των θηραμάτων είναι θέμα του κάθε κυνηγού ξεχωριστά, αλλά και της κυνηγετικής κοινότητας συνολικά. Καταγγείλετε λοιπόν όσους έχουν παραβατική συμπεριφορά και δεν σέβονται τους συναδέλφους τους και τον αγώνα των κυνηγετικών οργανώσεων. Πολύ περισσότερο διαμαρτυρηθείτε και καταγγείλετε αυτούς που δεν σέβονται τις πέρδικες και το ενδημικό θήραμα γενικότε
Related Posts
Σκέψεις για το όριο (υπερ)κάρπωσης της νησιωτικής πέρδικας; →
Πονηροί κυνηγούν τις πέρδικες πριν την έναρξη με πρόσχημα τον λαγό… →
Πέρδικες του βουνού …και του πελάγου. →
