Published on 28 Μαΐου, 2015 | by Kynoclub

Ξανά και ξανά στην Κωπαΐδα…

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Για εμάς τους παλιότερους «Αθηναίους», η Κωπαΐδα ήταν πάντα… το μεγάλο «σχολείο». Τότε που το Σχιστό δεν υπήρχε ούτε καν σαν σκέψη στη σημερινή του μορφή , ο μεγάλος κάμπος των 200.000 στρεμμάτων ήταν ο σταθερός και μόνιμος προορισμός των φερματζήδων.

Εκεί δοκιμάζαμε, εκεί εκπαιδεύαμε και εκεί κυνηγούσαμε με τα σκυλιά μας. Το ταπεινό ορτυκάκι ήταν πάντα εκεί και μας περίμενε, όπως μας περιμένει και τώρα. Βέβαια, υπάρχουν πια αρκετές διαφορές στη σημερινή πραγματικότητα σε σχέση με τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, με κυριότερη την ύπαρξη των ”ηχομιμητικών” συσκευών που έχουν αλλάξει σημαντικά τη γεωγραφική… κατανομή όχι μόνο των περασμάτων, αλλά ακόμα και των τοπιάρικων πουλιών.

Η Κωπαΐδα όμως δεν έχει να μας προσφέρει μόνο ορτύκια. Οι ντόπιοι κυνηγοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο κάμπος, ανάλογα με την εποχή, φιλοξενεί και πολλά άλλα είδη θηραμάτων όπως τρυγόνια, μπεκάτσες, υδρόβια, φάσες και τα τελευταία χρόνια αγριόχοιρους!. Αξέχαστα μου έχουν μείνει τα ανοιξιάτικα κυνήγια τρυγονιών που κάποτε περιλαμβάνονταν στο κυνηγετικό ημερολόγιο, όπως αξέχαστος μου έχει μείνει και ο πρώτος μου λαγός πριν από καμιά… σαρανταριά χρόνια σε κάποια βαμβακιά. Οι λόφοι γύρω από τη ”λίμνη” φιλοξενούν αρκετούς λαγούς, που σουλατσάρουν πού και πού στις καλαμποκιές και στα θερισμένα σταροχώραφα. Κάποιοι ξεμένουν εκεί και την ημέρα αφού δεν γυρνάνε πίσω στα «αμφιθεατρικά» γιατάκια τους!

Τον χειμώνα…

Από τις 15 Σεπτέμβρη και πέρα καλό θα είναι να έχετε τον νου σας και για κάνα-λαγό. Ποτέ δεν ξέρεις. Όποτε βρίσκω ευκαιρία πετάγομαι στην Κωπαΐδα και το προχωρημένο φθινόπωρο ή στις αρχές του χειμώνα. Τότε όλα είναι πιο απολαυστικά για τους μοναχικούς και τους… μονοφαγάδες. Ο κάμπος έχει πια αδειάσει από τους κυνηγούς αλλά και από τους αγρότες. Κάποια ορτύκια έχουν ξεμείνει, ενώ όλα και κάποια μικροπερασματάκια πέφτουν στα θερισμένα καλαμπόκια. Οι βροχούλες που έχουν ήδη πέσει και το κρύο που έχει πια σφίξει έχουν φέρει και τις πρώτες… μπεκάτσες! Δεν είναι λίγες οι φορές που τα σκυλιά μου έχουν ξεσηκώσει μέσα στα τρυφιλοχώραφα ή δίπλα στα κανάλια, μπεκάτσες τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη.

Τα κωπαιδόσκυλα …

Εκτιμώ απεριόριστα τα «Κωπαΐδόσκυλα»! Ο σκύλος που βρίσκει ορτύκια στην Κωπαΐδα είναι ένας πολύτιμος σκύλος, γιατί καταφέρνει να ξεπερνάει τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες αυτού του κυνηγότοπου. Συνήθως σε αυτό τον τόπο κυνηγάμε με πλήρη άπνοια, οπότε σε ένα τριφυλοχώραφο το ορτύκι μοιάζει σαν ψύλλος στα άχυρα. Ειδικά τα τοπιάρικα με τα διαβολικά τους οχτάρια μπορούν να τρελάνουν έναν άπειρο σκύλο που δεν γνωρίζει τα κόλπα τους.

Η εμπειρία όμως έρχεται με τον καιρό και με τις πολλές εξόδους. Και μόνο ένα έμπειρο σκυλί μπορεί να αποδώσει εδώ. Οι μεγάλες ταχύτητες και η… μεγάλη έρευνα εδώ δεν βοηθούν. Οι ηπειρωτικές φυλές θα αποδώσουν καλύτερα ακόμα και το μικρόσωμο Επανιέλ, και ας είναι υποχρεωμένο να ψάχνει σε τριφύλλια με μεγαλύτερο ύψος από το δικό του.

Για να είναι ένας σκύλος αποδοτικός χρειάζεται να δουλεύει με σύνεση, προσεκτικά και χωρίς φρενήρεις ταχύτητες. Ενας μυαλωμένος σκύλος θα προσαρμόσει την έρευνά του και το… στυλ του σε αυτό το είδος κυνηγίου και θα βάλει τη μουσούδα του χαμηλά στο έδαφος για να μπορέσει να ξεχωρίσει τη σωστή μυρωδιά ανάμεσα σε πολλές άλλες.

Ενδεικτικό της δυσκολίας του κυνηγίου για τους σκύλους στην Κωπαΐδα είναι το γεγονός ότι ο Ομιλος Πόιντερ Σέττερ την προηγούμενη δεκαετία διοργάνωσε εκεί 3-4 αγώνες με άγρια ορτύκια και έκτοτε δεν θέλει να… ξανακούσει για τέτοιο θέμα. Αντίθετα οι Ομιλοι Κούρτσχααρ και Επανιέλ Μπρετόν περιλαμβάνουν πάντα 2-3 τέτοιους αγώνες στο ημερολόγιό τους.

Ένας μόνιμος… «θαμώνας»!

Τον γνωστό κυνοτρόφο Παναγιώτη Νικολόπουλο (ντι Γκρέκο) συναντάμε τακτικά σε εκπαιδευτικά στην Κωπαΐδα. Πιάσαμε κουβέντα: «Κυνηγάω και εκπαιδεύω πολλά χρόνια στην Κωπαΐδα. Είναι όμορφη, χαρούμενη αλλά και παράξενη έτσι όπως είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε βουνά. Αν και για τους περισσότερους είναι μια ομοιόμορφη επίπεδη πεδιάδα, για μένα έχει πολλές κρυμμένες ομορφιές και γωνιές-κοτέτσια» μας λέει και συνεχίζει: «Εκτισα το νέο μου κυνοτροφείο εδώ για να είμαι εγώ και τα σκυλιά μου μέσα σε αυτό τον παράδεισο. Ο τόπος εδώ μπορεί να προσφέρει τα πάντα. Όχι μόνο στους κυνηγούς αλλά και στους αγρότες, στους ποταμίσιους ψαράδες αλλά και σε οποιονδήποτε μπορεί και θέλει να ρουφήξει την ομορφιά αυτού του μοναδικού κάμπου».