Published on 25 Μαΐου, 2020 | by Kynoclub

Οι σκύλοι φέρμας δείχνουν τον δρόμο στον …Ελληνικό Ιχνηλάτη και όλους τους Ιχνηλάτες

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ναι! Οι φυλές των σκύλων φέρμας, και η εξέλιξη τους τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα, μπορούν να δείξουν τον δρόμο στους Ιχνηλάτες και ειδικότερα στον Ελληνικό Ιχνηλάτη. Όσο και να φαίνεται παράδοξο μπορούμε να αντλήσουμε …αισιοδοξία από την ιστορία των Πόιντερ και των Σέττερ όπως αυτή γράφτηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια…

-Οι παλιότεροι Ποντεροσεττεράδες θυμούνται από που ξεκινήσαμε και τι σκυλιά είχαμε τότε. Καμιά σχέση με το σήμερα. Τα σκυλιά που τότε θεωρούσαμε σπουδαία με τα σημερινά δεδομένα και απαιτήσεις δεν θα γυρνούσαμε καν να τα κοιτάξουμε. Χαοτική η διαφορά ποιότητας και κυνηγετικής απόδοσης. Αυτά τα τριάντα χρόνια έγιναν άλματα. Η επιλογή μέσα από τους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων οδήγησε στην θεαματική βελτίωση του μέσου όρου της ποιότητας των πουλόσκυλων…

Ακούμε και διαβάζουμε συχνά παράπονα για την ποιότητα των σημερινών ελληνικών ιχνηλατών. Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πώς μόνο ένα στα δέκα βγαίνει άξιο στο κυνήγι. Υπάρχουν όμως και άλλοι που πιστεύουν το αντίθετο. Πως αυτά που βγαίνουν ικανά στο κυνήγι είναι τα περισσότερα. Όλα λοιπόν είναι σχετικά και ο καθ ένας τα βλέπει με την δική του οπτική.

-Η προσωπική μου γνώμη για τους Ελληνικούς Ιχνηλάτες, τουλάχιστον για αυτούς που έχω δει και κρίνει στους αγώνες στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι πολύ θετική. Οι περισσότεροι σκύλοι που έχουν παρουσιαστεί στους αγώνες ήταν άξιοι εκπρόσωποι της φυλής και λίγοι ήταν αυτοί που δεν …τράβαγαν. Αυτοί λοιπόν οι σκύλοι που έχουν διακριθεί σε αγώνες αν ζευγαρωθούν με σωστή επιλογή, το ίδιο και οι απόγονοι τους, με σωστές επιλογές, μετά από 3-4 γενιές θα μπορούμε να μιλάμε για σταθεροποιημένα εργασιακά χαρακτηριστικά σε μεγάλο ποσοστό. Δυστυχώς τα τυχαία ζευγαρώματα , με τον σκύλο του …γείτονα, χωρίς κυνολογικά κριτήρια και γνώση οδηγούν σε μέτριους απογόνους που δεν ανταποκρίνονται στα ζητούμενα που πρέπει να έχει ένα άξιο λαγόσκυλο. Και δεν αρκεί να γνωρίζουμε μόνο τα σκυλιά που ζευγαρώνουμε πρέπει να γνωρίζουμε και τους παππούδες και τους προπάππους…

Ζευγαρώνουν μόνο τα άξια σκυλιά.

Οι σκύλοι λοιπόν που έχουν αξιολογηθεί και διακριθεί σε αγώνες θα δώσουν τα καλά γονίδια για να πάει ο Ελληνικός Ιχνηλάτης μπροστά. Είναι η μονή συνταγή επιτυχίας. Σε 20 ή 30 χρόνια η επόμενη γενιά λαγοκυνηγών είναι βέβαιο πως θα έχει καλυτέρα σκυλιά εφ όσον συνεχιστεί η επιλογή των άξιων σκύλων μέσα από τους Αγώνες κυνηγετικών Ικανοτήτων. Όπως ακριβώς έγινε με τα Πόιντερ, τα Σέττερ, τα Επανιέλ Μπρετόν και όλες τις φυλές φέρμας. Τα σκυλιά που είχαμε το 1990 δεν έχουν καμιά σχέση με τα σκυλιά που έχουμε το 2020.

Οι ΄΄ιχνηλατάδες΄΄ λοιπόν δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν κάποιο τροχό. Η συνταγή είναι μία. Ζευγαρώνουμε και αναπαράγουμε μόνο ικανούς σκύλους που έχουν αξιολογηθεί και διακριθεί σε Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων! Αν θέλουμε να πάμε μπροστά. Διαφορετικά η στασιμότητα είναι δεδομένη. Και σίγουρα δεν αρκεί η προσωπική μας αξιολόγηση για το αν ένας σκύλος είναι καλός ή όχι. Αυτό που για κάποιον είναι καλό για κάποιο άλλο δεν είναι…. Μόνο στους αγώνες γίνεται, μέσα από κανόνες και κανονισμούς, σωστή αξιολόγηση. Αυτά!