Ένα σουβλάκι για ένα παιδί μας…

Κείμενο: N. Φωτακόπουλος

-Αρχές του Οκτωβρη, εκεί στα γνωστά κεμπαμπτζίδικα στο Μοναστηράκι. Ο καιρός είναι ακόμα καλός και ο κόσμος πάει και έρχεται σουλατσάροντας μέσα στην τσίκνα της ανατολίτικης γαστρονομικής μας κουλτούρας. Τουρίστες (που βρέθηκαν τέτοια εποχή;), ζευγαράκια, μπακούρια, αγχωμένοι εργαζόμενοι που τρέχουν να πάρουν τον ηλεκτρικό, μικροπωλητές, παλλακίδες, γυφτάκια, κλαρινογαμπροί και μουσικάντηδες πάνε και έρχονται σε μια αέναη κίνηση πέρα δώθε… Οι σερβιτόροι του Thanasis, του Savvas και του Μπαϊρακτάρη, βγαλμένοι από την δεκαετία του εξήντα, όταν δεν σερβίρουν, διώχνουν τους ζητιάνους ή ψαρεύουν πελάτες. Μίστερ, μίς ,γκρήκ τζατζικ, σάλαντ κ.λ.π

Μαγεία ο πεζόδρομος με τα ντονέρ και το βρώμικο πλακόστρωτο αλλά πάντα αγαπημένο μέρος των πολιτικών τις ώρες πριν την ανακοίνωση των exit poll. Των πολιτικών που θέλουν να πουλήσουν μαζί με την πολιτική πραμάτεια και το φιλολαϊκό προφίλ τους αποτάσσοντας προσωρινά την …τζακάτη καταγωγή, την ακριτική Εκάλη και τα δυσπρόσιτα Βόρεια Προάστεια.. Εδώ στο Μοναστηράκι, στα κεμπαμπτζίδικα έχουν μπει οι πλέον σοβαρές υποθήκες για μελλοντικές υπουργοποιήσεις που έφεραν και τον ξεπεσμό της χώρας…

Βρίσκω γωνιά και τραπέζι να ξαποστάσω στου Thanasis και στρογγυλοκάθομαι απολαμβάνοντας ένα από τα λίγα ζωντανά και χαρούμενα κομμάτια της Αθήνας….

Οι τέσσερις πιτσιρικάδες δίπλα μου έχουν παραγγείλλει και περιμένουν. Όμορφα ευγενικά παιδιά εκεί στην εφηβεία των 15-16 χρόνων. Μιλούν σιγανά σκύβοντας ο ένα στη μεριά του άλλου. Θαρρείς και ντρέπονται να σηκώσουν τα μάτια τους προς τις κοπελίτσες που περνάνε λικνιστές και αχνιστές με τα μίνι, τα σκισμένα σορτσάκια και τις ανέμελα πεσμένες τιράντες των σουτιέν…

-Περιμένοντας τον …παραγγελιοδόχο χαζεύω…. Τα πιττόγυρα έρχονται στο διπλανό τραπέζι και οι πιτσιρικάδες πέφτουν στην μάσα εκτός από έναν που συνέχισε να μιλάει στην μπουκωμένη παρέα του.

-”Μπα θα έχει φάει στο σπίτι του” λέω από μέσα μου.. –‘’Σίγουρα είναι φαγωμένος’’ ξαναλέω μάλλον φωναχτά. Γιατί αν δεν ήταν φαγωμένος, ό άλλος της παρέας που έχει δυο σίγουρα θα του έδινε το ένα σουβλάκι’. Καμάρωσα, και για την ακρίβεια χαλάρωσα, με την σκέψη μου και στρώθηκα στη δικό μου πιάτο..

Ήρθε η ώρα του λογαριασμού για τους πιτσιρικάδες. Ο σερβιτόρος, που θύμιζε επαρχιώτικο γκαρσόνι παλαιότερων δεκαετιών, φέρνει την απόδειξη. Περιμένοντας τα χρήματα σκύβει στο αγόρι που δεν έφαγε. Κάτι λένε… Φεύγει και επιστρέφει με ένα διπλόπιτο κεμπάπ. Το βάζει μπροστά του και τον παροτρύνει να το πάρει. Το παλικαράκι κοκκινίζει. Τελικά ήταν θεονήστικο…. Η παρέα περιμένει στωικά. Το καταβροχθίζει γρήγορα, σκουπίζει τα χείλη του, σηκώνεται, φεύγει.. Πριν χαθεί στη γωνία σαν να ρίχνει μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω…

-Κάτι με έσφιξε. Θέλω να πληρώσω. Δίνω τα χρήματα και ρωτώ αν κατάλαβα σωστά όσα είδα ή ήταν στην φαντασία μου….

-‘Ντεν είχε χρήματα’’ μου λέει. ‘’Το κέρασα ένα σουβλάκι. Ντεν το είπα στο αφεντικό. Που να τον βρω τέτοια ώρα. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Ένα σουβλάκι για ένα παιδί μας ήταν’’ συμπληρώνει…

-Προσπαθώ να ρωτήσω κάτι αλλά βιάζεται. Τον φωνάζουν σε άλλα τραπέζια. Συμπληρώνει αγχωμένα…

-‘’ Έρχονται πολλά παιδιά με τα σχολεία τους. Κάθονται εδω και τρώνε… Ανάμεσα τους υπάρχουν και κάποια που δεν έχουν ένα-δυο ευρώ για ένα σουβλάκι. Δεν έχουν οι γονείς τους να τους δώσουν. Δεν χάθηκε ο κόσμος μέσα στα πενήντα παιδιά αν δώσουμε και 2-3 δωρεάν. Ο κόσμος τα φέρνει δύσκολα…” συμπληρώνει τρέχοντας να προλάβει…. Μένω να τον κοιτάζω. Θέλω κάτι να του πω. Μόλις προλαβαίνω να ρωτήσω.

-Από πού είσαι; Προλαβαίνω να ακούσω τη χώρα του. Ήταν η Αλβανία. Το χωριό του δεν το άκουσα… Αλλά δεν ‘έχει και τόση σημασία…

Έχουν περάσει πια βδομάδες από εκείνη την μέρα… Ξεχάστηκε το γεγονός αλλά μου το θύμισαν όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες εκεί στο Φαρμακονήσι…

-Θέλω να ξαναπάω στου Thanasis. Να ξαναφάω κέμπαπ να ζήσω πάλι την ατμόσφαιρα της τσίκνας και να μιλήσω ξανά με τον σερβιτόρο από την Αλβανία. Να του μιλήσω και τι να του πω; Ξέρω όμως τι θα μου πει αυτός:

– ‘’Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. ’Ένα σουβλάκι για ένα παιδί μας ήταν…’’