Το πάθος δεν είναι πλέον το πρώτο ζητούμενο από τον σκύλο…

κείμενο: Άκης Λάππας

φωτο: Νικος Φωτακόπουλος

Το πρώτο πράγμα που ρωτούσαμε τότε όλους τους μεγάλους Γάλλους και Ιταλούς κριτές που πρωτοπατούσαν το πόδι τους στα Ελληνικά τερέν η στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του ΟΚΑΔΕ ( μιλάμε για το 1992-1993) ήταν .. «ποιο είναι το μεγαλύτερο προσόν που πρέπει να έχει ένα κυνηγόσκυλο;».

Λες και ήταν συνεννοημένοι όλοι τους …. «το πάθος».

Αυτό μας λέγανε και αυτό πιστέψαμε όλοι σιγά σιγά. Χωρίς να καταλαβαίνουμε καλά καλά για πιο λόγο να είναι το «πάθος» , απλά το χωνέψαμε , το υιοθετήσαμε και το μεταδώσαμε στους επόμενους… Όμως γιατί να μην είναι η μύτη …για παράδειγμα …γιατί να μην είναι η υπακοή δηλ. η εκπαιδευσημότητα.. Δηλαδή αν είχα ένα αργό , μπάσο σκυλάκι ας πούμε που με σοβαρότητα , με μέθοδο και με φιλότιμο μου γέμιζε τη τσάντα και τη ψυχή …χρειαζόμουνα και το πάθος;;;
Οι άνθρωποι φυσικά μίλαγαν για τους αγώνες και όχι για το κυνήγι. Το τερέν των αγώνων δεν ανέχεται τίποτε λιγότερο από ξέφρενο πάθος. Ωραία λοιπόν , το χωνέψαμε και μείς και αρχίσαμε να βλέπουμε τα σκυλιά μας με άλλο μάτι. Και καλά κάναμε ,δεν λέω. Μας γοήτευε ένα ορμητικό γρήγορο Ποιντερ , μας ξετρέλαινε ένα Σέτερ που όταν έτρεχε έλεγες ότι είναι κυνηγημένη αλεπού . Τα στάνταρ της φυλής ήθελαν αυτό και μείς αυτό κάναμε. Εξελίξαμε λοιπόν τα σκυλιά μας σνομπάροντας ακόμα και το καλλίτερο κυνηγό για ζευγάρωμα της σκύλας μας αν δεν είχε στο αίμα του ταχύτητα , νοοτροπία , κεφάλι πάνω από το ύψος της ράχης , ουρά να μην τολμάει να δείχνει τη παραμικρή συγκίνηση και ότι άλλο έλεγαν με στόμφο και σιγουριά που άγγιζε τα όρια της αλαζονείας οι πρώτοι Ιταλοί μεγαλοκριτές ,οι οποίοι φυσικά μας κόλλησαν και μας τους μετέπειτα κριτές το ίδιο χούι.

Αυλωνίτης, Καραντώνης, Τζουμάκας, Νικολαΐδης πριν από πολλά χρόνια

To CAC του ….κυνηγού

Και πάλι ωραία λοιπόν ..αλλά μέχρι που;

Μέχρι που φίλοι Ιταλοί κριτές που μεθάτε με τους όμορφους καλπασμούς και πολύ λίγο ενδιαφέρεστε για το πώς θα μεταφραστεί αυτό στο βουνό η στο δάσος όπου το CAC θα το δίνει ο κυνηγός και η παρέα του στον αληθινό κυνηγό σκύλο και όχι εσείς .Και αυτό θα γίνεται μακριά από κάμερες και περιοδικά και συζητήσεις στα καφενεία.
Όσοι διαβάζουν τις φλυαρίες μου τόσα χρόνια στα περιοδικά , σίγουρα θα πούν …ωχ άρχισε τις κολοτούμπες και αυτός …

Πλέον ναι , άρχισα τις κολοτούμπες.

Απλά διότι στην εξέλιξη της εκτροφής του Πόιντερ αλλά και του Σέττερ , δεν υπάρχει όριο , δεν υπάρχει φρένο δεν υπάρχει ανησυχία , δεν υπάρχει φόβος για το μέλλον της φυλής από κανέναν «αρμόδιο».

Το κολάρο με GPS είναι η μεγάλη ήττα του θεσμού των αγώνων..

Αυτό ακριβώς …. από το κουδουνάκι φτάσαμε στο GPS. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει φρένο στην εξέλιξη και γι΄αυτό πλέον έχω γίνει και εγώ κολοτούμπας. Και δεν φταίει ο έρημος ο κυνηγός που πάει και τα σκάει για να αγοράσει αυτό το μαραφέτι το GPS Φταίει όλο το σύστημα αγώνων και μοντέρνας κυνοφιλίας που του πασάρει τέτοια σκυλιά που χρειάζονται 8 δορυφόρους για να ξέρει που στο καλό βρίσκεται.
Το 1987 παρακολούθησα για πρώτη φορά αγώνες μεγάλης έρευνας στη Ιταλία. Εκείνη τη χρονιά παρακολούθησα και το κύπελλο Ευρώπης . Οι αποστάσεις των λασέ εκείνης της εποχής θα έβγαζαν εκτός αγώνος τον σημερινό αγωνομάχο μετά το πρώτο λεπτό σαν ανεπαρκή!!! Δηλαδή ο πρωταθλητής Ευρώπης εκείνης της χρονιάς ( συγκεκριμένα ήταν ο Dem που έτρεχε ο Francini ) θα άκουγε τη ντουντούκα του κριτή στο τέλος του λεπτού με τον κριτή να σημειώνει στο μπλοκάκι του …ανεπαρκής,. δεν πήρε τόπο!!!!

Ξεφύγαμε….

Ξεφύγαμε λοιπόν η δεν ξεφύγαμε ;;;και που είναι το όριο πλέον ;
Ποιο είναι λοιπόν το πρώτο ζητούμενο σήμερα;
Το πάθος πλέον το έχουμε κατακτήσει .Τέλος . Είναι σίγουρα κυρίαρχο χαρακτηριστικό στα γονίδια των σκύλων μας. Τα περισσότερα σημερινά κυνηγόσκυλα γεννιούνται με το πάθος παύλα τρέλα στον χαρακτήρα τους .
Το νέο ζητούμενο ( που κάποτε υπήρχε αλλά τώρα έχει σχεδόν εξαφανιστεί ) είναι η αφοσίωση. Ο σκύλος που είναι αληθινά αφοσιωμένος στο αφεντικό του θα ισορροπήσει όλα τα καλά και τα κακά που έχει και θα γίνει καλός κυνηγός .Με όλη τη βαρύτητα της λέξης .Κυνηγός. Το βλέπουμε καθαρά στα ζώα που ζουν σε αγέλες .Είναι όλα αφοσιωμένα στο ένα , το μεγάλο , το κυρίαρχο ζώο της αγέλης , τον αρχηγό!. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένα την ώρα που κυνηγάνε παρακολουθώντας τις κινήσεις , τις αντιδράσεις αλλά και τις οδηγίες του αρχηγού. Έτσι θα πρέπει να ξαναγίνει το κυνηγόσκυλο του μέλλοντος .Το αφοσιωμένο σκυλί θα πάρει τόπο χωρίς να προβληματίζει και να αγχώνει τον κυνηγό , απλά διότι θα κυνηγάει για τον αρχηγό του , άρα θα πρέπει μονίμως να τον έχει στο νού του , να γνωρίζει που βρίσκεται και να δίνει επαφή κάθε λίγο και λιγάκι. Είναι τόσο απλό . Δεν θέλουμε τίποτε άλλο. Και λέω δεν θέλουμε τίποτε άλλο διότι στη πραγματικότητα τα υπόλοιπα ζητούμενα έχουν βελτιωθεί και βρίσκονται σε ψιλό επίπεδο. Μύτη υπάρχει , σωματική διάπλαση υπάρχει , ταχύτητες υπάρχουν , νοοτροπία υπάρχει …τι μας λείπει ; Το μυαλό . Το μυαλό που είναι απαραίτητο για ένα ισορροπημένο ζώο που θα έχει έμφυτο το χρυσό χάρισμα της αφοσίωσης

Αλλά γιατί λείπει το μυαλό άραγε;

Εξαιτίας των αγώνων τα πάντα εξαρτώνται από την τεχνητή και όχι φυσική εξέλιξη των κυνηγητικών φυλών .Η εξέλιξη εδώ καθοδηγείται από κάποια χαρακτηριστικά που προσπερνάνε το μυαλό και την εξυπνάδα προκειμένου να παράγουν θέαμα με την αρμονικότητα της κίνησης και το «ελεύθερο πνεύμα» όπως ονομάζεται η τάση του σκύλου να απομακρύνεται όσο θέλει. Δεν χρειάζεται να είναι ιδιοφυία αυτός ο σκύλος αρκεί να είναι εκπαιδεύσημος και σε χέρια καλού εκπαιδευτή. Τον ρόλο του θα τον μάθει …δεν είναι και τόσο δύσκολος άλλωστε. Δεξιά , αριστερά …αριστερά δεξιά ..μέχρι να πάρει τζούρα από την αναθυμίαση της καμπίσιας ..που δεν είναι και αμελητέα εδώ που τα λέμε…

Πως να συγκρίνεις τώρα αυτά το ζητούμενο με το ζητούμενο που είναι απαραίτητο για να διαχειριστεί ο σκύλος τις πονηράδες και τις φυσικές άμυνες του ορτυκιού , της μπεκάτσας και της βουνίσιας πέρδικας. Πως ; εκεί που το τερέν αλλάζει συνεχώς , που τίποτα δεν είναι ίδιο από τόπο σε τόπο και που ο ρόλος δεν μαθαίνεται διότι δεν υπάρχει σενάριο να μάθει ο σκύλος . Πρέπει συνεχώς να αυτοσχεδιάζει…. όπως ο μεγάλος και έμπειρος ηθοποιός πάνω στη σκηνή. Πρέπει να ανακαλύπτει νέες λύσεις στις νέες προκλήσεις.

Abagliante κυναγωγός Paris Eschini

Που είναι η ελπίδα για το μέλλον των σκυλιών μας;

Καλή η θεωρία και η γκρίνια αλλά υπάρχει πρόταση; Μα φυσικά υπάρχει. Είναι το κυνήγι και μόνο αυτό. Αλλά όχι μακριά από τους αγώνες διότι οι αγώνες είναι η μοναδική δημόσια απόδειξη της βελτίωσης των φυλών. Άρα ο σωστός δρόμος κατά την δική μου άποψη είναι μια καλή συνταγή με υλικά από αγώνες κάμπου και μεγάλη δόση από αγώνες βουνού και δάσους . Πρέπει να γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία. Οι μεν να τροφοδοτούν με καλά γονίδια τους άλλους και το αντίθετο.
Είναι πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο ΟΚΑΔΕ αλλά και άλλοι φορείς έχουν αυξήσει πάρα πολύ τον αριθμό των αγώνων πρακτικού κυνηγίου.
Όμως χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προβολή αυτών των αγώνων από τον τύπο και από τους σπόνσορες. . Πολύ μεγαλύτερη. Πρέπει να προβάλλονται και να γίνουν γνωστά τα άξια σκυλιά του πρακτικού κυνηγίου τουλάχιστον στο επίπεδο που προβάλλονται τα σκυλιά του κάμπου.

Facebook Akis Lappas