Αυτές είναι οι αιτίες μείωσης των κυνηγών

Κείμενο: Δημήτρης Ευμοιρίδης

φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Τελικά μπορούμε να διαπιστώσουμε τι φταίει;
Για την μείωση των κυνηγετικών αδειών πολλές και ποικίλες είναι οι απόψεις που ακούγονται κατά καιρούς. Επειδή για ένα τόσο σημαντικό θέμα που έχει να κάνει με την τύχη και την διατήρηση αυτής της δραστηριότητας, θεώρησα σκόπιμο να επισημάνω κάποια στοιχεία που νομίζω μπορούν να βοηθήσουν θετικά.

Είναι γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα των συναδέλφων θεωρεί τα αίτια μείωσης να οφείλονται στην οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας. Κάποιοι άλλοι εκτός από την οικονομική κρίση θεωρούν ότι συμβάλλουν τα χουντικά καταστατικά, άλλοι πάλι οι ανίκανες διοικήσεις των κυνηγετικών οργανώσεων(Σύλλογοι, Ομοσπονδίες, Συνομοσπονδία), η θηροφυλακή , οι οικολογικές οργανώσεις και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ας αξιολογήσουμε πρώτα από όλα τα δεδομένα που υπάρχουν και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και κατόπιν ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αναδρομή στο χθές

Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το 1990 οι άδειες ήταν περίπου 330.000 και το 2008 περίπου 235.000 υπολογίσουμε την απώλεια αδειών από το 1990 έως το 2008 (εποχές πριν κρίσης), θα διαπιστώσουμε μία μείωση της τάξεως των 95.000 δηλαδή ποσοστό 29%, σε δεκαοκτώ χρόνια.

Εάν κατόπιν λάβουμε υπόψη τις άδειες του 2008 των 235.000 και τις άδειες το 2016 των 174.000 (κατά την διάρκεια της κρίσης) και υπολογίσουμε την απώλεια θα διαπιστώσουμε μείωση της τάξεως των 61.000 δηλαδή ποσοστό 26% σε οκτώ χρόνια.

Εάν διαιρέσουμε και στην πρώτη και στην δεύτερη περίοδο τα ποσοστά με την διάρκεια θα δούμε ότι στην 18ετία πριν την κρίση η μείωση αδειών κατά έτος να είναι 1,6%, ενώ την διάρκεια κατά την κρίση ποσοστό 3,25% κατά έτος. Αναμφίβολα διαπιστώνουμε ότι έχουμε διπλάσια μείωση κατά την κρίση , το ζητούμενο είναι εάν το ποσοστό αυτό της διαφοράς χρεώνεται εξολοκλήρου στην οικονομική κρίση.

Έχοντας όλα αυτά τα στοιχεία ως δεδομένα και παράλληλα εάν ανατρέξουμε στο 1990 και καταγράψουμε από τα αρχεία τα πραγματικά ποσοστά της μείωσης κατά χρόνο, θα παρατηρήσουμε το εξής πολύ σημαντικό στοιχείο. Τα πρώτα χρόνια η μείωση να είναι ελάχιστη, δηλαδή κοντά στο 0,5% και με την πάροδο των χρόνων σιγά – σιγά το ποσοστό να μεγαλώνει και τα τελευταία χρόνια της 18ετίας να ξεπερνά ακόμη και το ποσοστό του 2,5%.

Είναι ένα στοιχείο που α μη τι άλλο μας δείχνει ότι η μείωση που προέρχεται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης δεν ξεπερνά το 0,75%. Αυτό και μόνο θα πρέπει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει στην αναζήτηση των πραγματικών αιτιών που οδηγούν στην συρρίκνωση των κυνηγών χρόνο με τον χρόνο.

Μπήκαμε στην διαδικασία να δούμε τον μέσο όρο ηλικίας των εν ενεργεία κυνηγών σήμερα;
Καταγράψαμε πόσοι κυνηγοί σταματούν λόγω ηλικίας και πόσοι βγάζουν για πρώτη φορά άδεια;
Αξιολογήσαμε και συγκρίναμε τα στοιχεία του σήμερα με του τότε;
Νομίζω ότι δεν το κάναμε και βλέπω ότι δεν θέλουμε να το κάνουμε, γιατί ίσως έτσι μας βολεύει. Είμαστε άλλωστε από αυτούς που τα σκουπίδια προτιμάμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, παρά να τα μαζεύουμε και να τα αποβάλλουμε από τον χώρο μας.

Μακάρι συνάδελφοι η μείωση να οφείλονταν μόνον στην οικονομική κρίση, δυστυχώς τα αίτια είναι άλλα πολύ πιο δύσκολα. Ο γερασμένος πληθυσμός των κυνηγών νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα. Το σταδιακό άδειασμα της περιφέρειας από τους νέους ανθρώπους και η σώρευση τους στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι τα στοιχεία εκείνα που συμβάλλουν στην συρρίκνωση του αριθμού των κυνηγών. Η απουσία των νέων σε όποια δραστηριότητα, υποδεικνύει την σταδιακή συρρίκνωση και στο τέλος την διάλυσή της.

Δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις για να διαπιστώσει κανείς την απουσία των νέων από τους κυνηγότοπους, με μία απλή ματιά φαίνεται. Αυτό όμως που προβληματίζει και λυπεί είναι η κάκιστη συμπεριφορά των παλαιών απέναντι ακόμη και στους λιγοστούς νέους που κατά καιρούς τολμούν να προσεγγίσουν το κυνήγι.

Άκουσα πάρα πολλές φορές από νέα παιδιά να εκφράζουν δυσαρέσκεια και παράπονα για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από τους παλιούς και ειδικότερα στις ομάδες των γουρουνοκυνηγών.
«Δεν ξαναπάω κ. Δημήτρη στα γουρούνια, μου είπε με πολύ παράπονο ο εικοσάχρονος Κωστάκης, γιατί το πρωί στης οκτώ η ώρα μου έβαλαν σε ένα καρτέρι και το απόγευμα στις τρις ήρθε ένας και μου πήρε ενημερώνοντας μου ότι θήρευσε η ομάδα μας τέσσερα γουρούνια. Πήγαμε στον καταυλισμό, μου έδωσαν μία σακούλα με κρέας και φύγαμε. Δεν κατάλαβα τίποτα, δεν έμαθα τίποτα παρά μόνο πλήξη και μοναξιά.»
Τι διακρίνουμε μέσα από την αντίδραση αυτού του απογοητευμένου και θυμωμένου νέου; Βλέπουμε ότι δεν τον ενδιαφέρει η κάρπωση, δεν τον ενδιαφέρει ο αριθμός αλλά τον ενδιαφέρει η ενεργεί συμμετοχή, η απόκτηση γνώσεων, η προσφορά.
Δυστυχώς την τύχη του μικρού Κωστάκη έχουν όλοι οι νέοι που τολμούν να ασχοληθούν με το κυνήγι σήμερα.
Θα πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας ότι η προσέγγιση του νέου δεν γίνεται με την προβολή των θηραμάτων πάνω σε αυτοκίνητα, ούτε με βιντεάκια ανάδειξης της μαγκιάς. Οι νέοι θέλουν και πρέπει να μάθουν την πραγματική ομορφιά και την πολύτιμη προσφορά του στον άνθρωπο.

Δεν υπάρχουν νέοι κυνηγοί

Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι, τα παλαιότερα χρόνια ο νέος ακολουθούσε την ομάδα του πατέρα του στο κυνήγι η οποία ήταν ολιγομελής και τα μέλη συγγενικά και πολύ φιλικά της οικογένειας. Η ομάδα από την πρώτη ημέρα συμπεριφέρονταν το νέο μέλος ως ισότιμο και του μάθαινε όλα τα μυστικά γύρω από το κυνήγι και το θήραμα. Ο νέος συμμετείχε ενεργά και προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην ομάδα ένοιωθε ισότιμο μέλος με αποτέλεσμα να αγαπήσει και να ερωτευτεί αυτήν την όμορφη δραστηριότητα.

Θα συμφωνήσω ότι ευθύνη έχουν οι διοικήσεις όλων των βαθμίδων μας, το κράτος, αλλά πέραν και πάνω από όλα ευθύνη έχουμε και εμείς. Ας σταματήσουμε την ανεύθυνη κριτική, την σκόπιμη μεταφορά των ευθυνών που μας αναλογούν στους άλλους και επιτέλους ας σκύψουμε όλοι μας πάνω στα πραγματικά προβλήματα της δραστηριότητας αυτής με στόχο σώσουμε και να διατηρήσουμε το κυνήγι μας, το Ελληνικό παραδοσιακό κυνήγι.